Αλκίνοος Ιωαννίδης: Νέος είδος ρατσισμού στην Ευρώπη κατά των Νοτίων

Δύο ώρες γεμάτες Κύπρο και Ελλάδα χάρισε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο κοινό που κατέκλυσε χθες το βράδυ την Εκκλησία των Παθών (Passionskirche), στην περιοχή Κρόιτσμπεργκ του Βερολίνου.

Σε ιδιαίτερα φορτισμένη ατμόσφαιρα, λόγω της οικονομικής και πολιτικής συγκυρίας στην Κύπρο, ο καλλιτέχνης, συνοδευόμενος από τον Γιώργο Καλούδη με το τσέλο, την κρητική λύρα και το λαούτο του, παρουσίασε τραγούδια δικά του, αλλά και του Νίκου Ζούδιαρη, με τον οποίο συνεργάστηκε από την αρχή της καριέρας του.

Οι θεατές, μεταξύ των οποίων αξιοσημείωτα πολλοί Γερμανοί που γνωρίζουν το έργο του Ελληνοκύπριου τραγουδοποιού, ενθουσιάστηκαν με την «Αγορά του Αλχαλίλι» και τον «Βόσπορο», αλλά και συγκινήθηκαν με την ερμηνεία του στο «Χάρτινο το φεγγαράκι» του Μάνου Χατζηδάκι και στα παραδοσιακά τραγούδια της Κύπρου, όπως «Τ' Αη-Γιωρκού» και «Αχερόμπασμα».

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, παρότι, όπως δηλώνει εμφατικά, δεν έχει τραγουδήσει ποτέ σε κομματική εκδήλωση, παραμένει έντονα πολιτικοποιημένος -και όχι μόνο στους στίχους των τραγουδιών του.

Χθες μίλησε για ένα «νέο είδος ρατσισμού» που αναπτύσσεται στην Ευρώπη, «εναντίον των Νοτίων, οι οποίοι είναι όλοι κλέφτες και γκάνγκστερ» και προσέθεσε ότι αυτή η εικόνα συντηρείται και από τα ΜΜΕ της Ευρώπης, τα οποία αποτελούν μέρος του προβλήματος και επί δεκαετίες διχάζουν τον κόσμο.

«Δεν είμαι πολιτικός, αλλά πρέπει να αποφασίσουμε αν μας αρέσει αυτή η Ευρώπη», στο πλαίσιο της οποίας «ληστεύονται εν ψυχρώ οι οικονομίες των ανθρώπων, τα παιδιά λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία και οι ασθενείς πεθαίνουν στα νοσοκομεία», επειδή δεν υπάρχουν τα απαραίτητα μέσα, δήλωσε ο Ελληνοκύπριος καλλιτέχνης και συνέχισε με έμφαση: «Αν δεν είναι αυτή η Ευρώπη που ονειρευτήκαμε, πρέπει όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά να χτίσουμε και να κάνουμε πραγματικότητα την Ευρώπη που ονειρευόμαστε».

Αναφερόμενος στα προσωπικά του βιώματα και στις πρώτες του αναμνήσεις, οι οποίες αφορούσαν την εισβολή στην Κύπρο, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης υπογράμμισε την ανάγκη να μην θεωρείται -ούτε και σήμερα- η ειρήνη αυτονόητη.