Αδελφικά αδέλφια

Ως Γάλλος σκηνοθέτης ο Οντιάρ δεν ενδιαφερόταν να κάνει αμερικανική ταινία. Ήθελε όμως εδώ και χρόνια να συνεργαστεί με Αμερικανούς ηθοποιούς. Ώσπου μια μέρα, του χτύπησε την πόρτα ο ηθοποιός Τζον Σι Ράιλι με ένα ιδιαίτερο σενάριο: τους «Αδελφούς Σίστερς», που βασίζεται στο βιβλίο του Πάτρικ ντε Γουίτ. Και κάπως έτσι, ο Οντιάρ συνεργάστηκε όχι με έναν, αλλά με τέσσερις από τους καλύτερους Αμερικανούς ηθοποιούς: τον Σι Ράιλι, τον Χοακίν Φίνιξ, τον Τζέικ Τζίλενχαλ και τον Ριζ Άχμεντ. Και την αγαπημένη κωμικό Κάρολ Κέιν, σε ένα μικρό, αλλά καταλυτικό ρόλο. Και κέρδισε στη συνέχεια τον Αργυρό Λέοντα Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βενετίας.

«Το μυθιστόρημα έχει μια υπέροχη αλαφράδα, έναν αναιδή χλευασμό, μια διαρκώς αντικρουόμενη αφέλεια», λέει ο Οντιάρ στο Atlantic για την ιστορία των αδελφών Σίστερς, οι οποίοι καλούνται να βρουν έναν χρυσοθήρα που έκλεψε από το αφεντικό τους. «Θέλαμε να πούμε μια ιστορία έξω από την παράδοση του γουέστερν. Μπορεί κανείς να δει πως πρόκειται για δυο παιδιά στα σώματα κουρασμένων ενηλίκων. Η βία προσεγγίζεται σαν εικόνες από βιβλίο με παραμύθια. Είναι μεγαλοποιημένη και οπτική, απομακρυσμένη από την πραγματικότητα».

«Έχουμε συνηθίσει στο είδος του γουέστερν να παρουσιάζονται κάποιοι ασαφείς μάτσο καλοί και κακοί τύποι που ποτέ δεν είσαι σίγουρος τι σκέφτονται ή αισθάνονται», λέει ο Σι Ράιλι στο NPR. «Ο χαρακτήρας μου είναι ο αφηγητής του βιβλίου και παρέχει σημαντικές πληροφορίες για το τι σήμαινε να είσαι ζωντανός το 1851 και τι σήμαινε να σκοτώνεις ανθρώπους για επάγγελμα. Οι χαρακτήρες έχουν μια αληθινή συναισθηματική παρουσία και ευαισθησία, που είναι παράδοξο για το είδος. Με έναν τρόπο, τους συμπαθείς γιατί προέρχονται από μια παιδική ηλικία που είχε πολλή βία. Τους συνδέει το τραυματικό παρελθόν τους. Είναι μια πολύπλοκη ταινία, με πολλές γκρίζες αποχρώσεις».

Ένας άλλος λόγος που του άρεσε ο ρόλος είναι γιατί σκέφτεται τους δυο αδερφούς «σαν δυο παιδιά-στρατιώτες που αναγκάστηκαν να ζήσουν μια ζωή βίαια από μικρή ηλικία, προτού αναπτύξουν καν συναισθήματα ταύτισης», όπως εξηγεί στο Vox. «Τους συμβαίνει κάτι τραυματικό και μετά γίνονται αυτό. Δεν το επιλέγουν, ήταν ακόμα παιδιά όταν συνέβη. Κάνουν φριχτά πράγματα, είναι επαγγελματίες δολοφόνοι, αλλά κατά βάση είναι καταρρακωμένα παιδιά». «Ξεχνάς τους εφιάλτες σου δημιουργώντας νέους», λέει συμπληρωματικά ο Χοακίν Φίνιξ στο Playlist. «Ο μόνος τρόπος να αποφύγεις το παρελθόν είναι να στοιβάζεις καινούρια πράγματα, που είναι πολύ παράξενο. Σα να μην υπάρχει άλλη έννοια θεραπείας για τον Τσάρλι και τους άλλους χαρακτήρες».

Οι δυο ηθοποιοί ήρθαν πολύ κοντά κατά την προετοιμασία για την ταινία, ιδίως επειδή πέρασαν ασυνήθιστα μεγάλο χρόνικο διάστημα μαζί. «Συνειδητοποίησα πως έπρεπε να περάσω χρόνο μαζί του», λέει ο Σι Ράιλι στο NPR. «Αυτοί οι άντρες ήταν συνέχεια μαζί από μικροί. Ο υπόλοιπος κόσμος είναι μια ξένη χώρα. Ένας πιθανός εχθρός. Είχαν μόνο ο ένας τον άλλον – κάθε νύχτα, κάθε γεύμα, κάθε μέρα, δύση, ανατολή. Σκέφτηκα ότι έτσι έπρεπε να κάνουμε κι εμείς, να είμαστε συνέχεια μαζί. Κάναμε πολύ μεγάλους περιπάτους και ιππασία για ώρες και ώρες, και τρώγαμε και μαγειρεύαμε ο ένας για τον άλλον, και ζούσαμε μαζί. Αυτό είναι από τα πιο ωραία πράγματα στο επάγγελμα του ηθοποιού. Περνάς έξι μήνες με κάποιον και του αποκαλύπτεις την καρδιά σου. Έχω μια βαθιά αγάπη για τον Χοακίν τώρα, και θα την έχω για πάντα. Αυτό είναι μεγάλο προνόμιο. Εμπλουτίζει τη ζωή σου».

Ο Φίνιξ δηλώνει κι αυτός ενθουσιασμένος. «Ο Τζον είναι τόσο όμορφος άνθρωπος», λέει στο Playlist. «Τρελάθηκα με τη δουλειά του. Ήταν σαν άγκυρα, απόλυτα ειλικρινής. Δε θυμάμαι την τελευταία φορά που να συνεργάστηκα με κάποιον τόσο αφοσιωμένο και ειλικρινή».

Το καλύτερο και πιο απρόσμενο κοπλιμέντο όμως του το επιφυλάσσει ο Σι Ράιλι. «Είναι από τους πιο αστείους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Αλήθεια», παραδέχεται στο Vox. «Όποιος με ξέρει, γνωρίζει πως πολύ δύσκολα με καταφέρνουν να γελάσω δυνατά, και ο Χοακίν με κάνει να γελάω. Κλαίω από τα γέλια. Μερικές φορές νιώθω πως θα πέσω και θα κατουρηθώ από τα γέλια. Είναι τόσο πειραχτήρι, ζει στη στιγμή. Είναι πολύ αυθεντικός, κάτι που είναι πολύ παράξενο να λέει κανείς για έναν ηθοποιό. Αλλά είναι αλήθεια».

Η πολυδιάστατη αναπαράσταση των αντρών στην ταινία δένει και με το # metoo σύμφωνα με τον Σι Ράιλι. «Ένα πολύ επίκαιρο στοιχείο της ταινίας έχει να κάνει και με το #metoo, και με όλα τα θέματα που αναδεικνύονται, με τις γυναίκες να εκφράζονται γι’ αυτά. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως όλη η δουλειά πρέπει να γίνεται από τις γυναίκες. Οι άντρες πρέπει επίσης να δουλέψουν, να αναλογιστούν. Όλοι οι άντρες είναι ευάλωτοι. Μερικές φορές ακόμα και οι πιο μάτσο, επιδειξίες, φουσκωτοί άντρες μπορεί να είναι οι πιο ευαίσθητοι απ’ όλους αν τους γνωρίσεις. Γι΄αυτό χρειαζόμαστε περισσότερες ταινίες που να λένε την αλήθεια για τους άντρες και τις γυναίκες. Είμαστε όλοι άνθρωποι. Δε θα’πρεπε να χρησιμοποιούμε πολιτιστικά στερεότυπα για τις γυναίκες, αλλά ούτε για τους άντρες».

«Ο κόσμος τότε δε λάμβανε υπ΄όψιν του τότε πράγματα με τα οποία ταυτίζομαστε σήμερα ως άντρες», συμπληρώνει ο Χοακίν Φίνιξ στο Playlist. «Αυτή η ευθύς και ασυμβίβαστη αρρενωπότητα των πρωταγωνιστών των κλασικών γουέστερν είναι που με κρατούσε μακριά από το είδος», ομολογεί από την πλευρά του ο Οντιάρ στο The Atlantic. «Προτιμώ τις ταινίες που ήρθαν αργότερα, εκείνες που είδα καθώς ενηλικιωνόμουν στα 70s: The Missouri Breaks, Little Big Man, Jeremiah Johnson. Η ταινία που είχαμε στο νου μας ενώ βρισκόμασταν ακόμα στο σενάριο δεν ήταν γουέστερν, αλλά το σκοτεινό παραμύθι “Η νύχτα του κυνηγού”».

Ο Οντιάρ αναφέρει πως το σινεμά ήταν «παιδεία» για εκείνον, «ιδίως ανάμεσα στην παιδική ηλικία και την εφηβεία», όπως λέει στο Atlantic. «Με ενημέρωναν για τη ζωή και τον κόσμο, τις γυναίκες και τους άντρες. Ως έφηβος με βοήθησε σαφώς να μάθω πολλά για τις γυναίκες, είμαι ευγνώμων στους Πολ Νιούμαν, Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Ζαν-Λουί Τραντινιάν, Ζαν-Πολ Μπελμοντό. Δε θυμάμαι ποτέ να έμαθα πως να μιλήσω σε ένα κορίτσι από τον Τζον Γουέιν».