Κιμώνα Βασιλάκη-Βενιέρη: «Οι καλλιτέχνες είναι σαν τους αγίους»

Είναι από τα κορίτσια που φαντάζεσαι να το κινηματογραφείς σε ένα ατέλειωτο road trip, με το τροχόσπιτο να τρέχει πίσω από την παλιά Κάντιλακ, από το «Παρίσι, Τέξας» μέχρι το «California Dream», να το βλέπεις να σπιντάρει μέσα στο Λούβρο με τόση ορμή που οι φύλακες δεν μπορούν να το πιάσουν, πρωταγωνίστρια του Κέρουακ και του Μπρετ Ιστον Ελις, μια Björk της Τέχνης που προσγειώθηκε σε ένα υπόγειο σπιρτόκουτο των Εξαρχείων, το έκανε γκαλερί και δημιουργεί τη νέα της -ελληνική- ζωή.

Η Κιμώνα σε κοιτάζει στα μάτια μόνο για λίγα δευτερόλεπτα, μετά προσπαθείς, χωρίς να τα καταφέρεις, να καταλάβεις πού κάνει focus το λαδί βλέμμα της, μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι δεν κοιτάζει κανέναν και τίποτα. Eκείνη τη στιγμή κοιτάζει την ψυχή σου -πράγμα τρομακτικό και εντυπωσιακό για έναν άνθρωπο που υπάρχει στον πλανήτη μόλις εδώ και 24 χρόνια-, σε ζυγίζει και σου λέει με αφοπλιστική φυσικότητα ποιος είσαι και τι ξέρει πλέον για σένα. Και τότε μπορεί στα ξαφνικά να προσγειωθεί στον χώρο, να αλλάξει χρόνο και να σου πει πόσο λατρεύει τη Μοσχολιού και άλλες ιστορίες που μοιάζουν να φτιάχτηκαν για να γοητεύσουν όποιον την ακούει.

Περνάω το «Pharaoh» και μπαίνω λίγο πιο βαθιά στα Εξάρχεια. Καθώς η οδός Σολωμού φλερτάρει με την ανηφόρα, στα δεξιά μου ένα μαγαζί που μοιάζει να έχει μαζέψει όλα τα κόμικς του κόσμου και αριστερά, στο απέναντι πεζοδρόμιο, πάνω ψηλά, μια βίντατζ ψιλοσπασμένη ταμπέλα «Υδραυλικές Εγκαταστάσεις». Η πρόσοψη του μαγαζιού μικρή, μικρό και μέσα, μόλις 15 τετραγωνικά, αποθήκη ενός υδραυλικού παλιότερα. Μια κόκκινη μοκέτα στην είσοδο, κομμένη σε παιχνιδιάρικο σχήμα, υποδηλώνει το όνομα του χώρου -γκαλερί τέχνης πια ή πιο επίσημα «Red Carpet Project Space»-, όλα μαζί κυκλωμένα από ένα τεράστιο γκραφίτι του καλλιτέχνη Kompleeet.

Η Κιμώνα μοιάζει να το έσκασε από τις σελίδες των κόμικς απέναντι. Ντυμένη με την αθωότητα της μετεφηβείας, κρατάει ένα κοντάρι και σφουγγαρίζει το πεζοδρόμιο με έναν τρόπο κάπως παράταιρο από την αύρα που την κυκλώνει. Αλλά τρίβει τις πλάκες με τόσο πείσμα που το έχει κάνει μέρος του εαυτού της, το ίδιο ακομπλεξάριστα με τον τρόπο που σε ψυχαναλύει και εντέλει σου παίρνει εκείνη συνέντευξη. Κι αυτό λέγεται τέχνη. Διαφορετική από εκείνη που υπηρετεί η μαμά της, η εικαστικός Λυδία Βενιέρη, ή από την Τέχνη που παρήγαγε ο παππούς της -πατέρας του πατέρα της-, ο διάσημος σε όλες τις συντεταγμένες του κόσμου γλύπτης Takis. Αλλά, τέχνη.



GALA: Εσείς από ποιες γεωγραφικές συντεταγμένες έρχεστε; Ποια είναι η διαδρομή σας μέχρι να φτάσετε στην οδό Σολωμού;
ΚΙΜΩΝΑ ΒΑΣΙΛΑΚΗ-ΒΕΝΙΕΡΗ: Λοιπόν, γεννήθηκα στη Νέα Υόρκη αφού ο πατέρας μου είναι μισός Αμερικανός, μισός Ελληνας. Το οικογενειακό σπίτι της προγιαγιάς μου βρισκόταν εδώ. Τα Εξάρχεια είναι στο αίμα μου, επομένως δεν έρχομαι, απλώς επιστρέφω.

G.: Ποια φυσικά χαρακτηριστικά και ποια χαρίσματα σχετικά με την τέχνη έχετε πάρει από τη μητέρα σας και ποια από τον παππού σας;
Κ.Β.-Β.: Εννοείτε αν έχω τη γοητεία της μητέρας μου και τον οξύθυμο χαρακτήρα του παππού μου; Οπως ο Ιωνάς στην κοιλιά του κήτους, γεννήθηκα μέσα στο καλλιτεχνικό σύμπαν της μητέρας μου. Η μητέρα μου μού έμαθε πώς να ενσωματώνω την «αχτίδα φωτός» -silver lining- στην αντίληψή μου για τον κόσμο. Ομως, στον χαρακτήρα μου υπάρχει ένα μινιμαλιστικό στοιχείο που μου επιτρέπει να πλαισιώνω από τα παρασκήνια τις δικές μου ανακαλύψεις. Υπάρχει μια ολιστική, επιστημονική πνευματικότητα, η οποία είναι οικεία από τον Takis.

G.: Κάτι που δεν γνωρίζει ο κόσμος για εκείνον;
Κ.Β.-Β.: Ο Takis αγαπούσε πολύ τα ζώα. Στον κήπο του είχε κουνέλια, παγόνια και κότες που κυκλοφορούσαν ελεύθερα. Ποτέ δεν θα τους έκανε κακό. Νευρίαζε με τους ανθρώπους, αλλά όχι με τα ζώα. Είχε και τον ποιμενικό σκύλο του, τον Μπόμπι, όταν ήμουν παιδί. Ο πατέρας μου μού είπε ότι ο Takis κάποτε αγόρασε μια αρκούδα από ένα πανηγύρι με σκοπό να την απελευθερώσει. Ωστόσο, νομίζω ότι όσον αφορά εμένα, η αγάπη για τη φύση και τη θάλασσα έρχεται από τον άλλον μου παππού, τον Δημήτρη Βενιέρη.





G.: Ας επανέλθουμε στις δικές σας δραστηριότητες. Γιατί αποφασίσατε να δημιουργήσετε γκαλερί; Είναι και κάτι άλλο η τέχνη εκτός από εμπόριο για εσάς;
Κ.Β.-Β.: Το τελευταίο πράγμα για μένα σχετικά με την τέχνη είναι η επιχείρηση. Αν ήθελα επιχείρηση, θα έτρεχα ένα fast food ή ένα nail salon. Η τέχνη είναι ζωή, είναι μια συλλογική φαντασία, η τέχνη είναι μια αυταπόδεικτη αλήθεια.

G.: Τι σας γοήτευσε από τα Εξάρχεια και βρήκατε χώρο εδώ για να τη στεγάσετε;
Κ.Β.-Β.: Το στούντιο της μητέρας μου είναι στα Εξάρχεια. Ετσι, έχω τρέξει πολλές δουλειές στη γειτονιά. Η Αθήνα είναι γεμάτη μαγικά μέρη. Παλιές κατοικίες που γκρεμίζονται, ανάκτορα και καλύβες που έχουν κι αυτά τη γοητεία τους - όσο οι άνθρωποι έχουν τη φαντασία να βλέπουν όλα αυτά με αγάπη. Μου αρέσουν τα συλλογικά έργα που φέρνουν κοντά μια κοινότητα. Οταν βλέπω έναν κοινό χώρο ανάμεσα σε καλλιτέχνες, νιώθω ότι γίνομαι μάρτυρας ενός ιστορικού γεγονότος.



G.: Εχετε αγαπημένο καλλιτέχνη;
Κ.Β.-Β.: Οι καλλιτέχνες είναι σαν τους αγίους, αγαπώ πολλούς. Σήμερα είναι ο Αγγελος Παπαδημητρίου που μου φέρνει χαρά τις πρωινές μου ώρες με τις αναρτήσεις του.

G.: Τι να περιμένουμε μετά την έκθεση που τρέχει τώρα στο «Red Carpet»;
Κ.Β.-Β.: Τον Ιούνιο θα έχουμε ένα pop-up με έργα και ρούχα του Στυλιανού Τριανταφύλλου. Η επόμενη έκθεση έχει τίτλο «Sweet Movie» από την ταινία του Μακαβέγιεφ. Παρουσιάζω πέντε καλλιτέχνες που μοιράζονται το γλυκόπικρο στοιχείο μιας σκοτεινής αφέλειας. 

G.: Γενικότερα, ποιο είναι το μεγάλο όνειρο;
Κ.Β.-Β.: Οπως λέει το «Nature Boy», που ερμήνευσε ο Νατ Κινγκ Κόουλ, «το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή είναι να αγαπήσεις και να αγαπηθείς» ◆





Make-up/Hair: Ελευθερία Σαββοπούλου. Βοηθός Styling: Ελένη Εξάρχου. Βοηθός Φωτογράφου: Aλεξ Αλεξανδρής