Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ: Από το πάθος για τη Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, υποψήφιος για Όσκαρ

Μεγάλη η χαρά για τον Λάνθιμο δε λέω, αλλά τίποτα δε φτιάχνει τη διάθεση στο δρόμο για τα Όσκαρ όσο ο Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ. Από τότε που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά του για Β’ Αντρικό Ρόλο για την ταινία «Θα μπορούσες ποτέ να με συγχωρέσεις;», ο Σουαζιλανδο-βρετανός έχει βγάλει τα μεγάλα όπλα και έχει δημιουργήσει την πιο απολαυστική καμπάνια αυτο-προώθησης.

Ο ηθοποιός που έχει μείνει στην ιστορία για το ρόλο του στο αξέχαστο «Ο φίλος μου κι εγώ» («Withnail & I») παραδίδει μια καταπληκτική ερμηνεία πλάι στη Μελίσα ΜακΚάρθι, η οποία επίσης είναι υποψήφια για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου. Η ταινία αφηγείται την πραγματική ιστορία της Λι Ίσραελ, μιας παραγνωρισμένης συγγραφέως, η οποία πλαστογραφούσε από ένα σημείο και μετά γράμματα διάσημων συγγραφέων για να βγάλει χρήματα. Ο Γκραντ υποδύεται τον Τζακ Χοκ, φίλο, συνεργάτη και συνοδοιπόρο της Ίσραελ στην φανταστική της αυτή περιπέτεια.

Εκεί που η πλειοψηφία των σελέμπριτι κρατάνε ψύχραιμη και δήθεν αδιάφορη στάση απέναντι στα βραβεία, ο Γκραντ – υποψήφιος για πρώτη φορά στη ζωή του – το απολαμβάνει στο έπακρο. Λίγη ώρα αφότου ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του ανέβασε στο Twitter ένα ξεσηκωτικό βίντεο, μπροστά από το πρώτο του σπίτι στο Λονδίνο. «Είμαι απόλυτα ενθουσιασμένος. Πριν 36 χρόνια νοίκιασα αυτό το δωμάτιο στο Notting Hill Gate για 30 λίρες την εβδομάδα και δεν μπορώ να πιστέψω πως 36 χρόνια μετά στέκομαι εδώ, ένας σχεδόν 62χρονος άντρας, με μια υποψηφιότητα για τα Όσκαρ».

Αντηχώντας τον Γουίθνεϊλ που έχει πει το περίφημο «Ας γιορτάσουμε. Θέλουμε τα καλύτερα κρασιά που έχει να προσφέρει η ανθρωπότητα, τα θέλουμε εδώ, και τα θέλουμε τώρα!», ο Γκραντ – ο οποίος παραδόξως δεν μπορεί για ιατρικούς λόγους να πιει ούτε σταγόνα αλκοόλ - γιορτάζει με τον καλύτερο τρόπο που μπορεί: το Twitter. Από κει μοιράζεται τον ενθουσιασμό του σα μικρό παιδί, είτε όταν επιδεικνύει χορεύοντας τις κόκκινες σόλες του Louboutin που φόρεσε στα BAFTA, είτε όταν βγάζει selfies με σχεδόν όποιον έβρισκε μπροστά του στο γεύμα των Όσκαρ (όπως με τους Γκλεν Κλόουζ, Σίρλεϊ ΜακΛέιν, Σπάικ Λι, Βίγκο Μόρτενσεν, Έιμι Άνταμς, Σαμ Ελιοτ, Μαχέρσαλα Αλί, Lady Gaga, Ράμι Μάλεκ, Γιώργο Λάνθιμο, Ρέιτσελ Βάις, Μπράντλι Κούπερ και καταλάβατε). Είναι «σα να έχω γίνει προσωρινό μέλος σε μια πρωτοκλασάτη λέσχη με διασημότητες», λέει. «Είναι σουρεαλιστικό».

Είναι αναζωογονητική η απενοχοποιημένη του απόλαυση. «Απολαμβάνω τη διαδρομή της Σταχτοπούτας μέχρι το χορό», δηλώνει. «Γνωρίζοντας ότι με το που θα χτυπήσει μεσάνυχτα στην 24η Φλεβάρη η γυάλινη άμαξα θα μεταμορφωθεί πίσω σε κολοκύθα! Χαχα!»

Από τις ιστορίες που έχουν κυκλοφορήσει εδώ και κάποιες μέρες η πιο χαριτωμένη είναι εκείνη με το πάθος του για την Μπάρμπρα Στράιζαντ. Με αφορμή μια φωτογραφία που πήρε μπροστά από το σπίτι της, ο Γκραντ αποκάλυψε ότι είχε γράψει στο είδωλό του όταν ήταν μικρός. «Ως ένας ανέκαθεν φαν θα καταλάβετε τι σήμαινε για μένα που μπόρεσα και πήρα αυτή τη φωτογραφία έξω από το σπίτι της @BarbraStreisand. Ζήτησα άδεια από την ασφάλεια στην είσοδο του σπιτιού & μου απάντησαν πως είναι δημόσιος δρόμος, αλλά ευχαριστώ που ρωτάτε. Της είχα γράψει αυτό το γράμμα όταν ήμουν 14. Η σύζυγός μου έχει μεγάλη κατανόηση!»

Στο γράμμα προσκαλούσε τη Στράιζαντ, η οποία τότε περνούσε δύσκολη περίοδο, να πάει να μείνει μαζί με την οικογένειά του στη Σουαζιλάνδη, όπου θα είχε όλη την ιδιωτικότητα και ησυχία που χρειαζόταν. Η Στράιζαντ απάντησε πάραυτα: «Αγαπητέ Ρίτσαρντ, τι καταπληκτικό γράμμα που μου έγραψες όταν ήσουν 14! Και κοίτα πού έχεις φτάσει τώρα! Είσαι τρομερός στην καινούργια σου ταινία με τη Μελίσα. Συγχαρητήρια και αγάπη Μπάρμπρα».

Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Στράιζαντ μάθαινε για τον Γκραντ. Είχαν γνωριστεί το 1991 σε ένα σπίτι κάπου στο Sunset Boulevard. «Κατάφερα να ακουμπήσω το δέρμα της!», λέει με ενθουσιασμό ο Γκραντ στο New Yorker. Εκείνη τον ρώτησε αν ήταν φτιαγμένος. «Όχι απλά είμαι σαν μεθυσμένος από τον ενθουσιασμό μου που σε βλέπω». Η γυναίκα του Γκραντ, η καθηγήτρια φωνητικής Τζόαν Γουάσινκτον, είχε δουλέψει μάλιστα με την Στράιζαντ για την προφορά της στο «Γιεντλ».

Ο Γκραντ γεννήθηκε στη Σουαζιλάνδη, “το μικρότερο νησί του Νοτίου Ημισφαιρίου”, όπως σημειώνει συνέχεια στις συνεντεύξεις του. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Κέιπ Τάουν προτού μετακομίσει στην Αγγλία το 1982. Είναι τρομερά ανορθόδοξο, αλλά έγινε διάσημος ήδη από το ντεμπούτο του «Ο φίλος μου κι εγώ» κι ότι μ’ αυτήν την πρώτη του ταινία είναι συνδεδεμένος όσο με καμία, παρότι έχει εμφανιστεί σε αμέτρητες άλλες έκτοτε (ανάμεσά τους, «Ο παίκτης» και το «Gosford Park» του Ρόμπερτ Άλτμαν και «Τα χρόνια της αθωότητας» του Μάρτιν Σκορσέζε). Έχει άλλωστε πει στο παρελθόν πως δεν περνάει ούτε μέρα που να μην του αναφέρει κάποιος κι από μια ατάκα της ταινίας.

Στον δεύτερο αυτό άνεμο της καριέρας του, ο Γκραντ θα παίξει ακόμα και στο «Star Wars Episode IX», για το οποίο όμως ακόμα δεν μπορεί να πει απολύτως τίποτα. Μπορεί όμως να μιλήσει ασταμάτητα για το «Θα μπορούσες ποτέ να με συγχωρέσεις;», το οποίο και κάνει με τον γλαφυρό, πνευματώδη τρόπο του, όπως και κάνει εδώ:

The Time of my Life
Η Λι Ίσραελ γίνεται εγγαστρίμυθος και μιμείται τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του 20ου αιώνα. Καταφέρνει να πείσει ειδικούς της λογοτεχνίας ότι αυτά ήταν τα χαμένα λόγια του Νόελ Κάουαρντ και της Ντόροθι Πάρκερ. Το ότι κατάφερε να το κάνει για τόσο μεγάλο διάστημα είναι εξωπραγματικό. Όπως λέει στην απολογία της στο δικαστήριο, εκεί που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να εμφανιστεί μετανοημένη: «Δεν έχω περάσει καλύτερα στη ζωή μου». Κι αυτό είναι μεγάλο επίτευγμα. Ο χαρακτήρας μου ο Τζακ μπορεί και την εξυπηρετεί και τη βοηθά σε όλο αυτό. Ακόμα κι όταν την ξετρυπώνει το FBI, εκείνος είναι το τσιράκι της, τον στέλνει στη θέση της να πουλήσει τα γράμματα.

Ζωντανεύοντας τη Νέα Υόρκη
Είναι μια παράξενη σχέση ζευγαριού γιατί είναι απολύτως πλατωνική. Εκείνη είναι λεσβία, εκείνος γκέι. Το οποίο το σενάριο δεν το κάνει ποτέ «θέμα», και το βρήκα πολύ έξυπνο. Πρόκειται για δυο πολύ απομονωμένους ανθρώπους σε μια πόλη περικυκλωμένη από ανθρώπους, όπου μπορείς να νιώσεις βαθύτατη μοναξιά. Αλλά δημιουργούν ένα δεσμό όταν πρωτοσυναντιούνται στο μπαρ Τζούλιους, που είναι από τα πιο παλιά γκέι μαγαζιά στο Μανχάταν. Εκεί γυρίσαμε μάλιστα τη σκηνή. Και όλα τα βιβλιοπωλεία ήταν τα αυθεντικά βιβλιοπωλεία. Προσθέτει κάτι πολύ αυθεντικό στην εμπειρία του ηθοποιού το ότι πρόκειται για τα μέρη που όντως ζούσαν και δρούσαν αυτοί οι άνθρωποι. Και είναι πολύ ασυνήθιστο.


Ο μυστηριώδης χαρακτήρας του
Στο βιβλίο που έγραψε η Λι Ίσραελ «Θα μπορούσες ποτέ να με συγχωρέσεις;» περιγράφει με λεπτομέρειες ιατροδικαστή τα γράμματα που έγραψε και το ταξίδι της. Αλλά είναι πολύ επιφανειακή στον τρόπο που μιλάει για τον Τζακ, για κάποιον που τη βοήθησε τόσο πολύ. Υπάρχουν διάσπαρτες πληροφορίες γι’ αυτόν, ήταν από το Πόρτλαντ, ήταν ξανθός, πολύ ψηλός και αδύνατος και είχε μπει στη φυλακή για δυο χρόνια γιατί είχε απειλήσει με μαχαίρι έναν ταξιτζή, αλλά ο ίδιος υποστήριζε πως δεν είχε ποτέ στην κατοχή του μαχαίρι. Ήταν κλεπτομανής, HIV οροθετικός και χρησιμοποιούσε μια μικρή πίπα που πίστευε πως τον εμπόδιζε από το να πάθει καρκίνο του πνεύμονα. Αυτά είχα στη διάθεσή μου. Όταν η Λι δεν μπορούσε να βγει από το σπίτι, γιατί το FBI και οι βιβλιοπώλες ήξεραν ποια είναι, πήγαινε εκείνος στη θέση της και μπορούσε να πουλήσει τα γράμματά της για 800 δολάρια το ένα. Οπότε προφανώς είχε χάρισμα στην πάρλα και τη γοητεία. Μου έφερε στο νου κάποιον τον οποίο ήξερα πριν αιώνες που ακόμα μου χρωστάει λεφτά. Ήταν τόσο γοητευτικός παρότι ήξερες πως ήταν σάπιο φρούτο. Αλλά με έναν τρόπο τον αγαπούσα πολύ, παρόλο που ήξερα ότι δε θα πάρω ποτέ πίσω τα λεφτά, γιατί είχε ανάγκη και ήταν τόσο πειστικός και σαγηνευτικός και αστείος που απλά του έδωσα τα χρήματα χωρίς να το πολυσκεφτώ.

Η καλύτερή μου φίλη
Η ταινία αναφέρεται στα Α και Ω της φιλίας. Το πώς περνάς από την περίοδο του μήνα του μέλιτος και μετά της αφοσίωσης και μετά της προδοσίας και τέλος της συμφιλίωσης. Είναι τόσο εύθραυστο πράγμα. Είναι ένα αόρατο συμβόλαιο. Γνώρισα τη Μελίσα Παρασκευή και Δευτέρα αρχίσαμε τα γυρίσματα. Είχα ικετεύσει τη σκηνοθέτιδα Μαριέλ, της είχα πει σε παρακαλώ μπορούμε να συναντηθούμε γιατί θα ήμουν παρανοϊκός αν τη γνώριζα πρώτη φορά στο σετ. Δε θα κοιμόμουν όλο το Σαββατοκύριακο, θα ήμουν τρομερά νευρικός. Αλλά η Μελίσα ήταν τρομερά απασχολημένη, θα ερχόταν από το Λος Άντζελες. Αλλά συναντηθήκαμε και μιλήσαμε για το σενάριο, περάσαμε όλες τις σκηνές. Μέσα στα πρώτα, δεν ξέρω, κλάσματα δευτερολέπτου, ήξερα ότι είχαμε μια πραγματική σύνδεση. Είναι σαν το internet dating. Ελπίζεις πως θα ερωτευτείς κάποιον ή θα βρεις κάποιον καλό φίλο, αλλά το καλύτερο που εύχεσαι είναι μια σχέση που δουλεύει. Η Μελίσα δεν είναι καθόλου ματαιόδοξη. Είναι τρομερά ανοιχτή και συνεργατική και ευγενική, απλά λατρεύω το έδαφος στο οποίο περπατά. Ήμουν φαν της από πριν, αλλά τώρα τη θαυμάζω πολύ περισσότερο.

Τύχη βουνό
Μεγάλωσα σε μια πολύ μικρή πόλη της Νότιας Αφρικής, στη μικρότερη χώρα του κόσμου τη Σουαζιλάνδη. Η Μελίσα μεγάλωσε σε μια φάρμα έξω από το Σικάγο. Αυτή η ευαισθησία κάποιου που έχει μεγαλώσει σε μικρή πόλη φαίνεται όταν γνωρίζεις κάποιον δεν υπάρχει κόλπο από πίσω ή υπολογισμοί. Προσπάθησα να βρω εγκεφαλικές εξηγήσεις γιατί τα πήγαμε τόσο καλά και γιατί τα πάμε ακόμα τόσο καλά, αλλά τελικά είναι απίστευτη τύχη. Και τώρα έχει αφήσει τον άντρα της για μένα, οπότε δούλεψε όλο τέλεια. Θα κάνουμε δίδυμα.

Άνευ τεστοστερόνης
Είχα δουλέψει για το «Logan», όπου το συνεργείο ήταν 300 άντρες και είχαμε αυτοκίνητα και φορτηγά και όπλα. Ένιωθα σαν την Τίνκερμπελ μέσα σ’ όλο αυτό. Οπότε το να βρεθώ σ’ ένα περιβάλλον όπως αυτό της ταινίας της Μαριέλ Χέλερ ήταν τρομερά θρεπτικό, συλλογικό, ανθρώπινο, ευγενικό. Όλοι ξέραμε ότι η Μάριελ ήταν ο καπετάνιος, αλλά κουβαλούσε την εξουσία τόσο ελαφρά που ένιωθες ότι μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου με ένα δίχτυ ασφαλείας που δημιουργούσαν η συμπόνια, η καλοσύνη και η καλή της κρίση.


Φόρος τιμής
Είμαι πολύ φίλος με τη Σάντρα Μπέρνχαρντ. Είχαμε παίξει το ζευγάρι σε μια ταινία με τον Μπρους Γουίλις. Πήγα να τη δω όταν τελειώσαμε τα γυρίσματα εκεί. Και θυμάμαι ότι έβλεπα ανθρώπους να πεθαίνουν στο δρόμο. Αποσκελετωμένοι, να κρατάνε χαρτόνια που έγραφαν: «Έχω AIDS, με έχει εγκαταλείψει η οικογένειά μου, δεν έχω ιατρική περίθαλψη, παρακαλώ βοηθήστε με». Ήταν συγκλονιστικό. Οπότε όταν ο χαρακτήρας μου ο Τζακ λέει στην Λι: «Μπορείς να μου πεις το μυστικό σου για την πλαστογραφία, γιατί δεν έχω πια φίλους, έχουν πεθάνει όλοι», αυτό έχει μεγάλη θλίψη. Ήμουν πολύ φίλος με τον Ίαν Τσάρλσον που έπαιζε τον Σκοτσέζο δρομέα στο «Δρόμοι της φωτιάς». Από τη μία πλευρά είχε μια αλητήρια φύση, ήταν εντυπωσιακός και είχε μια παρακμιακή ζωή. Αλλά από την άλλη, ήταν σαν το πιο αξιολάτρευτο μικρό παιδί χαμένο στο σώμα ενός ενήλικου άντρα. Ήταν μεγάλη έμπνευση για τον χαρακτήρα μου. Είναι σα να του αποτίνω ένα φόρο τιμής, στο πόσο αστείος και γενναίος ήταν.