Ο Τομ Κρουζ ΔΕΝ θα αυτοκαταστραφεί

Ο χαρακτήρας του, ο απέθαντος πράκτορας Ίθαν Χαντ, ως γνωστόν έχει κάνει την επιστήμη να σηκώσει τα χέρια ψηλά. Και με τη λέξη «πτώση» στον τίτλο αυτή τη φορά, έχει βαλθεί να κάνει και το σαγόνι της να πέσει.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η ταινία είναι μια κλιμάκωση των προηγούμενων ταινιών του franchise: «Επιστρέφουν παλιοί χαρακτήρες και κάποιες από τις ιστορίες που έχουν ξεκινήσει θα κλείσουν. Στην αρχή της ταινίας, αναφέρουμε την Οδύσσεια για πολύ συγκεκριμένο λόγο. Το ταξίδι που ο χαρακτήρας μου, Ίθαν Χαντ, περνάει μαζί με την ομάδα του είναι μια οδύσσεια που εμπνέεται και αντανακλά την ομηρική ιστορία. Είναι μια επική προσωπική ιστορία με φοβερά συναισθηματικά ρίσκα για τους χαρακτήρες».

Σε κάθε «Επικίνδυνη αποστολή» υπάρχει από ένα αξέχαστο σταντ που αψηφεί το θάνατο (και τη λογική). Στο «Πρωτόκολλο: Φάντασμα» ο Κρουζ σκαρφάλωνε στο Burj Khalifa στο Ντουμπάι, τον ψηλότερο ουρανοξύστη του κόσμου. Στο «Μυστικό έθνος» κρεμιόταν από την πόρτα ενός αεροπλάνου Airbus A400M Atlas καθώς αυτό ξεκινούσε την απογείωσή του. Στην «Πτώση», ε, πέφτει συνέχεια.

Ο Κρουζ προετοιμαζόταν για τις σκηνές δράσης πάνω από ένα χρόνο. Κι ενώ όλοι περίμεναν να ακούσουν ποιο θα είναι «το» σταντ, τελικά ανακοινώθηκε πως «το» θα είναι «τα». Όπως λέει κι ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος της ταινίας Κρίστοφερ ΜακΚουόρι, «Ο Τομ βρισκόταν διαρκώς σε κίνδυνο». Μια από τις πιο εντυπωσιακές σεκάνς είναι στο Παρίσι, το οποίο όμως έχει κινηματογραφηθεί αμέτρητες φορές και με αμέτρητους τρόπους. Έμπνευσή τους ήταν ένα 8λεπτο μικρού μήκους ταινιάκι που λέγεται «Rendezvous», που ουσιαστικά δείχνει ένα κυνηγητό στους δρόμους της πόλης γυρισμένο από την οπτική γωνία του προφυλακτήρα ενός αμαξιού.

«Έχω δει τόσες υπέροχες ταινίες που έχουν γυριστεί στο Παρίσι», λέει ο Κρουζ, «είναι μια πόλη κινηματογραφική. Ήταν φοβερό που είχαμε την ευκαιρία να το τιμήσουμε αυτό, και να δουλέψουμε εκεί». Στην προσπάθειά τους να δείξουν μια άλλη πλευρά του Παρισιού, ανέβηκαν και ψηλά: συνεργάστηκαν με τον γαλλικό στρατό, ούτως ώστε να τραβήξουν με ελικόπτερο λήψεις της πόλης που δεν έχουν ξαναγυριστεί ποτέ.

Στην πρώτη μεγάλη σεκάνς δράσης της ταινίας, ο Ίθαν Χαντ βρίσκεται εν μέσω ενός κυνηγητού που συμπεριλαμβάνει μια μηχανή, μια κλασική BMW M5 του 1986 και ένα τεθωρακισμένο φορτηγό. Για τις ανάγκες του γυρίσματος έπρεπε να απομονώσουν κάποια τουριστικά σημεία του Παρισιού, συμπεριλαμβανομένης της Αψίδας του Θριάμβου και της λεωφόρου De L’ Opera που οδηγεί στην Όπερα του Παρισίου. Ο δήμος τους παραχώρησε την Αψίδα του Θριάμβου, αλλά είχαν μόνο δυο ώρες διαθέσιμες μια Κυριακή πρωί, που σήμαινε ότι ουσιαστικά είχαν μια ώρα και ένα τέταρτο για το γύρισμα αφότου θα έβγαινε ο ήλιος.

Όταν βιάζεσαι όμως είναι που προκύπτουν προβλήματα. «Ένα εξάρτημα ασφαλείας για τη μηχανή δε δούλευε κανονικά και χάναμε χρόνο», θυμάται ο Κρουζ. «Με ρώτησε τότε ο Κρίστοφερ τι θέλω να κάνουμε. Εγώ έβαλα μπρος τη μηχανή και του είπα: Φίλε μου, πρέπει να κάνουμε τη λήψη. Βάλε την κάμερα εκεί που πρέπει κι εγώ θα στρίψω στη γωνία όσο πιο γρήγορα θα πάει η μηχανή». Ακόμα κι ο Γουέιντ Ίστγουντ, συντονιστής των σταντς είχε άγχος για τη σκηνή, γιατί μεταξύ άλλων ο Κρουζ θα οδηγούσε χωρίς κράνος ανάποδα στην κίνηση κόντρα σε 70 άλλα αμάξια.

Σε ρόλο κλειδί εμφανίζεται κι ο Χένρι Κάβιλ (γνωστός και ως Σούπερμαν), με τον οποίο ο Κρουζ κάποια στιγμή πέφτει με αλεξίπτωτο από ένα στρατιωτικό αεροπλάνο C-17 Globemaster στα 25.000 πόδια και προσγειώνονται στην κορυφή ενός γυάλινου κτιρίου. Εκεί συνειδητοποιούν πως δεν έχουν τρόπο να κατέβουν. Τότε είναι που ο Κρουζ σέρνεται για να πιάσει ένα σύρμα, το αποσυνδέει και το χρησιμοποιεί για να επιστρέψει στον Κάβελ και να κατέβουν με ραπέλ από ύψος 120 πόδια.
Για τις διάφορες σεκάνς με ελικόπτερο, η ομάδα πήγε στο Κουίνσταουν στη Νέα Ζηλανδία. Στην πρώτη απ’ αυτές ο Κρουζ σκαρφαλώνει ένα σχοινί που κρέμεται από ένα ελικόπτερο σε ύψος 2000 πόδια και μετά κάνει ελεύθερη πτώση από 40 πόδια, μέχρι να κάνει γκελ στην άκρη του σχοινιού και να πέσει για να προσγειωθεί. Ο Κάβιλ είχε μείνει άναυδος. «Ο Τομ ήταν δεμένος μόνο από το ελικόπτερο. Αν ερχόταν μια ριπή ανέμου ή αν κάτι πήγαινε στραβά θα υπήρχε μεγάλο πρόβλημα. Το συνεργείο της ταινίας έχει δει πολλά σταντς στο παρελθόν, αλλά όταν τελικά έπεσε ο Τομ ακούστηκε μια πνιχτή κραυγή από τους θεατές, κι αυτό ήταν ακριβώς αυτό που θέλαμε».

Ο Κρουζ σημειώνει πως αυτή η σκηνή σχεδιαζόταν για δυο ολόκληρα χρόνια. «Είναι από τα πιο ακραία πράγματα που έχουμε κάνει στην ταινία, αλλά δε γινόταν να χρησιμοποιήσουμε πράσινη οθόνη. Είχε πολλές τεχνικές λεπτομέρειες. Έπρεπε να υπολογίσουμε τι βάρος μπορεί να σηκώσει το ελικόπτερο, πού θα βάλουμε τις κάμερες, τι γωνία θα έχουν. Όλα τα εξαρτήματα έπρεπε να κολλάνε, κάθε μικρό κομμάτι που φεύγει και χτυπάει τις λεπίδες παρουσιάζει πραγματικό πρόβλημα. Απαιτούσε και επαγγελματική δουλειά από τον πιλότο και προσεχτική ασφάλιση από το συνεργείο των σταντς, που έκαναν όλοι τους τρομερή δουλειά».

Η σκηνή ήταν πολύ απαιτητική για τον Κρουζ. «Εκπαιδευόμουν για πολύ καιρό», ομολογεί. «Το σκαρφάλωμα ήταν πολύ δύσκολο. Είναι δύσκολο να πάρεις ανάσα γιατί έχει λιγότερο οξυγόνο εκεί πάνω λόγω της χαμηλής πίεσης κάτω από τον ρότορα. Είχε τρελό κρύο και φορούσα ένα εξάρτημα ασφαλείας που έκοβε την κυκλοφορία του αίματός μου, οπότε τα πόδια μου είχαν μουδιάσει και δεν τα ένιωθα. Και μετά έχεις την πτώση που δεν ξέρεις καθόλου τι θα συμβεί. Την πρώτη φορά τα χέρια μου απλά κλείδωσαν και δεν μπορούσα με τίποτα να αφήσω το σχοινί».

Επόμενη σκηνή με ελικόπτερο ήταν μέσα σε ένα τρομαχτικό φαράγγι στις Νότιες Άλπεις της Νέας Ζηλανδίας. Γι’ αυτήν ο Κρουζ πέρασε από εντατική πιλοτική εκπαίδευση, ενώ μάθαινε κι εναέρια ακροβατικά για να μπορεί να κάνει τα σταντς. «Είμαι εκπαιδευτής εδώ και 35 χρόνια κι έχω δει ελάχιστους μαθητές με την αφοσίωση που είχε ο Τομ και την επιμονή να τα κάνει όλα ακριβώς σωστά», λέει ο Τιμ ΜακΆνταμς, επικεφαλής πιλότος της Airbus Helicopters. «Όταν θα του έλεγα ότι έκανε κάτι καλά, θα μου απαντούσε ότι πρέπει να γίνει καλύτερο. Δουλεύαμε επί ώρες. Μια φορά τον ρώτησα αν είναι καλά. Με κοίταξε και μου είπε: Δεν έχω ξαναπεράσει τόσο καλά ποτέ στη ζωή μου».

Ο Κρουζ πιλόταρε το Airbus H125, που συνήθως χρησιμοποιείται από αστυνομικές υπηρεσίες. «Το λένε Σκίουρο», σημειώνει ο Κρουζ. «Είναι ένα φοβερό, σέξι ελικόπτερο που έχει τη δύναμη που θέλαμε». Ο ΜακΚουόρι λέει πως δεν υπήρχε ούτε μια πλευρά της εναέριας αυτής σεκάνς που δεν ήταν επικίνδυνη. «Ο Τομ έκανε τρεις δουλειές ταυτόχρονα: ήταν ο πιλότος, ο κάμεραμαν και ο ηθοποιός. Αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο. Συν τοις άλλοις, πετούσαμε πάνω από πολύ στενά περιθώρια με απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες».

Πηγαίνοντας στην Αγγλία για να γυρίσουν μια μικρή συγκριτικά σκηνή, ο Κρουζ έσπασε τον αστράγαλό του. Αυτό σήμαινε πως τα γυρίσματα έπρεπε να καθυστερήσουν. Επειδή όμως μεγάλο μέρος τους είχε ήδη πραγματοποιηθεί ο ΜακΚουόρι άρχισε το μοντάζ και του δόθηκε έτσι η ευκαιρία να δει την ταινία με άλλο μάτι και να διορθώσει και να προσαρμόσει τα στοιχεία που δεν του άρεσαν.

Για το τέλος του εναέριου κυνηγητού, τα ελικόπτερα του Κρουζ και του Κάβιλ συγκρούονται στην κορυφή ενός βουνού. Επειδή όμως στη Νέα Ζηλανδία δεν έβρισκαν το κατάλληλο σκηνικό, η παραγωγή μεταφέρθηκε στον διάσημο γκρεμό Preikestolen της Νορβηγίας. Παρότι όμως πρόκειται για πανέμορφο σκηνικό, είναι απαιτητικό για γυρίσματα ταινίας, εν μέρει λόγω των εναλλαγών του καιρού που μπορεί να αλλάξει από χαλάζι σε χιόνι κι από βροχή σε λιακάδα στη διάρκεια μόλις μιας μέρας.
Ο Κρουζ μόλις είχε επιστρέψει από την αποκατάσταση, αλλά ο καιρός καθυστέρησε ακόμα περισσότερο την παραγωγή, σε σημείο που δεν ήξεραν αν θα καταφέρουν να τελειώσουν προτού μπει για τα καλά ο χειμώνας. Δεκαπέντε λεπτά αφότου ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα κι έφυγαν και τα τελευταία ελικόπτερα, μια χιονοθύελλα κάλυψε τα πάντα με χιόνια – μαζί και όποιον εξοπλισμό είχαν αφήσει πίσω, τον οποίο βρήκαν την επόμενη άνοιξη.

Μεταξύ όλων αυτών, ο Κρουζ έγινε ο πρώτος ηθοποιός σε ταινία τέτοιου μεγέθους που έπεσε από ένα Boeing C-17 Globemaster III από ύψος 25000 πόδια. Η προετοιμασία έγινε στα στούντιο Leavesden της Αγγλίας, αλλά για τα γυρίσματα η παραγωγή μεταφέρθηκε στο Άμπου Ντάμπι. «Το μεγαλύτερο ρίσκο όταν είσαι στα 25000 πόδια είναι η υποξία», εξηγεί ο Άλαν Χιούιτ, πρώην performer των Red Devils, το Σύνταγμα Αλεξιπτωτιστών του Βρετανικού Στρατού. «Στην αρχή νιώθεις μια ευφορία, αλλά μετά σταματά να λειτουργεί ο εγκέφαλος. Έπρεπε να έχουμε αλεξιπτωτιστές ασφαλείας σε ετοιμότητα σε περίπτωση που ο Τομ γινόταν υποξικός. Είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνεις ο ίδιος. Νομίζεις ότι είσαι μια χαρά, οπότε είναι μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση».

«Σκέφτηκα πως, οκ, έχω καλή φυσική κατάσταση, θα πέφτω από το C-17 10 με 15 φορές τη μέρα, και θα το καταφέρουμε», θυμάται ο Κρουζ. «Αλλά όταν ξεκινήσαμε τελικά τα γυρίσματα κατάλαβα πως αυτό που είχαμε στο νου μας ήταν τρομερά απαιτητικό για όλους μας». Στη σκηνή, ο Κρουζ πηδά από το C-17 για να σώσει τον Κάβιλ που έχει πέσει από το αεροπλάνο και έχει μείνει αναίσθητος γιατί τον έχει χτυπήσει κεραυνός. Ακόμα και για έμπειρους αλεξιπτωτιστές κάτι τέτοιο αποτελεί μεγάλη πρόκληση. Σα να μην έφταναν δε όλα αυτά, ο Κρουζ και ο ΜακΚουόρι ήθελαν να κάνουν γύρισμα κατά τη δύση του ηλίου, που σήμαινε ότι είχαν πολύ στενό χρονικό περιθώριο κάθε μέρα.

«Είναι μια περίπλοκη πτώση όταν σώζεις κάποιον κατά τη διάρκεια ελεύθερης πτώσης», εξηγεί ο Χιούιτ. «Χρειάζεται 1000 πτώσεις για έναν εκπαιδευτή για να το πετύχει
και περίπου το 70% των ανθρώπων που προσπαθούν να γίνουν εκπαιδευτές αποτυγχάνουν. Ο Τομ είχε μόνο 100 πτώσεις για να το τελειοποιήσει». «Ήθελα το κοινό να νιώσει ότι βρίσκεται μέσα στη σκηνή», σημειώνει ο Κρουζ. «Τη στιγμή που έπεσα, το C-17 άρχισε να περιστρέφεται, κι αυτό ήταν αρκετά βίαιο. Ήταν όλο μια τρέλα, και νομίζω ότι αυτή η σεκάνς το επικοινωνεί».