Το σχέδιο για το ευρωομόλογο αποκαλύπτεται

Η «Πράσινη Βίβλος»  της Κομισιόν, δηλαδή η παρουσίαση των προτάσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την οικονομική διακυβέρνηση της ΕΕ και κυρίως για  το φλέγον θέμα της αντιμετώπισης  της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη μέσω της έκδοσης «ευρωομολόγων», «ομολόγων σταθερότητας», όπως προτιμούν να τα αποκαλούν οι κοινοτικοί ιθύνοντες, ή έστω η «κοινή έκδοση δημόσιου χρέους» - όπως εσχάτως τα ονομάζει ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν Βαν Ρομπέι, αποκαλύπτεται σήμερα από τον Πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μπαρόζο.

Και μαζί της εντείνονται  οι διαμάχες στους κόλπους της  ΕΕ για τον χειρισμό της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, τη στιγμή κατά την οποία  η Ευρωζώνη και οι αγορές ταλανίζονται από ισχυρούς τριγμούς.

Η ουσία του όλου θέματος έγκειται στο πως αντιλαμβάνονται  οι Ευρωπαίοι πολιτικοί την ίδια την έννοια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της «συμμαχίας» κρατών και οικονομιών, εν τέλει την ίδια τη συνοχή της Ευρωζώνης και του ευρωσυστήματος.

Κι ακριβώς αυτή η πανθομολογούμενη διάσταση απόψεων  προκαλεί τον έντονο προβληματισμό αναλυτών, οικονομικών παραγόντων και επενδυτών, που βλέπουν την Ευρωζώνη να βυθίζεται στο τέλμα της κρίσης, τους πολιτικούς να αδυνατούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και τις πιθανότητες να δοθεί μια ‘πειστική απάντηση’ και μια αποτελεσματική λύση στο πρόβλημα χρέους της Γηραιάς Ηπείρου να απομακρύνονται μέρα με τη μέρα.

Ορόσημο για όλα  αυτά ΔΕΝ θα αποτελέσει η δημοσιοποίηση  των προτάσεων της Κομισιόν για  το ευρωομολόγο και την οικονομική διακυβέρνηση, αλλά η επικείμενη Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. στις 8-9 Νοεμβρίου.

Οι προτάσεις της  Κομισιόν συνίστανται, όπως δεν δίστασε  να παραδεχθεί και ο φερόμενος  ως εκ των εμπνευστών τους Επίτροπος  Όλι Ρεν, στον κατά το δυνατόν αυστηρότερο έλεγχο των δημοσιονομικών των χωρών μελών.

Ως προαπαιτούμενο για την συναίνεση όλων (;), πρωτίστως του Βερολίνου που ως την ύστατη ώρα διαφωνεί με την κοινή διαχείριση χρέους, προβάλλεται η … «προθυμία» των κρατών να δεχθούν όχι μόνο τον έλεγχο από κοινοτικά όργανα (!) των προϋπολογισμών τους, αλλά και η εκχώρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως για παράδειγμα η κατάρτιση των προϋπολογισμών ή η υπαγωγή τους σε έλεγχο από «ανεξάρτητα συμβούλια» που θα έχουν ακόμα και δικαίωμα απόρριψης προϋπολογισμών ή και επιβολής κυρώσεων στα «απείθαρχα» κράτη. Με δυο λόγια η Κομισιόν απαιτεί να εκχωρηθεί ο έλεγχος από τα εθνικά κοινοβούλια και κυβερνήσεις σε κοινοτικούς «επόπτες» και να μπορεί ακόμα και να στείλει μια χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για παραβάσεις στη δημοσιονομική προσαρμογή.

Το πιο αξιοσημείωτο όμως είναι το γεγονός πως στα  προαπαιτούμενα «περνάει» και η  «γερμανική συνταγή» της υιοθέτησης από τα εθνικά συντάγματα (!) των κρατών μελών του περιβόητου «φρένου  χρέους». Μιας ρύθμισης που σήμερα περιλαμβάνεται μόνο στο Σύνταγμα των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Και τουλάχιστον στην περίπτωση των ΗΠΑ μόνο προβλήματα έχει δημιουργήσει τους τελευταίους μήνες.

Συγκεκριμένα, η Κομισιόν συνδέει την παροχή οικονομικής  στήριξης σε χώρες-μέλη με την αποδοχή «πιο στενής οικονομικής επιτήρησης» που θα περιλαμβάνεται και μόνιμη παρουσία κοινοτικών «ελεγκτών» στην «ενδιαφερόμενη» χώρα.

Ομοίως θα παραχωρούνται  στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκτενείς αρμοδιότητες στην κατάρτιση των προϋπολογισμών των χωρών της Ευρωζώνης, δίνοντάς της το δικαίωμα ακόμη και να απορρίπτει σχέδια προϋπολογισμών.

Το πρωτοφανές κι όμως αληθινό είναι πως για  να συμβούν όλα αυτά ΔΕΝ χρειάζεται αλλαγή των ευρωπαϊκών Συνθηκών  καθότι αυτές ήδη προβλέπουν ότι  η χάραξη οικονομικής πολιτικής  είναι ζήτημα «κοινού ενδιαφέροντος».

Το μείζον θέμα πλέον  δεν είναι πως θα αντιδράσουν  οι χώρες που ήδη αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα και ουσιαστικά βρίσκονται σε καθεστώς αρωγής αλλά και  ελέγχου από τους εταίρους τους.

Μεγαλύτερο ενδιαφέρον θα έχει να δούμε πως θα αντιδράσει το Παρίσι. Με τη γαλλική οικονομία να βρίσκεται στο στόχαστρο των κερδοσκοπικών επιθέσεων και την ανώτατη πιστοληπτική της αξιολόγηση (ΑΑΑ) να τελεί υπό αίρεση, εάν οι προτάσεις της Κομισιόν υιοθετηθούν, το ενδεχόμενο η Γαλλία να υποχρεωθεί να δεχθεί κοινοτική επιτήρηση στην άσκηση της οικονομικής της πολιτικής, ενδεχομένως και «ελεγκτές» από το Βερολίνο, προφανώς και δημιουργεί ερωτηματικά και απορίες.

Γιατί μπορεί ο περίφημος  γαλλογερμανικός άξονας να έχει τουλάχιστον  ατονήσει τελευταία, αλλά από το σημείο αυτό ως το να βρεθεί η Γαλλία υπό γερμανική εποπτεία η απόσταση είναι χαώδης. Ή μήπως όχι ..;

Με αυτά τα δεδομένα δεν είναι να απορεί κανείς γιατί  άπαντες ανησυχούν σφόδρα. Ούτε γιατί  ο νέος πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο  Ντράγκι «ξεσπάθωσε» την περασμένη Παρασκευή και επέκρινε τις κυβερνήσεις για την αποτυχία τους να θέσουν σε λειτουργία τον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης, εκφράζοντας ταυτόχρονα την έκπληξή του για το γεγονός ότι ενάμιση χρόνο μετά την απόφαση για τη δημιουργία του και τέσσερις μήνες μετά τη διεύρυνση των δραστηριοτήτων του, το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) δεν έχει ακόμη ενεργοποιηθεί.

Σε κάθε περίπτωση  η Κομισιόν, ή κατά τους πιο υποψιασμένους η Γερμανία, τεστάρει αντοχές και … ανοχές.