Ποιος θα γίνει Γκαργκάνας στη θέση του Γκαργκάνα;

Το προνόμιο της επιλογής ανήκει αποκλειστικά στον πρωθυπουργό και στον υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γιώργο Αλογοσκούφη, ο οποίος τουλάχιστον μέχρι στιγμής αμφιταλαντεύεται για το ποια πρόσωπα θα προτείνει στο Μέγαρο Μάξιμου.   
Αυτό θα γίνει εν ευθέτω χρόνω, λέγεται αρμοδίως, και αμέσως θα τεθούν υπόψη  του κ. Κώστα Καραμανλή, ο οποίος θα δώσει και το «πράσινο φως».
Μεταξύ των ονομάτων που «ακούγονται» για τη θέση του διοικητή είναι: του νυν Ελληνα επιτρόπου κ. Σταύρου Δήμα, του υφυπουργού Εξωτερικών κ. Πέτρου Δούκα και του υφυπουργού Οικονομίας κ. Γιάννη Παπαθανασίου.

Πηγές προσκείμενες στον κ. Δούκα έλεγαν στο «business Stories» ότι είναι ιδιαίτερα τιμητική η θέση του επικεφαλής της ΤτΕ, αλλά προς το παρόν δεν ενδιαφέρει τον βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος.    
Αλλα πρόσωπα με εμπειρία που θα μπορούσαν να αποτελέσουν επιλογές της κυβέρνησης είναι:

# Ο πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας κ. Τάκης Αράπογλου, ο οποίος όμως θεωρείται ιδιαίτερα επιτυχημένος στη διοίκηση της μεγαλύτερης τράπεζας της χώρας. Οι απόφαςή του να εξαγοράσει τη Finansbank οδήγησε στη διεθνοποίηση την ΕΤΕ, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να θεωρείται από τις μεγαλύτερες τράπεζες της ΝΑ Ευρώπης. Ξένοι και Ελληνες θεσμικοί επενδυτές έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στη διοίκηση Αράπογλου και ως εκ τούτου η κυβέρνηση δεν θα ήθελε να διακινδυνεύσει τη μελλοντική πορεία της.
# Ο αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος της Eurobank κ. Βύρων Μπαλλής , ο οποίος έχει την εμπειρία και το ειδικό βάρος που απαιτεί η συγκεκριμένη θέση
# Ο επικεφαλής του ΟΤΕ κ. Παναγής Βουρλούμης. Οσον αφορά τον πρόεδρο του ΟΤΕ, κυβερνητικές πηγές λένε ότι ίσως να αποτελούσε μια διέξοδο για τον ίδιο η θέση του επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας μετά την κόντρα που ξέσπασε τους τελευταίους μήνες με τον όμιλο Βγενόπουλου με αφορμή την εξαγορά του 20% των μετοχών του ΟΤΕ από τη MIG. Υπενθυμίζεται ότι παλαιότερα είχε διατελέσει κορυφαίο στέλεχος του ομίλου της Alpha Bank.
# Ενα άλλο πρόσωπο που θα «ταίριαζε γάντι» σ’ αυτή τη θέση είναι ο αντιπρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Τράπεζας Πειραιώς κ. Γιώργος Προβόπουλος, ο οποίος έχει μεγάλη εμπειρία στην τραπεζική, ενώ είναι και καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Ο ίδιος έχει πολύ καλές σχέσεις με κυβερνητικά στελέχη, ενώ ήταν μέλος της ομάδας που συνέγραψε το οικονομικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας το 2003.

Τι του προσάπτουν
Ανεξάρτητα από τις οριστικές αποφάσεις του οικονομικού επιτελείου, πηγές από το Μέγαρο Μαξίμου θεωρούν ότι η νυν διοίκηση της κεντρικής τράπεζας θα αποχωρήσει, καθώς από τη μία δεν αποτέλεσε επιλογή της υπάρχουσας κυβέρνησης, ενώ από την άλλη το Μέγαρο Μαξίμου θεωρεί ότι σε μια σειρά από θέματα που αφορούσαν την ΤτΕ, η διοίκησή της κώφευσε. Για παράδειγμα, όπως λένε κυβερνητικοί αξιωματούχοι, η ηγεσία της Τράπεζας της Ελλάδος παρ’ όλο που έχει τον εποπτικό ρόλο των εμπορικών τραπεζών δεν έκανε τίποτα για να προστατεύσει τους καταναλωτές από την υπερχρέωση και τα ακριβά επιτόκια των τελευταίων ετών.

Είναι χαρακτηριστικό, όπως επισημαίνεται αρμοδίως , ότι από το 2002 και μετά οι ελληνικές τράπεζες είχαν τα υψηλότερα περιθώρια κέρδους από όλες τις τράπεζες των χωρών της ευρωζώνης, που έφταναν ακόμα και τις 4 ποσοστιαίες μονάδες. Ετσι, για παράδειγμα υπήρχαν ελληνικές τράπεζες στη διετία 2004-2005 που ενώ το ευρωεπιτόκιο βρισκόταν στο 2%, εν τούτοις έδιναν στεγαστικά δάνεια με επιτόκιο 5% έως 6%,  δηλαδή όσο είναι και σήμερα το κόστος του χρήματος στα δάνεια της στέγης (παρόλο που τα ευρωεπιτόκια βρίσκονται στο 4%).  Εκείνη την εποχή μάλιστα τράπεζες άλλων χωρών, όπως για παράδειγμα της Γαλλίας  ή της Ισπανίας, δάνειζαν  τους πελάτες τους με κόστος 3% έως 4%.    

Ομως η διοίκηση της ΤτΕ παρόλο που είχε διαπιστώσει τις μεγάλες αυτές διάφορες στα δανειακά προϊόντα μεταξύ των ελληνικών τραπεζών και των τραπεζών της ευρωζώνης, εν τούτοις η στάση της ήταν σχεδόν ουδέτερη.
Επιπροσθέτως με πράξη που εξέδωσε τον Ιούλιο του 2003, ο κ. Γκαργκάνας έσπευσε να απελευθερώσει τα όρια χορήγησης καταναλωτικών δανείων, ανταποκρινόμενος έτσι στην πίεση που ασκούσαν οι τράπεζες επί μήνες, καθώς με τα προηγούμενα όρια δεν μπορούσαν να καλύψουν τη ζήτηση για χορηγήσεις. 
Η απελευθέρωση εκτόξευσε στα ύψη τα νέα δάνεια και φυσικά τα κέρδη των τραπεζών. Το πρόβλημα όμως είναι ότι πολλοί δανειζόμενοι δεν θα έπρεπε να έχουν πάρει δάνειο διότι δεν μπορούν να το αποπληρώσουν.
Οι τράπεζες δεν αξιολόγησαν σωστά τους πελάτες γιατί δεν είχε τεθεί σε λειτουργία το σύστημα αλληλοενημέρωσης των τραπεζικών οίκων για τις υποχρεώσεις των πελατών («Τειρεσίας»).

Οποιος ήθελε συμπλήρωνε μια υπεύθυνη δήλωση ότι «δεν έχει άλλο δάνειο» και η τράπεζα του χορηγούσε την πίστωση εν γνώσει της ότι η δήλωση ήταν ψευδής.
Υπό την πίεση του ανταγωνισμού μεταξύ τους οι τράπεζες ακολουθούσαν το ρεύμα και επεδίωκαν να καλύψουν το μέγιστο δυνατό μερίδιο μιας αγοράς.  Στο κάτω- κάτω, οι τράπεζες προσαρμόστηκαν στο -χαλαρό- πλαίσιο που άφησε η Πολιτεία, με μόνη επιδίωξη να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους.
Μόλις στις αρχές του 2006 και μετά τις αντιδράσεις των ενώσεων των δανειοληπτών και αφού τα νοικοκυριά είχαν ήδη υπερδανειστεί, αποφάσισε να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για τα υψηλά επιτόκια και την υπερχρέωση των Ελλήνων. Μάλιστα τότε αποφασίστηκε να δημιουργηθεί και στην ιστοσελίδα της ένα «Παρατηρητήριο Τιμών», στο οποίο αναγράφονται τα επιτόκια έτσι ώστε να έχουν τη δυνατότητα οι καταναλωτές να συγκρίνουν τη μία με την άλλη τράπεζα.
Ομως ήταν ήδη αργά. Οι Ελληνες σήμερα θεωρούνται υπερδανεισμένοι, καθώς χρωστούν στις τράπεζες το ποσό των 97 δισ. ευρώ (το 47% του ΑΕΠ) σε στεγαστικά, καταναλωτικά δάνεια και σε κάρτες.