Πρεμιέρα αύριο για το «Ξύπνημα της Άνοιξης» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη

Η νέα ταινία του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, «Το Ξύπνημα της Άνοιξης», που κάνει πρεμιέρα, αύριο, Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου στους κινηματογράφους, έρχεται σαν «φινάλε» στην άτυπη τριλογία βίας που ξεκίνησε με την «Άκρη της πόλης» και συνεχίστηκε με τον «Όμηρο». Τίποτα όμως δεν είναι ίδιο με τις προηγούμενες ταινίες. «Στις δύο πρώτες ταινίες η βία είχε να κάνει με περιθωριοποιημένες ομάδες που προσπαθούν να ενταχθούν στη ελληνική πραγματικότητα ή με την αμείλικτη βία της τοπικής κοινωνίας και του κράτους. Στο «Ξύπνημα της Άνοιξης», «κανονικά» παιδιά λαϊκό-μικρο-μεσοαστικής καταγωγής, πλήρως ενταγμένα στον mainstream κοινωνικό ιστό, ζουν τον δικό τους μύθο εξέγερσης. Εδώ, “αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα”», εξηγεί ο Γιάνναρης.

Η υπόθεση

Το «Ξύπνημα της Άνοιξης» αφηγείται τις πορείες πέντε εφήβων, που συστήνουν μια συμμορία και φτάνουν στο έγκλημα. Ο Αλέξανδρος, ο αρχηγός της συμμορίας, είναι ο εσωστρεφής μεγάλος γιος μιας οικογένειας, η οποία έχασε ξαφνικά ένα παιδί και προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της. Η Ιωάννα, που τον ερωτεύεται και γίνεται κι αυτή μέλος της συμμορίας, ήταν μία άριστη μαθήτρια που δεν έχει όμως καμία επικοινωνία με τη μητέρα της. Ο Χρήστος γραπώνεται από την ιδεολογία για να ξεφύγει κι αυτός από τη διαλυμένη οικογένειά του. Ο Εμίρ πουλάει μικροποσότητες ναρκωτικών και ο μικρότερος αδελφός του, ο Άρης, αναζητά κι αυτός να γιατρέψει τα τραύματά του μέσα από ένα παιχνίδι βίας και αποδοχής. 

«Μια ομάδα εφήβων μοιραία βρίσκονται και δένονται μεταξύ τους. Τα αρχικά μικρο-εγκλήματα και η μικρο-παραβατικότητα σταδιακά κλιμακώνονται σε πράξεις βίαιες και τελικά δολοφονικές. Όλο αυτό με μια αφέλεια και αθώα απερισκεψία. Η πορεία της ομάδας σπαρμένη με αδρεναλίνη, λεφτά, χαρά και έρωτα. Όπως και ο δρόμος προς την κόλαση είναι σπαρμένος με τις πιο αγνές προθέσεις…», σχολιάζει ο Γιάνναρης, που επιχειρεί ένα ψυχογράφημα μίας γενιάς προδομένης από την προηγούμενη. «Είναι η γενιά που, για πρώτη φορά από τον πόλεμο, θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη φουρνιά. Η απληστία και βουλιμία των προηγουμένων έχουν αφήσει ελάχιστα περιθώρια και ζωτικό χώρο για τους καινούριους. Το ψέμα, η υποκρισία, η απογοήτευση, η οργή δεν διαπραγματεύονται ούτε αποκωδικοποιούνται με τόση διάκριση και ευκολία. Η αντίδραση είναι απόλυτη, μονοδιάστατη, χωρίς ίχνος συμβιβασμού ή ελέους».



Ο τίτλος της ταινίας είναι δανεισμένος από το εμβληματικό θεατρικό έργο του Φρανκ Βέντεκιντ «Το Ξύπνημα της Άνοιξης». Ένα επαναστατικό έργο για την εποχή του –γραμμένο στα τέλη του 19ου αιώνα– που σκιαγραφούσε με τρόπο άμεσο τη στερημένη σεξουαλικά νεολαία εκείνης της εποχής. Στην πραγματικότητα η αναφορά του Γιάνναρη στον τίτλο έχει ειρωνική χροιά. «Το βασικό εγχείρημα του Βέντεκιντ -η νεανική σεξουαλική καταπίεση οδηγεί σε ψυχοπαθητικές αναταραχές και συμπεριφορές βίαιες και αντικοινωνικές- είναι ένας από τους μύθους και εμμονές του μοντερνισμού που τώρα κοιτάμε πίσω με μια συμπάθεια, αν όχι συγκατάβαση. Οι νεαροί πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ό,τι άλλο εκτός από καταπιεσμένοι ερωτικά. Όμως η παραβατικότητα, η αναταραχή, η βία είναι διάχυτες στη ζωή τους. Μια εθιστική ουσία, μεταξύ πολλών άλλων», επισημαίνει.

Η πρωταγωνίστρια Δάφνη Πατακιά

Στην ταινία «Το ξύπνημα της άνοιξης», η Δάφνη Πατακιά υποδύεται την Ιωάννα, ένα κορίτσι στην εφηβεία του που ανακαλύπτει τη γλώσσα της βίας και της οργής όταν ερωτεύεται τον αρχηγό μιας συμμορίας αγοριών και εισχωρεί σ’ αυτήν. 

Στο τρέιλερ της ταινίας που τιμήθηκε με το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον προηγούμενο Νοέμβριο ακούγεται από έναν από τους πέντε πρωταγωνιστές η φράση «Είναι ωραία η βία». Μπορεί η 23χρονη ηθοποιός να μην αναγνωρίζει άμεσες τουλάχιστον συνάψεις της ζωής της με εκείνη της ηρωίδας της, ωστόσο δεν μοιάζει ούτε αφοριστική ούτε απόλυτη. «Στην ηλικία της κι εγώ θα μπορούσα να έχω στραφεί σ’ αυτήν την κατεύθυνση, στη βία. Είναι πολύ λεπτή η γραμμή για να ξεπεράσεις τα όρια, να ξεφύγεις. Ειδικά σε μια ηλικία που τα ένστικτα βράζουν», λέει.



Η Δάφνη γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Βρυξέλλες από Ελληνες γονείς που εργάζονταν στο γραφειοκρατικό κέντρο της Ευρώπης. Φοίτησε σε ευρωπαϊκό σχολείο και, όπως θυμάται, πήρε την πρώτη γεύση αληθινής ζωής όταν στα 15 της χρόνια ήρθαν με την οικογένειά της στην Ελλάδα. «Το να ζήσω στην Ελλάδα ήταν μάλλον ένα απωθημένο των παιδικών μου χρόνων. Ερχόμασταν τα καλοκαίρια για οικογενειακές διακοπές, όμως εκείνο που θυμάμαι πιο έντονα είναι μια σκηνή στην πλατεία Ομονοίας όταν ήμουν 15 ετών. Γινόταν πανικός. Είχε τόση φασαρία και “ακαταστασία” που γοητεύτηκα. Μου άρεσε το χάος, προφανώς γιατί μέχρι τότε είχα μεγαλώσει στο απολύτως οργανωμένο περιβάλλον του σχολείου», λέει.

Στα 18 της αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη της στην Ελλάδα, έδωσε εξετάσεις στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ερμηνεύοντας την Πενθεσίλεια, και πέτυχε. Μετά τις Βρυξέλλες και την Αθήνα η Δάφνη Πατακιά πλέον ζει μόνιμα στο Παρίσι. Θέλει, λέει, να δοκιμάσει την υποκριτική και στη δεύτερη μητρική γλώσσα της, τα γαλλικά. Πριν από περίπου έναν μήνα ολοκλήρωσε μια ανάγνωση της «Ορέστειας» στη γαλλική πρωτεύουσα και μετά την Μπερλινάλε, για την οποία νιώθει ενθουσιασμένη, θέλει να αναζητήσει την τύχη της εκτός από το σινεμά και στο θέατρο.

Η ταινία του Κωνσταντίνου Γιάνναρη «Το ξύπνημα της άνοιξης» θα προβάλλεται στις αίθουσες από τις 25/2 από την Odeon