Οι ταινίες της εβδομάδας

Ο ΜΦΓ, ο Μεγάλος Φιλικός Γίγαντας

Του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Με τους Μαρκ Ράιλανς, Ρούμπι Μπάρνχιλ
Φαντασίας, 2016, Μ. Βρετανία/Καναδάς/ΗΠΑ, 117’.

 Είμαστε ευγνώμονες στον Στίβεν Σπίλμπεργκ που επέλεξε τον Μαρκ Ράιλανς γι’ αυτή την ταινία. Στη μεταφορά του βιβλίου του Ρόαλντ Νταλ, ο Ράιλανς, ψηφιοποιημένος και τεράστιος στον ρόλο του ΜΦΓ, έχει μια ακόμα πιο τεράστια καρδιά, η οποία αντικατοπτρίζεται στα γλυκά του μάτια. Είναι ένα διαχρονικό παραμύθι, με τη φιλία ενός περιθωριακού στην κοινότητά του γίγαντα που γίνεται φίλος με ένα ορφανό κοριτσάκι. Δουλειά του ΜΦΓ είναι να ψαρεύει όνειρα από μια μεγάλη λίμνη, να τα σμιλεύει και να τα φυτεύει στο υποσυνείδητο των ανθρώπων. Κάπως έτσι και ο Σπίλμπεργκ πλάθει ταινίες-όνειρα και μοιράζει σπόρους τρυφερότητας και αγάπης. Το παράκανα με τα ζουμιά, το ξέρω, αλλά τέτοιος είναι ο απόηχος.

Το παιχνίδι
του χρήματος / Money Monster

Της Τζόντι Φόστερ.
Με τους Τζορτζ Κλούνεϊ, Τζούλια Ρόμπερτς,
Τζακ Ο’ Κόνελ
Δραματική, 2016, ΗΠΑ, 108’.

 Η πιο φιλόδοξη σκηνοθετική δουλειά της Τζόντι Φόστερ είναι ένα σύγχρονο παραμύθι. Στο τηλεοπτικό πλατό μιας λαϊκίστικης οικονομικής εκπομπής μπουκάρει ένας νεαρός άντρας και κρατά ομήρους τον εξυπνάκια παρουσιαστή και το συνεργείο του. Βάσει μιας συμβουλής του παρουσιαστή, επένδυσε όλες του τις οικονομίες σε μια εταιρεία η οποία εξαιτίας ενός «glitch» στον αλγόριθμό της έχασε 800 εκατ. δολάρια. Παρά το απλοϊκό σενάριο, έχει μια γοητεία η ταινία της Φόστερ και όχι μόνο χάρη στις ερμηνείες των Κλούνεϊ - Ρόμπερτς - Ο’Κόνελ. Είναι μια feelgood, αισιόδοξη, ανάλαφρη προσέγγιση που και καλά σηκώνει το δάχτυλο στο σύστημα. Επειδή όμως είναι περισσότερο ταγμένη στην ιστορία της παρά στο «μήνυμα», χάρη στη στρωτή σκηνοθεσία της Φόστερ βλέπεται νεράκι χωρίς κανένα glitch.








Ο νονός / The Godfather

Του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Με τους
Μάρλον Μπράντο,
Αλ Πατσίνο, Τζέιμς Κάαν, Νταϊάν Κίτον,
Ρόμπερτ Ντιβάλ
Δραματική, 1972, ΗΠΑ, 175’.

 Την προηγούμενη εβδομάδα το «Παρίσι, Τέξας» και τα «Φτερά του έρωτα», και αυτή ο «Νονός»: φανταστικές ευκαιρίες να δείτε, για πρώτη φορά πιθανόν ταινιάρες στη μεγάλη οθόνη και, δη, σε αποκαταστημένες κόπιες. Εδώ μιλάμε για θρύλο βέβαια: η σάγκα των μαφιόζων Κορλεόνε, ο Μάρλον Μπράντο πάτερ φαμίλιας με μάγουλα, η ένταση του Αλ Πατσίνο, τα βλέμματα της Νταϊάν Κίτον, η βία, τα πισωμαχαιρώματα, η μουσική του Νίνο Ρότα, τα Οσκαρ, η κινηματογραφική κληρονομιά. Μιλάμε για υλικά ονείρων.








Δυο σεφ για μια γυναίκα / French cuisine

Του Φλοράν Εμίλιο Σιρί. Με τους Φρανκ Ντιμπός, Ζεράρ Λανβέν,
Πασκάλ Αμπιγιό
Κομεντί, 2015, Γαλλία/Βέλγιο, 81’.

 Να τα, να τα. Είχαμε ψιλογλιτώσει ως επί το πλείστον το χειρότερο κινηματογραφικό είδος, αυτό της γαλλικής «κωμωδίας». Είτε γιατί τα φετινά δείγματα ήταν έως τώρα κάπως πιο ανώδυνα, είτε γιατί μετά από τόσα χρόνια τριβής έχουμε αναπτύξει αντισώματα. Αλλά να που έρχεται το «Δυο σεφ για μια γυναίκα» για να μας υπενθυμίσει ότι το χιούμορ είναι δύσκολη υπόθεση, σε πολύ λίγες περιπτώσεις γαλλική, και εδώ άπιαστη. Για την ιστορία, ο δήθεν νεκρός άντρας μιας γυναίκας επανεμφανίζεται τη στιγμή που εκείνη αντιμετωπίζει αναπαραγωγικά και συναισθηματικά προβλήματα με τον νυν σεφ άντρα της.