Γιάννης Κακλέας: «Προσωπικότητες γελοίες και ασήμαντες ευημερούν λόγω δημοσίων σχέσεων»

Μια όμορφη πόλη, ήσυχη, συνηθισμένη. Ευτυχισμένοι ανέμελοι άνθρωποι ζουν χωρίς έγνοιες την καθημερινότητά τους.  Μέχρι που ένας παράξενος θίασος, αποφασίζει να «διασκεδάσει» τους θεατές του παίζοντας σ’ ένα εγκαταλελειμμένο drive in, μια άγρια φάρσα. 

20 ηθοποιοί, 95 Χαρακτήρες, 250.000 Νεκροί. Τι παιχνίδια σφαγής σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας στο Εθνικό; Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης σε μια απολαυστική συνέντευξη μιλάει για τη ζωή ως μετακαταστροφικό κόμικς, για τους κωμικούς θανάτους και για υποαπασχολούμενους θεατρολόγους που χωρίς γνώση του λειτουργήματος της κριτικής γράφουν απλώς την γνώμη τους. 

Κύριε Κακλέα είναι τελικά η ζωή μας μια άγρια φάρσα;

Η ζωή είναι σίγουρα άγρια. Τώρα αν είναι φάρσα δεν ξέρω. Έχω την εντύπωση ότι είναι και φάρσα και δράμα και μιούζικαλ και τραγωδία και κωμωδία. Όλα τα θεατρικά είδη ανάλογα με την εποχή και τις καταστάσεις. Εγώ πάντως την ζω σαν ένα μετα- καταστροφικό κόμικς. Μια γιορτή στην φαντασμαγορία των ερειπίων!

Πόσο οικεία είναι αυτή η πόλη της παράστασης με την Αθήνα;

Είναι η πόλη που ζούμε. Εκεί που τα σώματα αρρωσταίνουν χωρίς αγάπη , συντροφικότητα και αλληλεγγύη. Εκεί που ο θάνατος είναι αποτέλεσμα της μανίας μας για πλούτο, φήμη και εξουσία. Ο Ιονέσκο λέει ότι ο άνθρωπος που επιζητεί την εξουσία, όποια μορφή εξουσίας, είναι παρανοϊκός.

Είναι ο θάνατος ποτέ κωμικός;

Έχουμε τέτοιο φόβο για τον θάνατο-λες και θα τον αποφύγουμε - που δεν μπορούμε να διασκεδάσουμε ούτε με την ιδέα. Άλλοι πολιτισμοί, πιο εξοικειωμένοι με αυτό το ταξίδι «σε ανεξερεύνητες πολιτείες» όπως λέει κι ο Σαίξπηρ, αντιμετωπίζουν τον θάνατο αλλιώς.

Διαβάζετε ακόμη τις κριτικές; Γράφτηκε ποτέ κάτι τόσο κακό για μια παράστασή σας που θυμώσατε ή κάτι τόσο αστείο που γελάσατε;

Εξαρτάται τι εννοείται κριτικές. Για να γράψει κάποιος κριτική πρέπει να είναι κριτικός. Όπως και για να σκηνοθετήσει κάποιος μια παράσταση πρέπει να είναι σκηνοθέτης , όχι ηθοποιός που σκηνοθετεί. Οι περισσότεροι που γράφουν κριτικές είναι υποαπασχολούμενοι θεατρολόγοι που χωρίς γνώση του λειτουργήματος της κριτικής γράφουν απλώς την γνώμη τους. Ε και; Η κριτική όμως είναι μια σοβαρή ενασχόληση για να παίζει κανείς μαζί της. Ναι, έχουν γράψει τέρατα για παραστάσεις μου που στην αρχή με έκαναν έξαλλο και μετά γελούσα. Θυμάμαι μια φράση του Βαρβέρη που με διασκέδασε πολύ. Έγραφε: Ο αθεόφοβος ο Κακλέας είναι ο μόνος που μπορεί και συνδυάσει το τιραμισού με το σκόρδο!



Υπάρχει θέατρο mainstream και θέατρο για κουλτουριάρηδες;

Το θέατρο είναι ένα. Ο Πήτερ Μπρούκ , αυτός ο σπουδαίος σκηνοθέτης, ακόμη και τις πιο «σύνθετες» παραστάσεις του , τις παρουσίαζε πρώτα σε παιδιά Δημοτικού για να βεβαιωθεί ότι έχουν δύναμη επικοινωνίας. Δεν υπάρχει εύκολο και δύσκολο θέατρο. Υπάρχει καλό και κακό θέατρο.

Αισθάνεστε διάσημος/ αναγνωρίσιμος;

Αυτά δεν τα αισθάνεσαι. Ή είσαι ή δεν είσαι. Σίγουρα δεν επιδιώκω την αναγνωσιμότητα γιατί από παιδί είχα ένα ήρωα που ήθελα να μοιάσω: τον Αόρατο Άνθρωπο. Να παρατηρώ τα πάντα χωρίς κανείς να το αντιλαμβάνεται.

Υπάρχουν τόσες θεατρικές παραστάσεις στην Αθήνα που είναι σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσει κάτι καλό. Ναι ή όχι; Πόσο θέατρο παρακολουθείτε; Πηγαίνετε ακόμη σε παραστάσεις ομάδων σε υπόγεια μουχλιασμένα;

Σε υπόγεια ναι. Μουχλιασμένα όχι! Με ενδιαφέρει η αισθητική των νέων δημιουργών. Εκεί θα γεννηθεί το καινούργιο θέατρο, όχι σε δήθεν υπερεκτιμημένα Ιδρύματα Τεχνών που κάνουν την μόδα τέχνη. Οι αληθινά ανήσυχοι καλλιτέχνες εκφράζονται πάντα μέσα από εναλλακτικές ομάδες , ασυμβίβαστες, με την υποστήριξη αληθινών θεατών κι όχι με κυκλώματα και διασυνδέσεις. Αυτά είναι παλάτια στην άμμο. Ναι υπάρχουν πολλές θεατρικές ομάδες στην Αθήνα. Μόνο ο χρόνος όμως θα δείξει πόσοι νέοι καλλιτέχνες θα παραμείνουν τελικά στη συνείδηση του κόσμου.



Γιατί να έρθει ο θεατρόφιλος στο Παιχνίδι της Σφαγής; Τι τον περιμένει; Τι θέλετε να πει μετά το τέλος της παράστασης;

Γιατί ο Ιονέσκο είναι διασκεδαστικός, αιχμηρός και ανατρεπτικός. Γιατί το έργο, με μαστοριά, διαπραγματεύεται βασικά θέματα ζωής και όχι θανάτου. Είναι ένα έργο έντονου κοινωνικού προβληματισμού γραμμένο με ειρωνεία και σαρκασμό για μια ζωή χωρίς νόημα που της αξίζει ο θάνατος. Και γιατί ο θίασος των είκοσι ηθοποιών του Εθνικού Θεάτρου είναι πολύ ταλαντούχος και γενναιόδωρος.

Τι κάνει μια παράσταση “καλή”; Ο σκηνοθέτης, οι ηθοποιοί ή το έργο;

Όταν το πνεύμα του συγγραφέα και η δυναμική της παράστασης συμπίπτουν. Δεν είναι εύκολο. Πρέπει να συνδυαστούν πολλά σύνθετα στοιχεία και η Τεχνική να μεταπλαστεί σε Τέχνη. Αυτή είναι και η δύσκολη δουλειά του σκηνοθέτη.

Υπάρχουν παραστάσεις που δεν αξίζουν μια αλλά λόγω “hype” και pr γράφονται παντού; Είναι οι δημόσιες σχέσεις κάτι κακό για το θέατρο;

Εδώ προσωπικότητες γελοίες και ασήμαντες σε πολιτικό , επιστημονικό και καλλιτεχνικό επίπεδο ευημερούν λόγω δημοσίων σχέσεων και  εσείς μου λέτε για παραστάσεις; Φυσικά και ναι. Όμως μες΄το χρόνο τίποτε δεν μένει χωρίς πραγματική αξία κι ας θριαμβεύει πρόσκαιρα. Σύντομα θα γίνει σκόνη

Φοβάστε το θάνατο;

Καθόλου. Αν ζήσει κανείς τη ζωή του γεμάτη έρωτα , έντονες εμπειρίες , απρόσμενες εκπλήξεις και δημιουργική διάθεση τότε ο θάνατος απαξιώνεται γιατί και μετά το μοιραίο γεγονός του θανάτου θα ζούμε στην καρδιά αυτών που αγαπήσαμε και μας αγάπησαν. Μόνο έτσι κερδίζεται η Αθανασία. Το θέμα είναι να ζήσεις μια ζωή χωρίς φόβο, ανοιχτός στη περιπέτεια του ταξιδιού για να μην αναρωτηθείς κι εσύ όπως το κόμικς που ρωτά εναγωνίως: Άραγε υπάρχει Ζωή πριν τον Θάνατο;

Info: «Το παιχνίδι της σφαγής» του Ευγένιου Ιονέσκο: Εθνικό Θέατρο- Θέατρο Rex- Σκηνή “Μαρίκα Κοτοπούλη”, Πανεπιστημίου 48 , τηλ. 210.3305074 (μέσω πιστωτικής κάρτας) και στο www.n-t.gr. Κρατήσεις συλλόγων: 210.5288178. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 20:00, Κυριακή στις 19:00