Τα σόου-βροντόσαυροι, το Λας Βέγκας και η Ελλάδα

Αν βρεθείτε κατά Λας Βέγκας μεριά (λέμε τώρα) αυτές τις ημέρες, μην παραλείψετε να δείτε κάποιο από τα τελευταία σόου των αδελφών Ντόνι και Μαρί Όσμοντ. Αγέραστοι -με τη βοήθεια της επανορθωτικής ιατρικής, των βαφών, του μέικ-απ βαρέως τύπου κ.λπ- τα δύο αδέλφια αποφάσισαν να κάνουν την τελευταία και οριστική τους υπόκλιση. Εμφανίζονται στη σκηνή του διάσημου ξενοδοχείου-καζίνο Flamingo ανελλιπώς από το 2008.



Οι αρχαιότεροι ίσως θυμούνται τους δύο Αμερικανούς από τα σόου που αναμετέδιδε τη μακρινή περίοδο '70-'80 η ελληνική κρατική τηλεόραση. Έκτοτε οι Όσμοντ δεν άλλαξαν συνταγή: Τραγουδάνε ελαφρά κομμάτια και κάνουν κρύα αστειάκια και παρλάτες. Πάμπολλοι το αποπειράθηκαν και εξαφανίστηκαν, ο Ντόνι και η Μαρί επιβίωσαν. Στο Τζουράσικ Παρκ της αμερικανικής σκηνικής βιομηχανίας, οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες απέδειξαν ότι έχουν πολύ ισχυρά γονίδια. Και για την ιστορία, σήμερα ο Ντόνι είναι 62 ετών και η Μαρί 60. Το θέατρο του Flamingo όπου εμφανίζονταν χωρά 750 άτομα και τα εισιτήρια για κάθε σόου μπορεί να κοστίσουν έως και αρκετές χιλιάδες δολάρια -αν καταφέρει κανείς να βρει κάποιο.

Κι αν οι Ντόνι και Μαρί Όσμοντ ίσως δεν είναι όσο διάσημοι τους αξίζει στην Ελλάδα, η Σελίν Ντιόν είναι απείρως πιο αναγνωρίσιμη. Κατά σύμπτωση, κι αυτή αποφάσισε να ολοκληρώσει τις εμφανίσεις της στο Λας Βέγκας μετά από 16 συναπτά έτη στο θέατρο Colloseum του ξενοδοχείου Ceasar's Palace. Παραδόξως, όμως, ούτε η Σελίν Ντιόν είναι η μακροβιότερη performer στην ιστορία του Βέγκας.



Ενδεικτικά, η φαντασμαγορία Legends in Concert, στην οποίαν πρωταγωνιστούν σωσίες μεγάλων αστέρων όπως ο Έλβις Πρίσλεϊ, η Σερ, ο Μπάρι Γουάιτ, η Ντόλι Πάρτον κ.α. ανέβηκε για πρώτη φορά στο Imperial Palace το 1983, δηλαδή πριν από 36 χρόνια. Οι παραστάσεις «Mystère» και «O» του Cirque du Soleil παίζονται χωρίς διακοπή επί 21 και 17 χρόνια αντίστοιχα. Το σόου του κωμικού ντουέτου Penn & Teller χρονολογείται από το 1993. Και το παλαιού στιλ καμπαρέ «Jubilee» έκανε πρεμιέρα μαζί με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση της Ελλάδας, εκείνο το σωτήριο έτος 1981.

Ο συλλογισμός που γεννάται αυτόματα από τα ως άνω στοιχεία, είναι το πώς γίνεται το φαινόμενο των παραστάσεων που παίζονται επί δεκαετίες περιορίζεται στην αλλοδαπή. Ό,τι συμβαίνει στο Λας Βέγκας ισχύει ακριβώς πχ και στο Λονδίνο, για mainstream αλλά και λιγότερο μαζικά θεάματα. Στην Ελλάδα, αντιθέτως, κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο. Τα σχήματα των τραγουδιστών της νύχτας αλλάζουν ακόμη και 2-3 φορές μέσα στη σεζόν, ενώ θεατρικές παραστάσεις που υπερβαίνουν τις δύο περιόδους θεωρούνται κάτι σαν αξιοπερίεργα μνημεία.

Προφανώς ως Έλληνες είμαστε εξ ορισμού α) απαιτητικοί ως προς το διαφορετικό και το φρέσκο β) ολιγάριθμοι. Αν συνεκτιμήσει την επίδραση αυτών των δύο μεταβλητών, ενδεχομένως να καταλήξει κανείς σε κάποιο σχετικά ασφαλές συμπέρασμα. Γύρω από τη μακροβιότητα ή μη των θεαμάτων, αν είναι κάτι στ' αλήθεια καλό και «σωστό».