Πίστεψέ με: Διαβάστε πρώτοι απόσπασμα από το νέο θρίλερ του Ντιλέινι

Το συναρπαστικό θρίλερ «Πίστεψέ με» θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός και το protothema.gr σας δίνει σήμερα τη δυνατότητα να διαβάσετε πρώτοι ένα απόσπασμα.  Συγγραφέας είναι ο ταλαντούχος Τζ. Π. Ντιλέινι, του οποίου το πρώτο μυθιστόρημα «Το προηγούμενο κορίτσι» είχε δημιουργήσει μεγάλη αίσθηση και είχε γίνει best seller σε πολλές χώρες. 

Η υπόθεση: Η Κλερ, Βρετανίδα ηθοποιός στη Νέα Υόρκη χωρίς πράσινη κάρτα, χρειάζεται δουλειά και λεφτά για να επιβιώσει. Και βρίσκει και τα δύο. Αλλά όχι με τον συνηθισμένο τρόπο που θα περίμενε κανείς. Συμφωνεί να χρησιμεύσει ως δόλωμα για λογαριασμός μιας εταιρείας δικηγόρων που αναλαμβάνει διαζύγια. Αποστολή της είναι να παγιδεύει συζύγους που απατούν τις γυναίκες τους, καταγράφοντας τις ερωτικές προτάσεις τους. Οι κανόνες; Να μη ρίχνεται εκείνη στο υποψήφιο θύμα∙ να του κάνει ξεκάθαρο ότι είναι διαθέσιμη, αλλά να περιμένει την πρόταση από εκείνον και όχι το αντίστροφο. Η εταιρεία αναζητά αποδεικτικά στοιχεία, όχι εξαναγκασμό. Εξάλλου, οι αθώοι δεν έχουν τίποτε να κρύψουν. Και τότε το παιχνίδι αλλάζει.

Όταν η γυναίκα ενός από τους στόχους της Κλερ δολοφονείται άγρια, η αστυνομία είναι σίγουρη ότι ο σύζυγος είναι ο θύτης∙ έτσι, για να τον πιάσει προτού σκοτώσει ξανά, αναθέτει στην Κλερ να τον κάνει να ομολογήσει. Η Κλερ μπορεί να τα καταφέρει. Είναι εξαιρετική στο να μιμείται κάποια που δεν είναι, να υιοθετεί μια νέα φωνή και ταυτότητα. Για μια γυναίκα που είναι κορυφή στην τέχνη της χειραγώγησης, πόσο δύσκολο είναι να παγιδεύσει έναν δολοφόνο; Όμως τελικά ποιος είναι το δόλωμα και ποιος το θύμα;


Προδημοσίευση

Η αστυνομικός με πηγαίνει στα κεντρικά της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης, όπου περιμένω μέσα σε ένα μικρό, αποπνικτικό δωμάτιο στον όγδοο όροφο. Τη ρώτησα τι συνέβη αλλά δε μου εξηγεί, λέει απλά ότι της είπαν να με φέρει εδώ και ότι όλα θα ξεκαθαρίσουν σύντομα. Ή «στιγμιαία», όπως το θέτει.

Θα πρέπει να είναι εκείνος ο παραγωγός, σκέφτομαι νευρικά. Θα πρέπει να έκανε καταγγελία. Ό,τι κι αν συμβεί τώρα, δεν μπορεί να είναι καλό. Γνωρίζω ότι οι νόμοι για τα όπλα είναι πολύ λιγότερο αυστηροί εδώ, αλλά δε νομίζω ότι μπορείς έτσι απλά να απειλείς κόσμο με αυτά.

Τελικά, ένας μεγαλόσωμος τύπος με πολιτικά μπαίνει μέσα και συστήνεται ως Ντετέκτιβ Φρανκ Ντέρμπαν. Τινάζομαι όρθια με ανυπομονησία και του σφίγγω το χέρι, προσπαθώντας να κάνω καλή εντύπωση. Ο Ντετέκτιβ Ντέρμπαν μοιάζει λίγο έκπληκτος, αλλά δείχνει τον νεότερο άντρα με το ξυρισμένο κεφάλι, ο οποίος κρατάει μια στοίβα χαρτιά και μπαίνει στο δωμάτιο πίσω του. «Και αυτός είναι ο Ντετέκτιβ Ντέιβις».
«Χρειάζομαι δικηγόρο;» λέω αγχωμένα.
«Εξαρτάται. Τι έκανες;» λέει ο Ντέρμπαν. Γελάω, επειδή το είπε καλοσυνάτα, σαν αστείο, αλλά προσέχω ότι μου δίνει χρόνο να απαντήσω προτού προσθέσει: «Δε σε συλλάβαμε ούτε σε κατηγορούμε για κάτι, Κλερ. Θέλουμε απλά να σου κάνουμε μερικές ερωτήσεις. Για τη Στέλα Φόγκλερ».
«Ποια;» Μετά θυμάμαι. Τελικά, δεν είναι ο παραγωγός.

«Μαθαίνω ότι εργάζεσαι περιστασιακά για μια δικηγορική εταιρεία που ονομάζεται Κερ Άντλερ», προσθέτει ο Ντέρμπαν καθώς καθόμαστε. «Σωστά;»
«Ναι, σωστά».
«Μίλησέ μου γι’ αυτό».

Προς στιγμή σκέφτομαι να πω ψέματα –μπορεί η δουλειά να μην απαιτεί να είσαι μέλος του σωματείου, είμαι όμως σίγουρη ότι παραβιάζει τους όρους της βίζας μου–, αλλά εφόσον προφανώς ξέρουν ήδη αρκετά, κάνω αυτό που λέει ο Ντετέκτιβ Ντέρμπαν και τους λέω τα πάντα: Για τη Μάρσι, για τη δουλειά ως δόλωμα, για την κρυμμένη κάμερα στην τσάντα μου. Ύστερα από λίγο ο Ντέιβις παραμερίζει τα χαρτιά του και αρχίζει να κρατάει σημειώσεις.

«Και υπήρχε κάτι το ασυνήθιστο στην ανάθεση από την κυρία Φόγκλερ;» ρωτάει ο Ντέρμπαν. «Κάτι παράξενο;»
«Μου ζητήθηκε να τη συναντήσω πριν. Αυτό δε συμβαίνει πάντα».
«Γιατί;»

Σηκώνω τους ώμους μου. «Ο Χένρι είπε ότι εκείνη ήθελε να με δει. Να δει αν με θεωρούσε κατάλληλη».
«Και πώς έδειχνε;»

Σκέφτομαι τη συνάντησή μας, και θυμάμαι τον τρόπο που η Στέλα Φόγκλερ βημάτιζε νευρικά μπροστά από τα παράθυρα. «Έδειχνε… νευρική».
«Μπορείς να γίνεις πιο συγκεκριμένη;»
Λέω αργά: «Ήταν σαν να φοβόταν ή περίπου έτσι».

Οι δύο άνδρες δεν κοιτάζονται, αλλά τους νιώθω να μένουν άκαμπτοι, στρέφοντας σε μένα όλη τους την προσοχή. «Είναι καλά η κυρία Φόγκλερ;» προσθέτω.
«Απλά πες μας τι συνέβη, Κλερ», λέει ο Ντετέκτιβ Ντέρμπαν. «Φοβισμένη, με τι τρόπο;»
Τους λέω για τη Στέλα και μετά για το πώς πλησίασα τον σύζυγό της στο μπαρ. Όταν φτάνω στο σημείο στο οποίο ο Πάτρικ μού έδωσε το βιβλίο με τα ποιήματα και έφυγε, ο Ντετέκτιβ Ντέρμπαν με διακόπτει. «Πιστεύεις ότι είχε μαντέψει τι συνέβαινε;»
«Δεν μπορώ να καταλάβω πώς θα μπορούσε».
«Εντάξει. Και η κυρία Φόγκλερ; Πώς αντέδρασε όταν της είπες πώς πήγε; Έδειχνε ικανοποιημένη; Καθησυχασμένη;»
«Όχι ακριβώς». Επαναλαμβάνω αυτό που είπε, ότι ήθελε να βρει κάτι ενάντια στον σύζυγό της. Κατά κάποιον τρόπο ακούγεται πιο δυσοίωνο τώρα. Ο τρόπος που αυτοί οι δύο με ανακρίνουν τόσο έντονα δείχνει ότι μάλλον δεν είναι για καλό.
«Είναι καλά ο Πάτρικ και η Στέλα; Συνέβη κάτι;» ρωτάω, και πάλι δεν απαντούν στην ερώτησή μου.
«Όταν σε πλήρωσε, είδες άλλα χρήματα; Στην τσάντα της, ίσως;» ρωτάει ο Ντέρμπαν.
Κουνάω το κεφάλι μου. «Θα πρέπει όμως να υπήρχαν τουλάχιστον χίλια δολάρια στο μασούρι που έβγαλε. Με πλήρωσε με κατοστάρικα».
«Επομένως, πήρες τέσσερα χαρτονομίσματα». Ο Ντέρμπαν δίνει έμφαση στη λέξη τέσσερα.
«Ναι», λέω απορημένη. «Όπως σας είπα. Αυτά μου όφειλε».
«Τι έγιναν τα υπόλοιπα;»
«Ποια υπόλοιπα;»
«Δε βρήκαμε άλλα χρήματα επάνω της», λέει ψυχρά. «Και είχε κάνει μια μεγάλη ανάληψη μετρητών εκείνο το πρωί. Πολύ περισσότερα από χίλια δολάρια».

Τον κοιτάζω. «Επάνω της… Εννοείτε – είναι νεκρή;»
«Σωστά». Παρακολουθεί την αντίδρασή μου.
«Ω, Θεέ μου», λέω σοκαρισμένη. «Πώς; Τι συνέβη;»
«Το αντιμετωπίζουμε ως ανθρωποκτονία. Μόνο αυτό μπορώ να σου πω προς το παρόν». Συνεχίζει να με κοιτάζει σταθερά. Η έκφρασή του, η οποία μου είχε φανεί φιλική, ακόμα και στοργική, τώρα είναι πιο σκληρή. «Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι πέθανε στη σουίτα της, κάποια στιγμή πριν από την αυγή. Το ίδιο βράδυ που ήσουν μαζί της».
«Ω, όχι», ψιθυρίζω. «Αυτό είναι τρομερό. Δεν μπορεί να πιστεύετε…»
«Απάντησε, σε παρακαλώ, στις ερωτήσεις μας, Κλερ».
Με βάζει να τα πω ξανά, και μετά και τρίτη φορά. Ο Ντέιβις συνεχίζει να κρατάει σημειώσεις.
«Τι απέγινε το βίντεο;» λέει τελικά ο Ντέρμπαν. «Εκείνο από την κρυφή κάμερα. Ποιος το έχει τώρα;»

Το σκέφτομαι. «Το έδωσα στη Στέλα. Στην κυρία Φόγκλερ. Έτσι γίνεται πάντα. Είχε πληρώσει γι’ αυτό, άλλωστε».
«Και το βιβλίο με τα ποιήματα;»
«Είναι ακόμα στην τσάντα μου. Συνήθως δε διαβάζω ποίηση, αλλά αυτά είναι πολύ ενδιαφέροντα, με έναν παράξενο –»
«Θα το χρειαστούμε», με διακόπτει.
Παίρνει ένα σακουλάκι συλλογής στοιχείων και το γυρίζει το μέσα έξω σαν γάντι, για να πάρει το βιβλίο από το χέρι μου. «Έμαθες ποτέ τι σήμαιναν εκείνα τα γαλλικά; Αυτό που σου είπε καθώς έφευγε;»
«Ναι – Είμαι σίγουρη ότι είναι από ένα ποίημα που ονομάζεται Α Une Passante, “Σε μια περαστική”. Μιλάει για το ότι βλέπεις κάποιον στον δρόμο, ανταλλάσσετε μια ματιά, αλλά ο καθένας συνεχίζει τον δρόμο του… Η κυριολεκτική μετάφραση είναι: “Ω, εσύ που είχα αγαπήσει. Ω, εσύ, που ένιωσες το ίδιο”».
Ο Ντέρμπαν ρουθουνίζει. «Ωραίο είναι αυτό. Θα προσπαθήσω να το θυμάμαι. Φεύγεις λοιπόν από το ξενοδοχείο… Και μετά;»
«Βγήκα με κάποιους φίλους».
«Σε ένα μπαρ;»
Νεύω καταφατικά. «Στο μπαρ Χάρλεϊ. Υπήρχαν πολλά άτομα που μπορούν να επιβεβαιώσουν ότι ήμουν εκεί μέχρι τις εννιάμισι».
«Και πότε πήγες στο σπίτι;»
«Γύρω στις εφτά το πρωί. Εγώ… γνώρισα κάποιον».
«Το όνομά του;»
«Έεε… Τομ».
«Επίθετο;»
«Είμαι σίγουρη ότι έχω κάπου γραμμένο το τηλέφωνό του». Ψάχνω μέσα στην τσάντα μου και βρίσκω ένα απόκομμα. «Ναι. Αυτό είναι».

Ο Ντετέκτιβ Ντέρμπαν το εξετάζει καθώς το παίρνει. «Εμένα για ι μου φαίνεται. Τιμ, όχι Τομ. Θα επικοινωνήσουμε μαζί του».
«Τι έκανες τα χρήματα, Κλερ;» λέει ο Ντετέκτιβ Ντέιβις. Είναι η πρώτη φορά που μίλησε.
«Τα τετρακόσια δολάρια; Τα έδωσα στη συγκάτοικό μου. Της χρωστάω πολλά νοίκια, οπότε –»
«Όχι τα τετρακόσια», με διακόπτει. «Τις είκοσι χιλιάδες δολάρια που έκλεψες από το δωμάτιο του ξενοδοχείου της Στέλα Φόγκλερ».
Τον κοιτάζω, με το κεφάλι μου να γυρίζει. «Τι; Όχι – δεν μπορεί να νομίζετε –»
«Απλά απάντησε στην ερώτηση», λέει ο Ντέρμπαν.
«Δεν υπήρχαν επ’ ουδενί αυτά τα χρήματα – όχι αυτό το ποσό. Εγώ πάντως δεν τα είδα ποτέ. Είμαι ύποπτη;»
«Ύποπτη;» ρουθουνίζει ο Ντέιβις. «Ομολόγησες ήδη ότι μαγνητοσκοπείς χωρίς τη συγκατάθεση του άλλου, ότι εργάζεσαι παράνομα ως ερευνήτρια, ότι ψαρεύεις πελάτες και ότι συμμετείχες σε συνωμοσία για εκβιασμό. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να προσθέσουμε κλοπή και φόνο και έχουμε τελειώσει εδώ».
«Φόνο;»
«Σύμφωνα με τον Χένρι Νορθ, τσακώθηκες με την κυρία Φόγκλερ εκείνο το βράδυ».
«Σας είπα – εκείνη ήταν που φερόταν παράξενα –»
«Επομένως, έφυγες εκνευρισμένη με την αγένειά της… Και μετά επέστρεψες στο δωμάτιό της», λέει ο Ντέιβις. «Όπου έτυχε να έχει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Ο Χένρι Νορθ μάς είπε για τα οικονομικά σου προβλήματα. Θα πρέπει να ήταν προκλητικό να βλέπεις μια γυναίκα με τόσο πολύ πλούτο».