Σταύρος Σιόλας: Τα επόμενα χρόνια θέλω να διευρύνω τους ορίζοντες μου

Ένας από τους πιο αγαπημένους συνθέτες και ερμηνευτές του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού, ο Σταύρος Σιόλας μιλά στο protothema.gr. Με αφορμή τη μουσικοθεατρική παράσταση «Της Άρνης το νερό» ο συνθέτης μιλά για τη συγκίνηση που νιώθει που επιστρέφει στη σκηνή του θεάτρου αλλά και πώς φαντάζεται το μέλλον τα επόμενα χρόνια. Πέρα από τη μουσική λέει πως αυτό που θα ήθελε να αλλάξει στην κοινωνία μας είναι να πάψει η διαφθορά και η ατιμωρησία.

- κ. Σιόλα, στις 7, 8 και 28, 29 Απρίλιου θα παρουσιάσετε την παράσταση «Tης Άρνης το νερό» και άλλα μουσικά μονόπρακτα. Τι έχετε ετοιμάσει;
Έχω ετοιμάσει μια μουσικοθεατρική παράσταση με τραγούδια γραμμένα για θεατρικές παραστάσεις όπως της «Άρνης το νερό» που είναι γραμμένο για την Αγγέλα του Σεβαστίκογλου, μελοποιημένο Βιζυηνό από το «Αμάρτημα της Μητρός μου» και άλλα, τα οποία πλαισιώνονται από κείμενα των έργων για τα οποία γράφτηκαν. Τα γνωστά μου τραγούδια που δεν γράφτηκαν για παράσταση εντάσσονται σε ενότητες που ταιριάζουν θεματολογικά όπως το «Κάθε φορά» και η «Θεία απ’ την Αμερική» στην ενότητα των μεταναστών. Θα ακουστούν επίσης μελοποιήσεις μου σημαντικών Ελλήνων ποιητών! Μαζί μου θα παίξουν και θα τραγουδήσουν η Ρίτα Αντωνοπούλου, η Ιωάννα Λέκκα και ο Νίκος Ψημίτης στις 7,8 και η Λένα Ουζουνίδου στις 28,29.

- Επιστρέφετε, λοιπόν, στη σκηνή του θεάτρου Τέχνης και μάλιστα με τη δική σας μουσική παράσταση, τι σηματοδοτεί αυτό για σας;
Χαρά μεγάλη και συγκίνηση που θα βρεθώ στη σκηνή του θεάτρου που σπούδασα και αγάπησα στα χρόνια της σχολής αλλά και μετέπειτα που έπαιζα σ’ αυτό σε παραστάσεις στις οποίες είχα γράψει και τη μουσική. Εκεί βίωσα την πρώτη μου σκηνική εμπειρία και πέρασα τις περισσότερες ώρες που έχω υπάρξει σε σκηνή θεάτρου! Νιώθω σαν να επιστρέφω στην καλλιτεχνική μου οικογένεια που με αγκάλιασε στην αρχή της περί της τέχνης αναζήτησής μου.

- Έχετε διαγράψει μια σημαντική πορεία με επιτυχίες και σπουδαίες συνεργασίες. Πως φαντάζεστε τα επόμενα χρόνια;
Τα επόμενα χρόνια θέλω να είναι όπως πάντα δημιουργικά αλλά θέλω να διευρύνω τους ορίζοντες μου, όπως κάνω σε αυτή την παράσταση, φλερτάροντας με διαφορετικές αν και συναφείς μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης και εναλλακτικούς χώρους παρουσίασης μέσα από τους οποίους προκύπτει και μια διαφορετική σχέση και επικοινωνία με το κοινό.

- Μιλώντας για το μέλλον, πως θα περιγράφατε την σημερινή κοινωνική κατάσταση και αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι, τι θα ήταν αυτό;
Θα μπορούσε κανείς να επεκταθεί σε πολλούς τομείς και να επισημάνει τα κακώς κείμενα της σημερινής πραγματικότητας από την παιδεία μέχρι την οικονομία αφού όποια πέτρα κι αν σηκώσεις ζέχνει. Αυτό όμως που επείγει να εξυγιανθεί αφού ευθύνεται για όλα τα διαχρονικά προβλήματα είναι η έννοια της πολιτικής και των πολιτικών προσώπων και η σχέση των πολιτών με αυτούς. Δεν έχουμε πολιτικούς που να μας σέβονται και τους το επιτρέπουμε πολλά χρόνια τώρα. Δεν υπάρχει πολιτικό ήθος και αίσθημα ευθύνης και η τραγωδία των Τεμπών μας έφερε αντιμέτωπους με αυτό με τον πιο σκληρό τρόπο. Τη διαφθορά και την ατιμωρησία θα άλλαζα και είναι ανάγκη επιτακτική να διεκδικήσουμε αυτή την αλλαγή, βασικά να γίνουμε μέρος της!

- Υπάρχει κάποιος στίχος που σιγοτραγουδάτε όταν χρειάζεστε δύναμη;
Θα πω ένα δικό μου κι έναν του Ελύτη που με ενέπνευσε να γράψω τον δικό μου.
Σήκω τα πόδια σου βάλε τα καλά σου, όσο μακρινός κι αν μοιάζει ο δρόμος απ’ τα πόδια σου αρχινά. (Σταύρος Σιόλας)
Μετρημένο τόπο έχουν οι άνθρωποι, στα πουλιά δοσμένος είν’ ο ίδιος αλλά απέραντος (Οδυσσέας Ελύτης)

Ο Σταύρος Σιόλας διηγείται την ιστορία του «Της άρνης το νερό»
«Το 2005 κλήθηκα, από τον σκηνοθέτη και δάσκαλό μου στην δραματική σχολή του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ, Κωστή Καπελώνη, να γράψω τη μουσική για την παράσταση “ΑΓΓΕΛΑ” του Γ.Σεβαστίκογλου. Την παράσταση θα σκηνοθετούσε ο ίδιος για λογαριασμό του ΔΗΠΕΘΕ Βορείου Αιγαίου, με διευθυντή τον Δήμο Αβδελιώδη. Το έργο, γραμμένο το 1958, αποτυπώνει το κλίμα της μετεμφυλιακής περιόδου στην Ελλάδα, μέσα από τις ζωές ξεριζωμένων κοριτσιών από την επαρχία που εξασφάλιζαν την επιβίωση τους ως υπηρέτριες σε Αθηναϊκά σπίτια πλούσιων ή μεσαίων οικογενειών. Σε μια σκηνή του έργου, η Άννα (Χριστίνα Καραβεζύρη), απευθυνόμενη στην Αγγέλα (Τάνια Παλαιολόγου), ενώ απλώνουν ρούχα στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας, θυμάται τον αρραβωνιαστικό της, που της είχε υποσχεθεί πως θα την παντρευτεί μόλις γυρίσει απ’ τα καράβια. Ο Γάμος αυτός θα αποτελούσε μια σωτηρία, ίσως και μόνη διαφυγή, για εκείνην, όπως και για όλα τα κορίτσια της ίδιας μοίρας. Τον πρώτο καιρό της έστελνε κάρτα από κάθε λιμάνι. Στη συνέχεια μόνο τις γιορτές, έπειτα όλο και πιο αραιά… ώσπου σταμάτησε εντελώς… Σε αυτό το σημείο της αφήγησής της, η Άννα θυμάται ένα τραγούδι από το χωριό της… “Της άρνης το νερό Αγγέλα μου, της αρνησιάς η βρύση”. Μια φράση από τα λεγόμενα μοιρολόγια αποχωρισμού της δημοτικής μας παράδοσης. Φορτισμένος από την ιστορία της νεαρής υπηρέτριας, αλλά και την όλη ατμόσφαιρα του έργου, έγραψα το τραγούδι αυτό που έμελε έναν χρόνο μετά, στο «Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης», να πάρει το 1ο βραβείο καλύτερου τραγουδιού από το κοινό και την επιτροπή και εγώ, που το τραγούδησα, να λάβω βραβείο καλύτερης ερμηνείας».

Σταύρος Σιόλας – Της Άρνης το Νερό
Μουσική: Σταύρος Σιόλας
Στίχοι: Σταύρος Σιόλας
Τραγούδι: Σταύρος Σιόλας

πηγή: musicity