«Γάμοι, Κηδείες και δεν έχω τίποτα να φορέσω» στο Booze Cooperativa

Πόσες φορές δεν αναπόλησες ένα φόρεμα με ιδιαίτερη σημασία; Είναι πάντα η μόδα συνώνυμο της ψυχοσύνθεσης μιας γυναίκας; Και πώς μπορούν να οριστούν οι πιο σημαντικές σχέσεις και καταστάσεις στη ζωή της από τον τρόπο που επιλέγει να ντύνεται;

Σε αυτά και άλλα ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει το θεατρικό έργο «Γάμοι, Κηδείες και δεν έχω τίποτα να φορέσω» της 'Αννας Χατζησοφιά - εμπνευσμένο από τη ζωή της σύγχρονης γυναίκας και την πορεία της προς το σήμερα μέσα από την κληρονομιά της από προηγούμενες δεκαετίες.

Μια κωμωδία σύγχρονης φόρμας όπου πέντε γυναίκες ανεβαίνουν στη σκηνή για μια θεατρική πρόβα η οποία σταδιακά εξελίσσεται σε παράσταση. Βασικός άξονας της αλληλεπίδρασης τους είναι η εξάρτηση που όλες οι γυναίκες έχουν με τα ρούχα.

«Οι γυναίκες λατρεύουμε να μισούμε τη σχέση μας με τη μόδα. Μέσα από μια σύνθεση μονολόγων, ντουέτων και κουαρτέτων ανακαλύπτουμε πόσο άρρηκτα συνδεδεμένο είναι το ντύσιμο της γυναίκας με τις πιο σημαντικές και απόκρυφες στιγμές της ζωής της», εξηγεί μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Αννα Χατζησοφιά, που πέρα από το σενάριο , έχει αναλάβει και τη σκηνοθεσία της παράστασης.

Σύμφωνα με τη γνωστή σεναριογράφο και σκηνοθέτη πρόκειται για ένα «κείμενο με εναλλαγές ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, ένα μεταμοντέρνο σπονδυλωτό έργο που καταπιάνεται με θέματα καθαρά γυναικεία, όπως είναι η σχέση μας με το άλλο φύλο, ο πρώτος μας έρωτας, η σχέση μας με το σώμα μας, με το σεξ, η καταπίεση της μητέρα μας και τα λόγια της..».

«Δεν είναι βέβαια μία ροζ χαριτωμένη τσιχλόφουσκα. Με άλλοθι τη μόδα, το έργο θίγει και σοβαρά ζητήματα όπως μία μαστεκτομή ή ένας βιασμός χωρίς να γίνεται διδακτικό», τονίζει για να προσθέσει:

«Το δούλευα ένα χρόνο. Ήθελα να κάνω κάτι, τώρα όπως είναι η κατάσταση. Το να γράψεις κάτι πάρα πολύ σύγχρονο, που να πιάνει το σήμερα ήταν ένα ρίσκο που δεν μπορούσα αυτή τη στιγμή συγγραφικά να πάρω.. Με την έννοια ότι θεωρώ πως πρέπει πρώτα να αποκωδικοποιηθεί πιο πολύ μια εποχή , να «καθίσει» μέσα σου και μετά να ασχοληθείς με αυτήν. Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις σήμερα και να μην είσαι διδακτικός, δημοσιογραφικός, ρεπορταζιακός… Και επειδή εγώ δεν μπορούσα να το κάνω σε αυτή τη φάση επέλεξα να πάω κόντρα. Χρειαζόμουν κάτι ανάλαφρο και γι’ αυτό διάλεξα και αυτή τη φόρμα. Μέσα από θέματα που φαινομενικά μοιάζουν ανάλαφρα, να ειπωθούν πράγματα ουσιαστικά, τα οποία έχουν σχέση με τη ζωή των γυναικών και είναι και διαχρονικά σε τελική ανάλυση».

Οι πέντε γυναίκες - περσόνες -τις οποίες υποδύονται οι Νικολέττα Βλαβιανού, Σύλβια Δελικούρα, 'Αννα Κουρή, Καίτη Παπανίκα και Ελένη Φίλιππα- ξετυλίγουν τις διαφορετικές ιστορίες τους που μας παραπέμπουν χρονικά σε διαφορετικά χρονικά σημεία της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας από τα fifties έως τη σημερινή κρίση, με ενδιάμεσους σταθμούς τη μεταπολίτευση, το «ταγάρι look» και τα τρελά eighties.
Μέσα από εμπειρίες-σταθμούς στη ζωής τους, που καταγράφηκαν με αναφορές στη μόδα της κάθε περιόδου, ζωντανεύει μπροστά στα μάτια του θεατή η προσωπική αλήθεια της κάθε ηρωίδας.

«Το έργο χωρίζεται σε κεφάλαια.. Το ρούχο χρησιμοποιείται καθαρά σαν αφορμή προσδιορισμού της εκάστοτε χρονικής και ιστορικής στιγμής.. Ενα από αυτά είναι «Τι φορούσα όταν έχασα την παρθενιά μου». Μια ιστορία διαδραματίζεται την εποχή της μεταπολίτευσης, ενώ μια άλλη την εποχή της Vogue και της Μαντόνα..», λέει η Αννα Χατζησοφιά.

Η επιλογή των ηθοποιών ήταν δική της. «Με τις περισσότερες είμαστε φίλες και συνεργάτες χρόνων. Ενώ είναι πέντε, το σύνολο των ρόλων που υποδύονται είναι τριάντα. Εκτός από την κ. Παπανίκα που υποδύεται ένα ρόλο (της Μπέμπας) από την αρχή μέχρι το τέλος σε χρονική εξέλιξη, όλες οι άλλες κάνουν πολλά και πολύ διαφορετικά πράγματα», συμπληρώνει.

Όπως εξηγεί η ίδια, «η παράσταση είναι πειραματικού τύπου, ανεβαίνει σε ένα χώρο με πολύ λίγες θέσεις (μόλις 50) και στηρίζεται όλο σε μία βάση εθελοντισμού.. Λειτουργούμε κατά κάποιο τρόπο σαν κολεκτίβα.. Προσπαθούμε να παλέψουμε την κρίση , κάνοντας κάτι για τον εαυτό μας πρώτα από όλα και μετά για τον θεατή».

Είναι ένα έργο από γυναίκες για γυναίκες; «Επειδή στην ουσία διαχειρίζεται τις σχέσεις, είναι μία παράσταση για όλους», καταλήγει.

Τα σκηνικά και τα video animation επιμελείται η Λίνα Μαντίκου, τα κοστούμια Χρήστος Πετρίδης (Οίκος Φαλιάκος), τη χορογραφία η Βαλεντίνη Βεργοπούλου, τη μουσική η Ισμήνη Πεπέ και τους φωτισμούς η Σεραφίνα Σιδέρη και ο Διονύσης Γαγάτσο.

Η παράσταση κάνει πρεμιέρα την Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου στη σκηνή του Booze Cooperativa (Κολοκοτρώνη 57, Αθήνα), και θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη έως τις 26 Μαρτίου.