Ελίνα Ρίζου: «Γροθιές» στην προπόνηση, μποξ στη θεατρική σκηνή

«Μετά από εδώ έχω να πάω στο γήπεδο του Παναθηναϊκού για μποξ!» μου λέει η Ελίνα Ρίζου, μία από τις πιο ικανές και ταλαντούχες ηθοποιούς της νέας γενιάς. Παρότι γνώριζα εξαρχής τον τίτλο της παράστασης που πρωταγωνιστεί, “The bitch boxer”, ομολογώ ότι δεν περίμενα να ακούσω αυτή την ατάκα.

«Προπονείσαι κανονικά στο μποξ;» τη ρώτησα έκπληκτος. «Κανονικότατα. Όταν μου έγινε η πρόταση από τον σκηνοθέτη Γιώργο Οικονόμου με ιντρίγκαρε ιδιαίτερα ακριβώς γιατί όλο αυτό ήταν πολύ μακριά από μένα», μου λέει.

Στο νέο της υποκριτικό στοίχημα η Ελίνα βρίσκεται μόνη της στη σκηνή του Black Box του Ιδρύματος Κακογιάννη υποδυόμενη την Κλόε Τζάκσον, μια 21χρονη κοπέλα που παίζει μποξ με προπονητή τον πατέρα της.

«Παρακολουθούμε την ιστορία της μέσα από την αφήγηση της προετοιμασίας της για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κάπως έτσι μας αποκαλύπτονται διάφορες πτυχές της, που αφορούν τα παιδικά της χρόνια, την οικογένειά της, το τι σημαίνει για την ίδια αυτό το κομμάτι της μονομαχίας και πώς αυτό συνδέεται με τα πρόσωπα που την έχουν στιγματίσει», μου εξηγεί η Ελίνα.

Ένα τηλεφώνημα θα ταρακουνήσει συθέμελα τον κόσμο της Κλόε λίγο πριν τη μεγάλη μάχη. «Από εκεί αλλάζει όλη της η ζωή. Όχι όμως σε σχέση με τον στόχο που είχε. Αντιθέτως προσηλώνεται ακόμα πιο πολύ στον στόχο της, παρά το φοβερό εμπόδιο που ορθώνεται μπροστά της εξαιτίας της είδησης που μαθαίνει. Εκεί ουσιαστικά κάνει και το έργο το μεγάλο άνοιγμα σε όλους εκείνους που δεν τους αφορά το μποξ σαν άθλημα», παρατηρεί η Ελίνα προσθέτοντας με νόημα ότι «η Κλόε ουσιαστικά δεν παλεύει με τους γύρω της, παλεύει με τον εαυτό της».

Η ίδια πάντως φαίνεται να έχει βάλει για τα καλά το μποξ στη ζωή της τους τελευταίους μήνες. «Η επαφή με αυτόν τον χώρο και με τους ανθρώπους του ήταν πιο σημαντική και από την ίδια την εκπαίδευση που έκανα. Η νοοτροπία του πυγμάχου είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Δεν είναι κάποιοι βίαιοι τύπου που εμπιστεύονται μόνο τη γροθιά τους. Καμία σχέση. Είναι ένα άθλημα εξαιρετικής συγκέντρωσης και στρατηγικής. Μου θυμίζει το σκάκι στο πόσο συγκεντρωμένος πρέπει να είσαι. Μόνο που είναι πολύ σωματικό και πολύ γρήγορο. Το τελευταίο πράγμα που τους απασχολεί είναι η γροθιά. Το θέμα τους είναι ο χορός, το ξάφνιασμα, η ψυχολογία, το πώς σκανάρεις τον άλλον. Στο βλέμμα καταλαβαίνεις αν θα κερδίσει κάποιος ή όχι. Είναι ένα ολόκληρο σύμπαν το μποξ. Ο αγώνας παίζεται αλλού, όχι εκεί που φαίνεται», μου επισημαίνει.

Δεν είναι όμως μόνο το μποξ και ο συγκεκριμένος κόντρα ρόλος που την εξιτάρει. Η Ελίνα για πρώτη φορά στην καριέρα της δοκιμάζεται και σε έναν μονόλογο. «Στην αρχή με ξένιζε. Δεν το έχω μάθει αυτό, να μην έχω άλλον άνθρωπο πάνω στη σκηνή. Από την άλλη, επειδή έτσι κι αλλιώς αυτό που κάνουμε έχει να κάνει με την αφήγηση και πάντα ο στόχος μας -είτε είσαι μόνος σου στη σκηνή είτε με άλλους δέκα- είναι να επικοινωνήσουμε με τους θεατές, προσπάθησα να αντιμετωπίσω το άγχος μου για όλο αυτό με το δεδομένο της επαφής μου με τον κόσμο», μου λέει και συνεχίζει: «Υπάρχει μία συνεχής απεύθυνση στο κοινό, γιατί η ηρωίδα έχει ανάγκη να απευθυνθεί κάπου. Αυτό σε αναγκάζει να ανοίξεις ακόμα περισσότερο προς τον άνθρωπο που σε κοιτάει και να πάρεις από αυτόν αυτό που θα σου έδινε ο επί σκηνής συμπαίκτης σου σε άλλη περίπτωση. Αυτό μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον».

Στα επτά χρόνια που βρίσκεται στο χώρο έχει διαγράψει μία αξιοπρόσεκτη πορεία σε σημαντικές παραστάσεις υπό την καθοδήγηση ικανών σκηνοθετών, όπως ο Δημήτρης Καραντζάς, με τον οποίο είναι φίλοι από τα χρόνια της δραματικής σχολής. Το καλοκαίρι μάλιστα συνεργάστηκαν ξανά στην «Ελένη» του, που παρουσιάστηκε με επιτυχία στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.

«Η εμπειρία της Επιδαύρου ήταν εξαιρετική. Παρότι ήταν πολύς κόσμος δεν ένιωθες την έννοια της μάζας που σε καταπλακώνει. Ένιωθες ότι έβλεπες πολλά πρόσωπα. Υπήρχε έντονη χημεία με το κοινό», μου λέει.

Διαβάστε περισσότερα από το metropolispress.gr εδώ