Τα όμορφα αγόρια όμορφα καίγονται

Στο τραγούδι, ο Λένον λέει: «Θα πρέπει κι οι δύο να κάνουμε υπομονή / γιατί είναι μακρύς ο δρόμος, δύσκολο το κουπί που έχουμε να τραβήξουμε / ναι, είναι μακρύς ο δρόμος». Ο Στιβ Καρέλ και το, εντεταλμένο όμορφο αγόρι για τα ‘10s, Τιμοτέ Σαλαμέ («Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου») αναλαμβάνουν να αφηγηθούν ακριβώς το δύσκολο κουπί που είναι η πραγματική ιστορία των Ντέιβιντ και Νικ Σεφ.

Ένας καταξιωμένος δημοσιογράφος, ο Ντέιβιντ έγραψε το 2005 ένα άρθρο στο New York Times Magazine με τίτλο «Ο εθισμένος γιος μου» για... τον εθισμένο στα ναρκωτικά γιο του. Ταυτόχρονα περιέγραφε τα τελευταία δέκα χρόνια της δικής του ζωής, καθώς προσπαθούσε να βοηθήσει το γιο του και να σώσει την οικογένειά του - τη δεύτερη σύζυγό του Κάρεν και τα δύο μικρότερα παιδιά τους.

Παράλληλα με τον Ντέιβιντ, ο Νικ έγραφε τα δικά του απομνημονεύματα με τίτλο «Tweak». Τα δύο βιβλία κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα και δημιούργησαν ένα συγκινητικό πορτρέτο μιας  οικογένειας. Το σενάριο της ταινίας προέκυψε από τον συνδυασμό των δυο βιβλίων, με στόχο μια πολυπρισματική αφήγηση.

Ο Ντέιβιντ Σεφ υποστηρίζει πως δε σκόπευε ποτέ να εκδώσει το βιβλίο του. Το γράψιμο ήταν αρχικά ένας τρόπος να αντιμετωπίσει το χάος και την αβεβαιότητα εκείνης της περιόδου. «Όταν δεν μπορούσα να κοιμηθώ, καθόμουν και έγραφα. Όταν κάποια στιγμή ξανακοίταξα εκείνες τις σημειώσεις, θυμήθηκα πόσο δύσκολα και επώδυνα ήταν».

Ο Νικ άρχισε να γράφει τα απομνημονεύματά του μετά από μια, εκ πολλών, ανεπιτυχή απόπειρα αποτοξίνωσης. Τότε ήταν που εξαφανίστηκε για 18 μήνες. «Δε μιλήσαμε με τον πατέρα μου για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν τον προσέγγισα γιατί δεν ήθελα να τους απογοητεύσω όλους ξανά. Άρχισα να επικοινωνώ πάλι αφότου πέρασαν 6 μήνες που ήμουν καθαρός. Έγραφε κι εκείνος τα απομνημονεύματά του εκείνο το διάστημα. Μου ζήτησε να του στείλω το βιβλίο μου και μου έστειλε εκείνος το δικό του».

Ο Ντέιβιντ συγκλονίστηκε. «Έκλαιγα σε κάθε σελίδα. Νόμιζα ότι ήξερα τι είχε περάσει. Αλλά όσο κι αν άσχημη τη φανταζόμουν την κατάσταση, ήταν πάντα χειρότερη». Ο Νικ επίσης εξεπλάγη από την οπτική του Ντέιβιντ. Λέει ότι δεν ήξερε πόσο χάος είχε προκαλέσει στην οικογένειά του. «Πάντα πίστευα πως αν αυτοκτονούσα με τα ναρκωτικά που έπαιρνα, ήταν δική μου δουλειά και δε θα τον επηρέαζε πολύ. Στην πραγματικότητα, επηρέαζε όλες τις πτυχές της ζωής του. Υπέφερε διαρκώς και δεν είχα ιδέα. Εντωμεταξύ, εκείνος νόμιζε πως εγώ βίωνα ένα ασταμάτητο πάρτι και τώρα ξέρει πως δεν ήταν καθόλου έτσι. Πονούσα τρομερά πολύ».

Κανείς τους δεν περίμενε την απήχηση που θα είχαν τα βιβλία τους, τα οποία βρέθηκαν σε λίστες με μπεστσέλερ. «Κανείς μας δεν ήταν προετοιμασμένος γι’ αυτό που συνέβη», λέει ο Ντέιβιντ. «Ο κόσμος διάβασε τα βιβλία και τους χτύπησαν στο στομάχι. Λέγαμε μια ιστορία που δεν έχει ειπωθεί. Δεν υπήρχαν μαρτυρίες εθισμού από την οπτική ενός αγοριού στην ηλικία του Νικ. Ήταν τόσο βιωματικό, τόσο φρέσκο. Και η δική μου εκδοχή ήταν για όσα υπομένει η οικογένεια του εθισμένου».

Για τον σκηνοθέτη Φέλιξ φαν Γκρένινγκεν (υποψηφιότητα Ξενόγλωσσου Όσκαρ για τα δημοφιλή, συγκινητικά «Ραγισμένα όνειρα») ήταν το πρώτο πρότζεκτ μετά από καιρό που τον ιντρίγκαρε ουσιαστικά. «Διάβασα μερικά σενάρια που ήταν πολύ καλά, αλλά αναρωτιόμουν διαρκώς αν ήμουν ο καλύτερος σκηνοθέτης για το εκάστοτε πρότζεκτ. Ήταν δύσκολο να βρω υλικό με το οποίο να συνδέομαι – μέχρι το “Ένα όμορφο αγόρι”».

Ο Στιβ Καρέλ αρχικά είχε διστάσει πριν συμφωνήσει να αναλάβει το ρόλο. «Ο μεγαλύτερός μου φόβος για μια ταινία με θέμα τον εθισμό ήταν ότι μπορεί να ακολουθούσε το Χολιγουντιανό μοτίβο και να μην πει την αλήθεια για όσα συμβαίνουν. Αλλά αυτό το σενάριο ήταν βάναυσα ειλικρινές. Δεν υπάρχουν ήρωες ή κακοί. Είναι η ζωή όπως τη ζούμε».

Όταν συναντήθηκε με τον Ντέιβιντ πρώτη φορά ανησυχούσε μήπως νιώσουν αμήχανα. «Δεν ήθελα να του μιλήσω λες και είναι επιστημονικό πείραμα. Αλλά ήθελα να καταλάβω ποιος είναι και τι πέρασε. Κοιτώντας απ’ έξω, οι Σεφ φαίνονται να είναι, αν όχι τέλεια, μια ευτυχισμένη οικογένεια. Όλοι έχουν καλές προθέσεις, ακόμα κι ο Νικ».

Η ταινία θέτει πολλές σημαντικές ερωτήσεις, αλλά δεν προσπαθεί να τις απαντήσει όλες. «Πάνω απ’ όλα, πρόκειται για μια ρεαλιστική ιστορία για έναν πατέρα κι έναν γιο που κάνουν μαζί ένα τρελό, φρικτό ταξίδι», λέει ο Καρέλ. «Έχει να κάνει με την αίσθηση του επείγοντος που νιώθει ο Ντέιβιντ λόγω της βαθιάς αγάπης για την οικογένειά του. Το μόνο που θέλει είναι αν τους φροντίσει. Η σωματική και συναισθηματική ευαισθησία του Τιμοτέ ήταν καταλυτική σ’ αυτό».

Με τον Τιμοτέ Σαλαμέ πρωτοσυναντήθηκαν όταν διάβασαν πρώτη φορά όλοι μαζί το σενάριο. «Όταν βγήκε από το δωμάτιο, όλοι κοιταχτήκαμε και κουνήσαμε καταφατικά το κεφάλι. Ένιωσα άμεσα σύνδεση μαζί του», θυμάται ο Καρέλ. «Είναι τόσο ανοιχτός και καλός. Σαν τον χαρακτήρα του. Ακόμα και στα χειρότερά του, μπορείς να δεις αυτό το τρομερό μικρό παιδί που πάντα αγαπούσες. Υπήρχε μια ελαφριά φωτιά μέσα στον Τίμι».

Ο Σαλαμέ είχε το «Tweak» σαν τη Βίβλο του για τη διάρκεια των γυρισμάτων. «Είναι σπαραχτικό – ένα διαπεραστικό πορτρέτο σε πρώτο πρόσωπο. Πρόταση με πρόταση, στιγμή με στιγμή, είναι μια πολύ ακριβής περιγραφή του τι περνούσε ο Νικ και του τι σημαίνει να είσαι στη δίνη του εθισμού στα ναρκωτικά. Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι δεν είσαι ο εαυτός σου. Σα να υπήρχαν δυο εκδοχές του Νικ».

Ο μεγαλύτερός του φόβος ήταν ότι θα αμφισβητούσαν οι Σεφ την αίσθηση αυθεντικότητα της ταινίας. Αλλά ο Ντέιβιντ είπε ότι ίσχυσε το αντίθετο. «Ήταν ανατριχιαστικό να βλέπω τον Τίμι, γιατί έχει ένα βλέμμα που μου θυμίζει πολύ το Νικ από εκείνη την περίοδο. Η κίνησή του ήταν σαν του Νικ. Δεν καθόταν απλά στον καναπέ, πηδούσε πάνω από τη ράχη για να κάτσει. Ήταν σαν το Νικ, ξανά και ξανά».

«Αυτά που περνάει ο Νικ στο “Tweak” δε φαίνονται στην οικογένεια που βλέπετε στην ταινία», σημειώνει ο Σαλαμέ. «Το βιβλίο του καταγράφει τις δικές του εμπειρίες. Το μυαλό του ήταν σ’ αυτό που βρισκόταν μπροστά του και πότε και πού θα μπορέσει να ξαναβρει ναρκωτικά. Είχε πολύ να κάνει με το παρόν, ήταν πολύ προσωπικό και δεν είχε να κάνει με το “Καταστρέφω την οικογένειά μου”».

Ο Ντέιβιντ Σεφ παραδέχεται ότι είναι «κάπως παθιασμένος» με τη μουσική. «Χρησιμοποιούν το τραγούδι του Λένον με έναν όμορφο, διακριτικό τρόπο». Mία από τις αγαπημένες μουσικές στιγμές του Ντέιβιντ είναι εκείνη που ο Καρέλ είναι στο αυτοκίνητο με τον Σαλαμέ και ακούνε το Territorial Pissing των Nirvana. «Ο Νικ μεγάλωσε την εποχή των Nirvana και εκείνη ήταν η περίοδος που με διαπαιδαγωγούσε εκείνος για τη μουσική», θυμάται ο Ντέιβιντ. «Σ’ αυτή τη σκηνή ο Τίμι κάνει head-banging και ο Στιβ τον κοιτάει με πραγματική στοργή, αναγνωρίζοντας πως είναι μια πολύτιμη στιγμή. Αυτό το τραγούδι έχει μεγάλη δύναμη. Η σκηνή λέει πολλά για το θυμό και τη δύναμη που βιώνει ο Νικ εκείνη την περίοδο».