Ένα διαφορετικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης…

Εν μέσω οικονομικής κρίσης, και μετά την χαμένη ευκαιρία των ανύπαρκτων εορτασμών για τα περσινά 50 του χρόνια, η σημαντικότερη κινηματογραφική διοργάνωση της Ελλάδας, υπό τη διεύθυνση του Δημήτρη Εϊπίδη πλέον, καλείται με έντονα μειωμένο προϋπολογισμό να αποδείξει πάνω από όλα το λόγο ύπαρξης της, σε μια εποχή που το ελληνικό σινεμά καταφέρνει να συζητηθεί ξανά σε διεθνές επίπεδο και ο κινηματογραφικός νόμος  του Υπ. Πολιτισμού, δημιουργεί αντιθέσεις.

Με ένα συνολικό πρόγραμμα 169 ταινιών από 48 χώρες, (σε συνειδητή κόντρα με τον γιγαντισμό των 270 και βάλε ταινιών που το φεστιβάλ φιλοξένησε πέρσι) που θα «ανοίξουν» οι πολυσυζητημένες «127 Ώρες», η νέα ταινία του βραβευμένου με Όσκαρ για το «Slumdog Millionaire», Nτάνι Μπόιλ και θα κλείσει ο αριστουργηματικός «Μαύρος Κύκνος» του Ντάρεν Αρονόφσκι με τη Νάταλι Πόρτμαν, που είδαμε στη Βενετία και κεντρικό αφιέρωμα, στη φιλμογραφία του αμφιλεγόμενου ταϊλανδού σκηνοθέτη Απισατπόνγκ  Βιρασετακούλ από τις «Μέρες Ανεξαρτησίας» που κέρδισε φέτος το Χρυσό Φοίνικα των Κανών με την ταινία του «Ο Θείος Μπούνμε που μπορεί να θυμηθεί τις προηγούμενες ζωές του», το φεστιβάλ δείχνει αν μη τι άλλο ικανό να αφουγκραστεί τη διεθνή κινηματογραφική σκηνή και τις υπό διαμόρφωση τάσεις, προτείνοντας επιλογές που συζητιούνται και ξεχωρίζουν.

Ο Δημήτρης Εϊπίδης, ένας από τους πραγματικά έμπειρους σε θέματα κινηματογράφου και φεστιβαλικής διευθέτησης, διεθνείς ανθρώπους της χώρας, ανέλαβε να μαζέψει το χρέος των 6,2 εκατομμυρίων ευρώ της διοργάνωσης, που σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, ακούμπησε σκανδαλώδη ποσά σπατάλης, όπως το περίφημο εισιτήριο 4.500 ευρώ από το Τόκιο για τον Τακέσι Κιτάνο και τους συνεργάτες του.



Από κει και πέρα, μη με ρωτήσετε πως και με τι λογική διαμορφώνονται τα επί μέρους τμήματα «Ανοιχτοί Ορίζοντες», «Μέρες Ανεξαρτησίας» και «Επίσημο Διαγωνιστικό», χρόνια τώρα δεν το έχω χαμπαριάσει, εφ’ όσον και στις τρεις υπό ομάδες, το καλλιτεχνικό ανεξάρτητο σινεμά έχει τον πρώτο λόγο, το γιατί κάποιος πάει εκεί και κάποιος αλλού, δεν το κατέχω με εξαίρεση το γεγονός του ότι στο διαγωνιστικό, έχουμε μόνο πρώτες ή δεύτερες ταινίες σκηνοθετών (αλλά τα τελευταία χρόνια κανείς δεν πολυθυμάται ποιος πήρε τον Χρυσό Αλέξανδρο και τι τον έκανε στη συνέχεια).

Υπάρχει ψωμί…

Με μια πρώτη διαγώνια ανάγνωση πάντως των επιλογών και των ταινιών, παρά τους σκιαχτικούς για έναν του ελαφριού ρεπερτορίου σαν και του λόγου μου, δηλώσεις από τον Εϊπίδη, ότι θα προσανατολιστεί σε αυστηρά καλλιτεχνικούς άξονες, φαίνεται να υπάρχει ψωμί τουλάχιστον στα χαρτιά και τις ταινίες που από το περιτύλιγμα τους, σε ψήνουν να ασχοληθείς μαζί τους, ενώ σαφέστατα η αποκατάσταση των ελληνικών συμμετοχών (χωρίς όμως πλέον τα κακόφημα διαπλεκόμενα και μπουλουξίδικα κρατικά βραβεία ποιότητας), θα ταρακουνήσουν τη χειμερία νάρκη της πόλης που πέρσι παρέμεινε σε νεκροφάνεια.

Τα φετινά αφιερώματα, αφορούν επίσης στο σύγχρονο Αραβικό Κινηματογράφο, και τη δανέζα σκηνοθέτιδα Σούζαν Μπίερ για την οποία τα τελευταία χρόνια όλοι παραμιλούν και το Χόλιγουντ την κορτάρει αλλά να σας πω την αμαρτία μου προσωπικά τη βαριέμαι, ενώ στις «Ματιές στα Βαλκάνια» με διαφορά ξεχωρίζει το αφιέρωμα στα ιδιαίτερα, ποιητικά κινούμενα σχέδια της σχολής του Ζάγκρεμπ.

Δύο είναι οι ελληνικές ταινίες που συμμετέχουν στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα, στην κριτική επιτροπή του οποίου, προεδρεύει ο Μισέλ Δημόπουλος (με από κάτω του μέλη κάτι Ιρανοπαλαιστινιοιρακινούς, που αποκλείεται πρώτον να θυμηθώ τα ονόματά τους, και δεύτερον ταιριάζουν με το προφίλ μειωμένων εξόδων, γιατί πόσα λεφτά να σου ζητήσει ο Ιρανός για να έρθει να κάνει διακοπές 10 μέρες στην Ελλάδα; Κοψοχρονιά τον αγοράζεις):  η «Άπνοια» του Άρη Μπαφαλούκα με τους Γιούλικα Σκαφιδά, Σωτήρη Πάστρα, Ανδριάνα Μπάμπαλη, Γιώργο Καραμίχο, Ακύλλα Καραζήση και Ηρώ Μουκίου και φυσικά το «Attenberg» της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη για το οποίο η Αριάν Λαμπέντ κέρδισε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο φετινό φεστιβάλ Βενετίας.