«Ο Θεός του Πολέμου»: O Ξενοφών Φύτρος παρουσιάζει το μυθιστορηματικό του ντεμπούτο

Ο «Θεός του Πολέμου» είναι το ντεμπούτο του συγγραφέα Ξενοφώντα Φύτρου, το οποίο μας εισάγει σε έναν κόσμο όπου το αστυνομικό θρίλερ αναμειγνύεται με το ψυχολογικό και το αποτέλεσμα είναι καθηλωτικό για τους αναγνώστες. Ο συγγραφέας του μιλά στο protothema.gr για το πρώτο του μυθιστόρημα, το οποίο κυκλοφόρησε στις 16 Μαρτίου από τις εκδόσεις Bell και έχει αποσπάσει ήδη εξαιρετικές κριτικές.



Ο ίδιος αποκαλύπτει τα πρότυπα του, την έμπνευση για την ιδιαίτερα πρωτότυπη πλοκή της υπόθεσης του «Θεού του Πολέμου», τον «μαραθώνιο» που ήταν για εκείνον η συγγραφή του βιβλίου του αλλά και τα μελλοντικά συγγραφικά του σχέδια.



Έχετε σπουδάσει αθλητική δημοσιογραφία και εργάζεστε στον τομέα του τουρισμού. Πώς μπήκε η συγγραφή στη ζωή σας;  

Πρώτα μπήκε στη ζωή μου η ανάγνωση λογοτεχνίας, από μικρό παιδί μάλιστα. Διάβασα τα πρώτα μου μυθιστορήματα όταν ήμουν μαθητής στο δημοτικό σχολείο του χωριού μου, τον Πύργο Σαντορίνης, και τα δανειζόμουν από τη μικρή βιβλιοθήκη του σχολείου. Όταν σπούδασα και εργάστηκα στο χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας, ανακάλυψα ότι είχα ταλέντο στη γραφή, χωρίς όμως να σκεφτώ τότε να γράψω λογοτεχνία. Διάβαζα όμως πάντοτε, και σχετικά πρόσφατα αποφάσισα να δοκιμάσω να γράψω ένα δικό μου μυθιστόρημα. Ξεκίνησα τον «Θεό του Πολέμου», έκανα μαθήματα δημιουργικής γραφής, έστειλα διηγήματα σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, και η αρχή είχε γίνει. Όταν έγραψα τις πρώτες σελίδες του μυθιστορήματος, με κατέκλυσε ένα πρωτόγνωρο αίσθημα δημιουργίας και ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσω εκεί…

Έχετε συγγράψει ακόμα δυο αστυνομικά διηγήματα. Πόσο διαφορετική ήταν η διαδικασία της συγγραφής του μυθιστορήματος σας;

Έγραψα το κάθε διήγημα σε μία μέρα. Τα διόρθωσα βέβαια αρκετές φορές μέχρι να πάρουν την τελική τους μορφή, ωστόσο η συγγραφή τους μού θύμισε σπριντ ταχύτητας. Το μυθιστόρημα από την άλλη είναι μαραθώνιος. Ο Θεός του Πολέμου μού πήρε δύο χρόνια για να ολοκληρωθεί και η δουλειά που χρειάστηκε ήταν πολύπλοκη. Έρευνα, γράψιμο, σβήσιμο, επιμέλεια, διόρθωση, ένα ατελείωτο μπρος-πίσω για να διορθώσω λάθη, αβλεψίες, ασυνέχειες, και για να συνδέσω χαρακτήρες και πλοκή που χρονικά απείχαν μεταξύ τους. Κι όλα αυτά πριν καν πάει το κείμενο στον εκδοτικό οίκο και τους επαγγελματίες επιμελητές, διορθωτές κλπ! Όλη αυτή η διαδικασία απαίτησε επιμονή, υπομονή, αυτοπειθαρχία και σχεδόν όλον τον ελεύθερο χρόνο μου. Γενικότερα πάντως, νομίζω ότι η βασική δυσκολία στο διήγημα είναι να χωρέσεις σε λίγες λέξεις μία ολοκληρωμένη ιστορία χωρίς κενά. Αντίθετα στο μυθιστόρημα πρέπει να κρατάς ζωντανό το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε όλη τη διάρκεια του και μέχρι την τελευταία σελίδα.

Σας ελκύει κάποιο άλλο λογοτεχνικό είδος, εκτός του αστυνομικού; 

Η αστυνομική λογοτεχνία είναι ο αναγνωστικός μου έρωτας, αλλά με πολλούς αντίζηλους! Διαβάζω ό,τι μου φανεί ενδιαφέρον, ανεξάρτητα από το είδος. Προτιμώ κυρίως κλασικούς συγγραφείς και κλασικά έργα, ιστορικά/πολιτικά μυθιστορήματα, ψυχολογικά θρίλερ, νουάρ/μυστηρίου, δράσης/αγωνίας. Από σχολές θα ξεχώριζα την Αμερικάνικη και Αγγλική πεζογραφία, το μεσογειακό νουάρ και φυσικά τους Έλληνες κλασικούς αλλά και σύγχρονους λογοτέχνες. Με την ευκαιρία, χαίρομαι που είμαι μέλος μιας νέας γενιάς Ελλήνων συγγραφέων που τολμούν να γράψουν –και να γράψουν αξιόλογα- αψηφώντας τις δύσκολες περιστάσεις της εποχής μας. Και περισσότερο χαίρομαι που οι Έλληνες αναγνώστες ανταποκρίνονται σε αυτήν την προσπάθεια και στηρίζουν έμπρακτα τους νέους εγχώριους συγγραφείς!

Ποιοι ξένοι ή Ελληνες συγγραφείς είναι τα πρότυπα σας;

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλούς, ωστόσο θα αναφέρω κάποιους συγγραφείς και βιβλία που θα ευχόμουν –σε μία φανταστική πραγματικότητα- να είχα γράψει εγώ: Τον Τζον Στάινμπεκ και τα «Σταφύλια της οργής», τον Νίκο Καζαντζάκη και το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», την Ντόνα Ταρτ και τη «Μυστική Ιστορία», τον Ζαν Κλοντ Ιζό και την «Τριλογία της Μασσαλίας», τον Σεμπαστιάν Ζαπρισό και τα «Μαύρα Γυαλιά», την Χάρπερ Λι και το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια», τον Ιούλιο Βερν και το «Μυστηριώδες νησί», την Αγκάθα Κρίστι και «Το έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές». Τέλος, τον Ουμπέρτο Έκο και «Το όνομα του ρόδου», ένα μυθιστόρημα που δύσκολα το εντάσσεις σε ένα λογοτεχνικό είδος, και για αυτό το θεωρώ μοναδικό ως σύλληψη και αποτέλεσμα.

Η υπόθεση του μυθιστορήματος σας είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη, καθώς θύμα και ντετέκτιβ είναι το ίδιο πρόσωπο. Πώς σας ήρθε η έμπνευση για αυτήν την ιδέα;

Θέλησα να γράψω μια πρωτότυπη ιστορία, όχι ακόμη ένα μυθιστόρημα με ήρωα αστυνομικό, κάτι που πολλοί άλλοι συγγραφείς κάνουν και ίσως καλύτερα από ό,τι θα μπορούσα εγώ. Όταν στην εφηβεία μου διάβασα το «Χωρίς ταυτότητα» του σπουδαίου Ρόμπερτ Λάντλαμ, τα βιβλία του οποίου κυκλοφορούν εδώ και χρόνια στην Ελλάδα από την Bell, μαγεύτηκα από την ιστορία του άνδρα που πάσχει από αμνησία και προσπαθεί μόνος να ανακαλύψει το παρελθόν του. Η ιδέα ότι η ζωή ενός ενήλικου ανθρώπου είναι στην ουσία ένας λευκός καμβάς, τον οποίο πρέπει ο ίδιος να χρωματίσει χωρίς καν να γνωρίζει τον εαυτό του, με συναρπάζει από τότε. Αποφάσισα να γράψω τη δική μου εκδοχή και χρησιμοποιώ αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο για να βάλω τον αναγνώστη στην ίδια θέση με τον ήρωα, ώστε να αγνοούν και να γνωρίζουν, να ελπίζουν και να αγωνιούν μαζί. Το μυθιστόρημα του Λάντλαμ είναι βέβαια ένα κατασκοπικό θρίλερ, ενώ ο «Θεός του Πολέμου»… θα πρέπει να τον διαβάσετε για να τον ανακαλύψετε!




Είναι το ντεμπούτο σας στον κόσμο του μυθιστορήματος. Έχετε άγχος για την αποδοχή του έργου σας από το ελληνικό λογοτεχνικό κοινό; 

Νομίζω ότι ο κάθε συγγραφέας στο ντεμπούτο του ένιωσε ό,τι νιώθω κι εγώ τώρα: Ενθουσιασμό κι ελπίδα, ανυπομονησία και περιέργεια αλλά και άγχος και αγωνία. Θα έλεγα όμως ότι η χαρά και η ικανοποίηση που ένιωσα όταν εκδόθηκε το μυθιστόρημα μου είναι τα συναισθήματα που υπερισχύουν όλων των άλλων. Πλέον το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι η αδημονία για τις κριτικές και τα σχόλια των αναγνωστών που θα διαβάσουν το βιβλίο!

Στις λίγες μέρες που έχει κυκλοφορήσει το βιβλίο, ποιά είναι η ανατροφοδότηση που έχετε λάβει από τον κόσμο;

Είναι όντως πολύ λίγες οι μέρες κυκλοφορίας και πολύ μεγάλο το βιβλίο για να διαβαστεί σύντομα! Τα σχόλια που έχω ακούσει μέχρι τώρα, αρχικά από ανθρώπους των εκδόσεων και της βιβλιοκριτικής, είναι πολύ θετικά κι ελπιδοφόρα για την πορεία του βιβλίου. Επίσης και οι πρώτες κριτικές είναι εξαιρετικές, αν και προσπαθώ να μην ενθουσιάζομαι πρόωρα. Σίγουρα όμως αυτό που έχουμε καταφέρει -οι εκδόσεις Bell κι εγώ- είναι να προκαλέσουμε την περιέργεια του αναγνωστικού κοινού. Η πρωτότυπη και ασυνήθιστη υπόθεση, ο ορισμός του μυθιστορήματος ως ακροβασία ανάμεσα σε ψυχολογικό και αστυνομικό θρίλερ, το πολύ δυνατό εξώφυλλο, ακόμα και το «άγνωστο» ενός νέου συγγραφέα, διαπιστώνω ότι ιντριγκάρει τους αναγνώστες, κι αυτό θεωρώ ότι είναι μια πρώτη επιτυχία.

Υπάρχουν σχέδια για δεύτερο μυθιστόρημα και αν ναι θα κινηθεί ξανά στον κόσμο του αστυνομικού/ψυχολογικού θρίλερ;

Βρίσκομαι ακόμη σε πολύ πρώιμο στάδιο στο δεύτερο μυθιστόρημα μου και ίσως είναι πρόωρο να το ταξινομήσω. Αρχικά θα διαφοροποιείται αρκετά από τον «Θεό του Πολέμου», αφού πρόκειται για ιστορικό μυθιστόρημα με πολιτικές/κοινωνικές προεκτάσεις και δε θα διαδραματίζεται στην Αθήνα. Θα έχει πάντως αστυνομική πλοκή με την απαραίτητη αγωνία και μυστήριο. Αν πάντως η συγγραφή του εξελιχθεί όπως αυτή του «Θεού του Πολέμου», όταν νέες ιδέες και εμπνεύσεις της στιγμής ξεπηδούσαν από την κάθε σελίδα, δεν αποκλείω εντέλει ένα τελείως διαφορετικό αποτέλεσμα!

Τι συμβολίζει για εσάς ο «Θεός του Πολέμου», που είναι και ο τίτλος του βιβλίου σας;

Ο τίτλος χρησιμοποιείται συμβολικά και μεταφορικά. Ίσως δεν κατευθύνει αρχικά τον αναγνώστη προς ένα αστυνομικό-ψυχολογικό μυθιστόρημα, ωστόσο όταν ολοκληρωθεί η ανάγνωση του βιβλίου νομίζω ότι δικαιολογείται απόλυτα. Χωρίς να μπορώ να πω περισσότερα για να μην αποκαλύψω στοιχεία της πλοκής, θα έλεγα ότι ο ήρωας βιώνει έναν «πόλεμο» που μαίνεται γύρω από τη ζωή και το παρελθόν του, αλλά και μέσα στο μυαλό του που βασανίζεται από την αμνησία και την άγνοια για τον εαυτό του. Άλλωστε η ιστορία διαδραματίζεται στη σύγχρονη Αθήνα, που δυστυχώς πολύ συχνά γίνεται πεδίου «πολέμου», με μεταφορική και κυριολεκτική έννοια. Και όταν μιλάμε για την Αθήνα, πρωτεύουσα της αρχαίας και σύγχρονης Ελλάδας, δεν μπορεί να απουσιάζει ένας από τους αρχαίους θεούς της, ο θεός του πολέμου…

Με τρεις λέξεις πώς θα χαρακτηρίζατε τον ήρωα του μυθιστορήματος σας;

Μπερδεμένος. Διχασμένος. Οργισμένος.

Τα αγαπημένα σας:

Βιβλίο: Τα σταφύλια της οργής, του Τζον Στάινμπεκ
Μυρωδιά: Η φύση μετά τη βροχή, το νοτισμένο χώμα και φύλλωμα
Ταινία: Το όνομα του ρόδου του Ουμπέρτο Έκο, σε σκηνοθεσία Ζαν-Ζακ Ανό
Δρόμος της Αθήνας: Πλέον η Εμμανουήλ Μπενάκη! (όπου βρίσκεται το βιβλιοπωλείο της Bell)
Τραγούδι: Εγώ δεν είμαι ποιητής, του Νίκου Παπάζογλου
Προορισμός διακοπών: Ανάφη! Από όταν ήμουν βρέφος κιόλας…




Λίγα λόγια για το βιβλίο
Με δολοφόνησαν στα είκοσι εννέα μου. Ο δολοφόνος μου με πυροβόλησε δύο φορές στο κεφάλι και ξεφορτώθηκε το άψυχο σώμα μου ρίχνοντας το αυτοκίνητό μου στη θάλασσα. Το πτώμα μου ξεβράστηκε λίγους μήνες μετά σε κατάσταση αποσύνθεσης. Οι συγγενείς μου κατάλαβαν ότι το ταλαιπωρημένο λείψανο ανήκε σ’ εμένα από τη βέρα που φορούσα στο δεξί μου χέρι. Η κηδεία μου έγινε λίγες μέρες μετά και ο φάκελος της υπόθεσης έκλεισε για την αστυνομία. Ο επίλογος της σύντομης ζωής μου θα γραφόταν εκεί, αν δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να ερευνήσει την υπόθεση και να ανακαλύψει τον δολοφόνο μου: Εγώ.