Οι ταινίες της εβδομάδος

( *** ) ΤΗΕ SOCIAL NETWORK

Του Ντέιβιντ Φίντσερ. Δράμα, 2010, Η.Π.Α., 2 ώρες και 1 λεπτό

Είναι δύσκολο πράγμα το να κρίνεις μια ταινία φαινόμενο, η οποία έχει συγκεντρώσει ένα  απίστευτο ποσοστό 97% όχι απλά θετικών  αλλά υπερθετικών κριτικών στις αγγλόφωνες χώρες και πάει σφαιράτη στις επερχόμενες Οσκαρικές υποψηφιότητες.. Γιατί αν (όπως στη δική μου περίπτωση) έχεις κάποιες ενστάσεις, αρχίζεις και αναρωτιέσαι για την επάρκεια σου στο επάγγελμα της κριτικής, εφ’ όσον όσο επηρμένος και να είσαι (και απ’ αυτό έχω μπόλικο) δεν γίνεται όλος ο κόσμος να μιλάει για ένα αριστούργημα και εσύ να μην το βλέπεις. Παρ’ όλα αυτά, πραγματικά, εγώ το αριστούργημα, δεν το είδα. Είδα ένα εξαιρετικά φτιαγμένο φιλμ, με τους καλύτερους με διαφορά, διαλόγους της φετινής χρονιάς (από τον φοβερό Άαρον Σόρκιν, τον δημιουργό της «Δυτικής Πτέρυγας), έναν απίστευτο σκηνοθετικό περφεξιονισμό δια χειρός Ντέιβιντ Φίντσερ κι έναν εξαίρετο Τζέσε Άιζενμπεργκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Μαρκ Ζούκερμπεργκ, του ανθρώπου που έφτιαξε το Facebook να μην ξέρεις αν θες να τον χαστουκίσεις ή να τον συμπονέσεις μέσα στην απόλυτη μοναξιά του. Γιατί εκεί βρίσκεται ο πυρήνας ουσιαστικά της ταινίας, στην ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου διάνοια – χοντροκαθικάκι – πληγωμένο ελαφάκι που έφτιαξε το μεγαλύτερο κοινωνικό δίκτυο όλων των εποχών, για να ανακαλύψει τελικά πόσο μόνος είναι, κάτι σαν ένας πολίτης Κέιν της σύγχρονης εποχής. Κάτι που το βλέπουμε μέσα από τις δικαστικές του διαμάχες με τους συνεργάτες του (πολύ καλός κι ο Τζάστιν Τιμπερλέικ και ο Άντριου Γκάρφιλντ που θα ερμηνεύσει τον καινούργιο Σπάιντερμαν) με τη μορφή ενός στακάτου θρίλερ, που ενώ δεν έχει καμία δράση, ταυτόχρονα σε καθηλώνει με την ατμόσφαιρα και τον ρυθμό του.  Όμως τι σημαίνει όλο αυτό για κάποιον που δεν έχει επαφή με τον κόσμο του Facebook και κατά πόσο τον αφορά; Δε νομίζω ιδιαίτερα, εφ’ όσον από το πακέτο της ταινίας, απουσιάζει το ευρύτερο πλαίσιο μιας προσέγγισης στην αιτία της επιτυχίας του Facebook, όπως απουσιάζει γενικότερα, ο παράγοντας πάθος, σε μια εξαιρετικά δομημένη και στημένη, αλλά παραπάνω ψυχρή από όσο προσωπικά περιμένω στο σινεμά παράθεση πορτρέτων, συναντήσεων, καταστάσεων, γεγονότων και ψυχικών ιχνογραφιών.



( ** ) ΘΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ  ΕΝΑΝ ΨΗΛΟ ΜΕΛΑΧΡΙΝΟ  ΑΝΤΡΑ / YOU’ LL MEET A TALL DARK STRANGER

Toυ Γούντι Άλεν. Κομεντί, 2010, Η.Π.Α. / Ισπανία, 1 ώρα και 38 λεπτά.

Ξαναζεσταμένος Γούντι Άλεν σε δοκιμασμένη συνταγή, που  ενώ κατορθώνει παρά τον φούρνο μικροκυμάτων, να διατηρεί ψήγματα της αρχικής  νοστιμιάς της, δεν αποτελεί επ’  ουδενί γκουρμέ πρόταση, αλλά κάτι σαν  «Master Chef» (πολύ τηλεόραση βλέπω κι έχω αρχίσει να επηρεάζομαι). Μια πλειάδα γνωστών κι αγαπημένων ηθοποιών που είναι πάντα απόλαυση να τους βλέπεις ειδικά σε γουντιαλενικές καταστάσεις και διαλόγους, μπλέκουν τα μπούτια τους στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, με νικητή της απόλαυσης τον Άντονι Χόπκινς ως 70άρη σε χοντρή κρίση ηλικίας. Δίπλα του, η σύζυγος του Τζέμα Τζόουνς, αναζητά ανακούφιση σε μια τσαρλατάνα μελλοντολόγα, η κόρη του Ναόμι Γουότς που είναι παντρεμένη με τον αποτυχημένο συγγραφέα Τζος Μπρόλιν φλερτάρει το αφεντικό της, Αντόνιο Μπαντέρας και ο Μπρόλιν κλέβει τα χειρόγραφα ενός ετοιμοθάνατου συγγραφέα φίλου του παρουσιάζοντας τα ως δικά του, ενώ ταυτόχρονα ερωτεύεται την όμορφη Φρίντα Πίντο του Slumdog Millionaire. Μόνο που αυτά τα επεισόδια, τα οποία λειτουργούν μια χαρά και διασκεδαστικά, θα ήταν ταμάμ  σε κωμικό σίριαλ πολλαπλών πλοκών, σε μια και μόνη ταινία μεγάλου μήκους όμως, μοιάζουν σαν πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως εριμμένοι κι ανολοκλήρωτοι.  




( X ) Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΜΑΧΗΤΗΣ  ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ / THE LAST AIRBENDER

Του Μ. Νάιτ Σαϊάμαλαν. Παιδική  φαντασίας. ΗΠΑ, 2010, 1 ώρα και 43 λεπτά.

«¿Qué he hecho yo para merecer esto!!», ρωτούσε με την ομώνυμη ταινία του ο Πέδρο Αλμοδόβαρ το 1984. Τι έχω κάνει για να αξίζω κάτι τέτοιο, αναρωτιόμουν κι εγώ από μέσα μου σε σιωπηλή απόγνωση, καθώς έτρεχαν μπροστά μου οι εικόνες του «Τελευταίου μαχητή του ανέμου». Ο Μ. Νάιτ Σαϊάμαλαν εμπνέεται από μια τηλεοπτική σειρά φαντασίας, και μεταφέρει στην οθόνη μια ιστορία με όλα τα φόντα του μύθου, η οποία όμως όχι απλά δεν αγγίζει μυθικό στάτους, αλλά πρέπει να είναι η πιο ανάλατη, κρύα, πληκτική, άχρωμη (παρά την πανδαισία χρωμάτων), απόμακρη, επαναλαμβανόμενη ταινία για παιδιά που έχω δει. Συν τοις άλλοις, υποτιμά στο έπακρο τη νοημοσύνη των θεατών στους οποίους απευθύνεται. Κι όλα αυτά με την ιστορία ενός Μεσσία, ο οποίος επιστρέφει στη ζωή για να ενώσει τις τέσσερις φυλές του κόσμου (ανέμου, γης, φωτιάς και νερού), με τη δυνατότητά του να κάμπτει τον αέρα. Εν δυνάμει παραμυθένιο κι ενδιαφέρον, αλλά όχι εδώ.


( **) MIA OIKOΓΕΝΕΙΑ.. ΨΩΝΙΑ / THE JONESES

Του Ντέρικ Μπόρτε. Δραματική  κομεντί. ΗΠΑ, 2009, 1 ώρα  και 36 λεπτά

Μια αρχικά χαριτωμένη σάτιρα της καταναλωτικής κοινωνίας, η ταινία του Ντέρικ Μπόρτε έχει για πρωταγωνιστές τη Ντεμί Μουρ και τον Ντέιβιντ Ντουκόβνι, οι οποίοι ως ψευδο-παντρεμένοι γονείς με δυο ψευδο-έφηβα ψευδο-παιδιά, μετακομίζουν σε μια μεγαλοαστική περιοχή, όπου ρόλος και δουλειά τους είναι να παρασύρουν τους γείτονές τους να αγοράσουν όσο το δυνατόν περισσότερα προϊόντα μπορούν. Η ανατροπή είναι πως καλούνται να τα πλασάρουν έμμεσα, ως ζωντανά μανεκέν της διπλανής πόρτας, χωρίς κανείς να καταλάβει ότι είναι πωλητές. Εκεί που ξεκινά όμως ο Μπόρτε με φόρα, τσαμπουκά και ενδιαφέρουσες δυναμικές μεταξύ των χαρακτήρων, με το που αλλάζει το ύφος από το κυνικό στο δραματικό, παγιδεύεται και εκτοξεύεται σε υπερβολές. Έχει ενδιαφέρον παρ’ όλ’ αυτά, και έναν απολαυστικό, όπως συνήθως, Ντουκόβνι, ο οποίος πλέον είναι ά-ν-ε-τ-ο-ς και το φωνάζει.