O Fantastic Negrito στο Φεστιβάλ Πηνειού

Η Goodheart Productions σε συνεργασία με ένα από τα ομορφότερα φεστιβάλ πόλης στη χώρα, το Φεστιβάλ Πηνειού, υποδέχεται την Πέμπτη 20 Ιουνίου έναν καλλιτέχνη που έρχεται για να μας κινητοποιήσει σώμα και νου!

Ο Fantastic Negrito είναι μια ξεχωριστή περίπτωση καλλιτέχνη που μέσα από ατελείωτες περιπέτειες, είδε ξαφνικά το αστέρι του να λάμπει όταν κατάφερε να ξεγελάσει το θάνατο και να ακολουθήσει το πηγαίο ταλέντο και τις μουσικές των προγόνων του! Σχεδόν 15 χρόνια μετά από το συμβόλαιο του ενός εκατομμυρίου με την Interscope, ένα αποτυχημένο ντεμπούτο άλμπουμ, έναν σχεδόν θανάσιμο πυροβολισμό, ένα σχεδόν θανάσιμο ατύχημα, τη γέννηση του γιού του, την «αγροτική ζωή» του, ατελείωτες ώρες ερμηνείας στους δρόμους του Oakland, ο Fantastic Negrito ξαναγεννήθηκε από τις στάχτες, κυκλοφόρησε 2 άλμπουμ που του χάρισαν 2 συνεχόμενα Grammy για το καλύτερο σύγχρονο Blues Album και πλέον χαρίζει απλόχερα τη μουσική του και τα μηνύματά της περιοδεύοντας ανά τον κόσμο.

Λίγα λόγια για τον Fantastic Negrito.
Ο Fantastic Negrito αποτελεί την ενσάρκωση ενός μουσικού που ξαναγεννήθηκε περνώντας μέσα από απίστευτες δοκιμασίες. Στην πραγματικότητα, το όνομα Fantastic Negrito αντιπροσωπεύει την τρίτη του αναγέννηση, επιστρέφοντας, αυτή τη φορά, κυριολεκτικά από το θάνατο. Η αφήγηση αυτού του ανθρώπου είναι εξίσου σημαντική με τον ήχο του, επειδή η αφήγηση είναι ο ήχος. Τραγούδια που γεννήθηκαν από μια μεγάλη σκληρή ζωή και βασίζονται στις ρίζες της μαύρης μουσικής. Slide κιθάρα, τύμπανα, πιάνο. Επίμονος, απελπισμένος, νευρικός.

Ο Fantastic Negrito είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που αγωνίστηκε να «τα καταφέρει», που «τα κατάφερε», που έχασε τα πάντα αλλά που, με κάποιον τρόπο, βρήκε ξανά το δρόμο του. Επιστρέφοντας στη μουσική βιομηχανία το 2014 και παίζοντας στους δρόμους του Oakland, ο Fantastic Negrito κέρδισε τον εναρκτήριο διαγωνισμό NPR Tiny Desk. Το 2016 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του άλμπουμ, “The Last Days of Oakland”, το οποίο κέρδισε το βραβείο Grammy 2017 για το Best Contemporary Blues Album. Στην αρχή της χρονιάς κέρδισε το δεύτερο Grammy του, στην ίδια κατηγορία, για το νέο του άλμπουμ, “Please Don’t Be Dead” (2018), που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από το μουσικό τύπο.


Πολλά λόγια για τον Fantastic Negrito
Η πρώτη ζωή - «ποιος είμαι και πού πηγαίνω;». Ο Fantastic Negrito μεγάλωσε σε ένα ορθόδοξο μουσουλμανικό περιβάλλον. Ο πατέρας του ήταν μετανάστης με ρίζες από τη Σομαλία και την Καραϊβική που έπαιζε κυρίως παραδοσιακή αφρικανική μουσική. Όταν ήταν 12 ετών η οικογένεια του μετακόμισε από τη Μασαχουσέτη στο Όκλαντ, κι αυτό αποτέλεσε για το Negrito ένα έντονο πολιτισμικό σοκ. Το Όκλαντ της δεκαετίας του 1980 ήταν έτη φωτός μακριά από το συντηρητικό περιβάλλον της παιδικής του ηλικίας. Από τις αραβικές ψαλμωδίες πέρασε στους Funkadelic μέσα σε μια μέρα, ζώντας στην καρδιά μιας από τις πιο τρελές, πιο κακόφημες και πιο ζωντανές μαύρες κοινότητες της Αμερικής.

Μέχρι τα 20 του, ο Negrito είχε καταφέρει να μάθει μόνος του να παίζει κάθε όργανο που έπιανε στα χέρια του. Ηχογραφούσε τη μουσική του, αλλά παράλληλα ήταν εγκλωβισμένος στις κακοτοπιές της γειτονίας του. Αυτό συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια μέχρι παραλίγο να πεθάνει έπειτα από πυροβολισμό. Μετά από αυτό, ο Negrito τα μάζεψε και κατευθύνθηκε προς το Λος Άντζελες, με μία demo κασέτα στο χέρι.

Η δεύτερη ζωή - «Νομίζω… πως θέλω να γίνω αστέρι». Δεν του πήρε πολύ καιρό να οικειοποιηθεί το lifestyle του Χόλυγουντ - “clubs and bitches and bullshit politics that have nothing to do with great music.” Ο Negrito υπέγραψε με έναν μεγάλο manager και αμέσως μετά ήρθε μια συμφωνία ενός εκατομμυρίου δολαρίων με την Interscope ... και λίγο πιο μετά, επήλθε ένας δημιουργικός θάνατος.

Το δισκογραφικό συμβόλαιο ήταν καταστροφικό. To Gangsta Rap κυριαρχούσε στο ραδιόφωνο και ο Negrito βρισκόταν στο λάθος μέρος, τη λάθος εποχή. Ο Negrito αποχώρησε από τη δισκογραφική με ένα αποτυχημένο άλμπουμ και κομμένα φτερά. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν τι ήταν αυτό που θα «πουλήσει», πως θα «φανεί» και ποια τεχνάσματα θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει για να προσελκύσει το κοινό. Εκείνη την περίοδο έχασε κάθε αίσθηση του εαυτού του. Τα τραγούδια τον εγκατέλειψαν και εκείνος με τη σειρά του πούλησε όλα του τα πράγματα και παράτησε τη μουσική.

Το 2000, ο Negrito είχε ένα θανατηφόρο τροχαίο ατύχημα που τον άφησε σε κώμα. Για τέσσερις εβδομάδες βρισκόταν μεταξύ ζωής και θανάτου. Οι μύες του είχαν ατροφήσει εκείνο το διάστημα και χρειάστηκαν αρκετοί μήνες εξαντλητικής φυσικής θεραπείας για να μπορέσει να σταθεί και πάλι στα πόδια του. Ράβδοι τοποθετήθηκαν σε όλο το σώμα του. Και το χειρότερο από όλα, το χέρι του ήταν τσακισμένο. Αν και ακολούθησε ειδική αποκατάσταση για αρκετά χρόνια, η ζημιά ήταν μόνιμη. Το 2008, επέστρεψε στο σπίτι του στο Όκλαντ.

Η τρίτη ζωή - «η γέννηση και η άνοδος του Negrito». Όταν ξαναβρέθηκε στο Όκλαντ, ο Negrito ξέχασε το μουσικό του παρελθόν. Ξεκίνησε να φυτεύει τα δικά του λαχανικά, να εκτρέφει τα δικά του κοτόπουλα, ενώ κατά περιόδους έβγαζε χρήματα καλλιεργώντας «χόρτο». ‘Όλα αυτά τα έκανε, έχοντας, φυσικά, βγάλει από το μυαλό κάθε παλιά επιθυμία να γίνει ένα «αστέρι». Εκείνη την εποχή η άποψή του για τον κόσμο έγινε πιο ξεκάθαρη. Οι συντηρητικές μουσουλμανικές αξίες του συνδυάστηκαν με τον φιλελεύθερο, πολυπολιτισμικό κόσμο του Όκλαντ. Ο κυνισμός, αποτέλεσμα του αγώνα του, έδωσε θέση στην ελπίδα που προέρχεται από την εξαπάτηση του θανάτου. Ήξερε πραγματικά ποιος ήταν. Ήταν σίγουρος για τη θέση του στον κόσμο, επειδή τον κατάλαβε τόσο πολύ, όσο περισσότερο μπορεί κανείς. Και τότε γεννήθηκε ο γιος του.

Με τον ερχομό του γιου του στη ζωή του, όλη η δημιουργική ενέργεια του Negrito ξεχύθηκε μέσα σε μια στιγμή. Οι μουσικές του επιλογές ήταν άμεσες και δίχως ίχνος αμφιβολίας. Άρχισε να ηχογραφεί ότι έβγαινε από μέσα του χωρίς να έχει δεύτερες σκέψεις. "Γαμήστε τι κάνει επιτυχία σήμερα, σημασία έχει αυτό που με κινητοποιεί!". Ο Negrito στράφηκε στον αυθεντικό πυρήνα της αμερικάνικης μουσικής, τα Blues. Όλες οι κακουχίες που πέρασε στη ζωή του, τον οδήγησαν στους μουσικούς προγόνους του, τους Blues μουσικούς του Δέλτα του Μισισιπή.

Λειτουργώντας με μια αίσθηση πεπρωμένου, δίχως περιορισμούς και άλλους αντιπερισπασμούς, ο Negrito επέστρεψε στους δρόμους του Όκλαντ για να δοκιμάσει τα τραγούδια του. Πήγε "στις θέσεις που κανείς δεν ήθελε να τα ακούσει", γωνίες του δρόμου και σιδηροδρομικούς σταθμούς, κατά την ώρα αιχμής. Ήξερε ότι αν μπορούσε να φτάσει στους ανθρώπους, αν μπορούσε να τους τραβήξει το ενδιαφέρον, να τον ακούσουν και να συνδεθούν, τότε κάτι θα μπορούσε να κάνει. Εκεί λοιπόν, στους δρόμους σχημάτισε τον ήχο και το μήνυμά του.

Σε λιγότερο από ένα χρόνο ο Negrito θα κερδίσει τον εναρκτήριο διαγωνισμό NPR Tiny Desk. Την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του άλμπουμ "The Last Days of Oakland", το οποίο κέρδισε τους κριτικούς και το κοινό. Το NPR έγραψε για το άλμπουμ: «ανάμεσα στα πιο ακατέργαστα κομμάτια της μουσικής - ηχητικά και συναισθηματικά - θα το ακούτε όλο το χρόνο.» Ο Negrito τελικά κέρδισε το Grammy για το καλύτερο σύγχρονο Blues Album το 2017.

Η μουσική του Negrito τράβηξε, επίσης, την προσοχή του Chris Cornell, ο οποίος τον κάλεσε να περιοδεύσει μαζί του. Ξεκίνησαν από την Ευρώπη, συνέχισαν στη Βόρεια Αμερική και κατέληξαν με το θρυλικό supergroup του Cornell, Temple of the Dog. Το αντισυμβατικό δίδυμο κέρδισε παντού οπαδούς και κριτικούς. Από εκεί, ο Negrito συνέχισε να παίζει σε μεγάλα φεστιβάλ, περιοδεύοντας εκτενώς σε όλη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική.

Αλλά τίποτα από αυτά δεν είχε γίνει πλεόν για τα βραβεία, την αναγνώριση ή την φήμη, καθώς όταν στο παρελθόν τα κυνήγησε, έφτασε στην απόλυτη καταστροφή. Τώρα, κοιτάζει γύρω του και βλέπει τον κόσμο να πηγαίνει σε ένα παρόμοιο ταξίδι ... ειδικά την Αμερική. Ο Negrito είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζει πως είναι να ετοιμάζεσαι να πέσεις στον γκρεμό.

«Ως κοινωνία είμαστε τόσο διαχωρισμένοι, είμαστε τόσο παγιδευμένοι στην ιδεολογία μας, δεν θα κινητοποιηθούμε για την κοινή λογική» λέει ο Negrito. «Λατρεύουμε διασημότητες και δισεκατομμυριούχους, ενώ οι άνθρωποι εργάζονται σκληρότερα από ό, τι δούλευαν ποτέ, και βγάζουν λιγότερα χρήματα. Τα παιδιά μας πυροβολούνται στα γυμνάσια και εμείς αδιαφορούμε! Έχουμε στρατιωτική αστυνομία που πρώτα πυροβολεί, αντί να προστατεύει και να υπηρετεί. Ναζί στους δρόμους. Οικογένειες που απομακρύνονται λόγω απέλασης. Ένα μικροσκοπικό 1% γινόταν πλουσιότερο, ενώ οι άνθρωποι κοιμούνται κάτω από αυτοκινητόδρομους και διαβάσεις στη γενέτειρά μου στο Όκλαντ. Η ιδιοκτησία κατοικίας και η εκπαίδευση μοιάζουν ανέφικτα. Αυτό δεν είναι το αμερικανικό όνειρο.»

Η Αμερική έχει χάσει το δρόμο της και τώρα πληρώνουμε το τίμημα. Το 2018, ο Fantastic Negrito με το δεύτερο δίσκο του, “Please Don’t Be Dead”, κέρδισε και πάλι το Grammy για το καλύτερο σύγχρονο Blues Album. Κι αυτό το άλμπουμ είναι απλά ένα δείγμα του τι έρχεται στη συνέχεια!

Όταν ακούτε τον Fantastic Negrito, σας καλεί να ακούσετε την ιστορία της ζωής μετά την καταστροφή. «Για όποιον αισθάνθηκε ότι τελείωσε, αλλά ήλπιζε πως δεν τελείωσε, αυτή είναι η μουσική σας.»