Τίμων ο Αθηναίος του Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Μια παράσταση σταθμός, ενός κλασσικού κειμένου και από έναν θίασο…διαμάντι μπορούμε να παρακολουθήσουμε ζωντανά σε απευθείας μετάδοση από το Εθνικό Θέατρο της Βρετανίας, και θα παρουσιαστεί την Πέμπτη 1^η Νοεμβρίου στην αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Με ένα πολύ επίκαιρο θέμα, το θεατρικό περιγράφει τον πλούσιο, φίλος  ισχυρών, προστάτη  των τεχνών, φιγουρατζή, κραυγαλέα σπάταλο και ακραία γενναιόδωρο μέχρι κατάρρευσης, τον Τίμων τον Αθηναίο, ο οποίος προσγειώνεται από τον 17^ο αιώνα στον 21^ο και σαν ένας άλλος Βασιλιάς Ληρ και αποκαλύπτει τις σκοτεινές όψεις της ανθρώπινης φύσης και της δύναμης του χρήματος.

Στο έργο του Σέξπηρ η πόλη είναι η Αθήνα, αλλά ο σκηνοθέτης Νίκολας Χάιτνερ το κατεβάζει στο δρόμο, σε όσα συμβαίνουν κάτω από τη μύτη μας. Έξω, μια ταραγμένη κοινωνία αγανακτισμένων και περιθωριοποιημένων έχει καταλάβει τους δρόμους. Μέσα είναι όλα πλούσια, μεγαλοπρεπή και σε αφθονία. Ο Τίμων απολαμβάνει το λουτρό κολακειών στα εγκαίνια μιας νέας πτέρυγας μουσείου, την Αίθουσα του Τίμωνα, στην οποία κυριαρχεί ο πίνακας του Ελ Γκρέκο, «Ο Χριστός διώχνει τους τοκογλύφους από τον ναό». Ο πανευτυχής χορηγός είναι το όνομα στο στόμα των παρευρισκομένων. «Τίμων», ψιθυρίζουν όλοι τσουγκρίζοντας ποτήρια με πανάκριβη σαμπάνια και αγάλλονται από την απλοχεριά του.

Το έργο, γραμμένο από τον Σέξπηρ –με τη συνδρομή του Μίντλετον- το 1605 και καταχωρημένο στα προβληματικά του θεατρικά, έχει προσαρμοστεί από τον Χάιτνερ σε μεγάλο βαθμό, με αλλαγή ρόλων που ανέλαβαν γυναίκες και με μέρη που ξαναγράφτηκαν για να αποκτήσουν σαφήνεια. «Κανείς δεν θα ισχυριζόταν ότι  ο Τίμων –στο πρωτότυπο- είναι ένα άψογο έργο», γράφει ο Μάικλ Μπίλινγκτον στον Γκάρντιαν, « αλλά η παραγωγή του Χάιτνερ δίνει σε κάθε χαρακτήρα απόλυτη ταυτότητα και μετατρέπει ένα από τα αδύναμα έργα του Σέξπηρ σε ένα δυναμικό σχόλιο για τον πλούτο και τη μοναξιά, για την τοξικότητα μιας κουλτούρας της πίστωσης από την οποία η πραγματικότητα είναι εξόριστη. Ο Σάιμον Ράσελ Μπιλ δημιουργεί μια λεπτεπίλεπτη σχέση ανάμεσα στους δυο εαυτούς του, υποστηρίζοντας ότι η οργή του δεύτερου Τίμωνα είναι μια προέκταση της συναισθηματικής μοναξιάς του πρώτου».