Το νέο εκκεντρικό μυθιστόρημα ποίησης του Γ. Μπαμπασάκη

«Διασυρμός» επιγράφεται το νέο πεζογράφημα του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εστία.

Γραμμένο με το γνώριμο ύφος της αμερικανικής λογοτεχνικής σχολής, των Μπίτνικ (μπιτ-ρυθμός) που δόξασε στη δεκετία του 60 ο κορυφαίος Άλλεν Γκίνσμπεργκ, μαζί με την παλιοπαρέα του, Τζάκ Κέρουακ και Γουίλιαμ Μπάροουζ.

Εκκεντρική γραφή, αυθάδεια αμφισβήτησης, αυτοκαταστροφή, παραληρηματική σύνταξη, σπονδές στα μπαρ, σεξουαλισμός χωρίς όρια, λόγια στο έπακρον.

Ο συγγραφέας, δεδηλωμένος λάτρης της αντιεξουσιαστικής λογοτεχνικής αύρας, κόντρα στη στερεότυπη γραφή της νεοελληνικής πεζογραφίας, επιμένει - παρά τα χρόνια που περνούν – να ζει αυτό που γράφει και να γράφει αυτό που ζει, δια του ήρωά του Νίκου Βελή.

Απόσπασμα από το βιβλίο:
«Εμείς! Έμπλεος εγωισμού, ευσταλής, ευάερος, (ευήθης, ενίοτε, μα και ευαγής), κοινωνιολόγος που λέει ο λόγος, άλλα και στην πραγματικότητα αιώνιος επί πτυχίω φοιτητής βγάζοντας τα χέρια από τις τσέπες, σφυρίζοντας, κάνοντας τσακ τον Zippo, ανάβοντας τσιγάρο, βαδίζοντας στη Βασιλίσσης Σοφίας με προορισμό την Πλατεία Μαβίλη (ομνύει κάθε τόσο, και τα λοιπά, αλλά στις ίδιες χαρές χαμένος ξαναπηγαίνει – ναι, εντάξει, στην ίδια μοιραία χαρά, λέγει/γράφει ο Κάπα Πι, αλλά εν προκειμένω είναι κάμποσες οι χαρές, τι να κάνουμε), ο Νίκος Βελής, διαζευγμένος δις, άτεκνος εισέτι (και για πάρα πολύ εισέτι), ξανθός, γαλανομάτης, μετρίου προς το ψηλό αναστήματος, ημιβαρέων βαρών, συνιδρυτής (με τον Εμμανουήλ Μάνο Γιαννόπουλο και τον Ηλία Λιάγκο Λάμπρου) του ιλαροτραγικού και άνευ ουσίας άνευ σημασίας, αλλά και άνευ έργων, ανθυπολογοτεχνικού κινήματος Ηλεκτρολεττρισμός, μικροκομπιναδόρος της λογοτεχνικής πιάτσας, μικροτρομοκράτης του λογοτεχνικού σιναφιού, καλόκαρδος στην καθισιά του, παλαιοπότης και ρακοσυλλέκτης αναμνήσεων, στιρνερικό απόβρασμα και άθλιο γκινσμπεργκικό τσογλάνι και συγγραφέας αρρωστουργημάτων (σύμφωνα με κάποιους, λησμονημένους ήδη κριτικούς), αποπαίδι αποπαιδιών, σακάτης και αυτόκλητος απόγονος παραλοισμένων και ημίτρελων ποιητών ».

Ο συγγραφέας-ποιητής και μεταφραστής, που γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1960 (σε 14 μόνο λέξεις παραθέτει το βιογραφικό του στο βιβλίο), διηγείται σε 182 σελίδες τα κατορθώματα μιας τριάδας γκιτζμπερικού ξεσαλώματος, που ζει στο αυτόνομο ψυχικό κρατίδιο-γειτονιά των Εξαρχείων.

«Η Αθήνα είναι αιχμάλωτη μιας καλπάζουσας φθοράς. Η κουτοπονηριά έγινε ηγεμονία και οδηγήθηκαν στο περιθώριο η Φιλία, η Ευγένεια, η Αγάπη, η Αξιοπρέπεια. Κάποιοι προσπάθησαν, και ακόμη προσπαθούν, να διατηρήσουν μια λάμψη μες στη μουντάδα, τη μελωδία ενός σφυρίγματος μες στον ορυμαγδό».

Πώς προσδιορίζει ο ίδιος το βιβλίο;

«Διασυρμός: ένα μυθιστόρημα αντίστασης στη φθορά των αξιών

Διασυρμός: ο λυρισμός μιας γενιάς που έζησε μες στην Ποίηση και τη Μουσική

Διασυρμός: από το πάθος της μέθης, στη μέθη του πάθους».

Ο ήρωας του ποιητικού μυθιστοριογράφου δεν κρύβει τον θαυμασμό του για τον αντισυμβατικό Μπάροουζ, ο οποίος όπως λέει έγραφε στην κουζίνα. Στην κουζίνα – όπως διαλαλεί στο βιβλίο - γράφει και εκείνος. Με το καλό και στο σαλόνι.