( ** ) ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΜΑΓΟΣ / THE SORCERER’S APPRENTICE

Σκηνοθεσία: Τζον Ταρτελτάουμπ. Σενάριο: Ματ Λόπεζ, Νταγκ Μιρό. Με τους: Νίκολας Κέιτζ, Τζέι Μπάρουτσελ, Άλφρεντ Μολίνα. Νεανική περιπέτεια φαντασίας, 2010, Η.Π.Α. Διάρκεια: 1 ώρα και 50 λεπτά.

http://disney.go.com/disneypictures/sorcerersapprentice/

Έχω την υποψία πως  υπάρχει ένα πρόβλημα στην κινηματογραφική φαντασία πλέον κι αυτό είναι ότι δεν υπάρχει φαντασία. Με την έννοια της μαγείας, της δημιουργίας ενός συμπαγούς σύμπαντος με τους κώδικες και το ψέμα του που θα καταφέρει να σε πλανέψει. Κι αυτό προκύπτει κυρίως όταν πας να δημιουργήσεις φαντασία και μαγεία με βάση τη συνταγή. Τι πουλάει; Ο έφηβος μάγος και ο Χάρι Πότερ. Βάλτο μέσα. Τι άλλο; Το όνομα της Ντίσνεϊ. Βάλε κι από αυτό. Τι άλλο; Ο Μπρουκχάιμερ σαν παραγωγός με ευδιάκριτο στίγμα, κατεύθυνση και οπτική υπερβολή. Βάλε κι από αυτό, βάλε και δύο σταρ πασπαρτού σαν τον Νίκολας Κέιτζ και την ακόμα όμορφη Μόνικα Μπελούτσι που στη σκηνή που κάνει τα μάγια της και ωρύεται στα λατινικά, μου θύμισε τραβεστί που μιμείται τη Μαντόνα στο Frozen. Bάλε και πέντε έξι ιδέες που θα μπορούσαν να σκορπιστούν σε πέντε έξι ταινίες, όμως εσύ για να δείξεις πιο μάγκας τις ανακατεύεις όπως όπως σε μια εναρκτήρια σεκάνς που σου εξηγεί τι έχει γίνει: κάτι κουλό που έχει να κάνει με τον απόγονο του Μάγου Μέρλιν και τη μάγισσα Μοργκάνα και τον Νίκολας Κέιτζ που ήταν μαθητής του Μέρλιν και ανακαλύπτει τον απόγονο στη σημερινή Νέα Υόρκη και έναν κακό μάγο που ετοιμάζει στρατιά κακών μάγων για να απελευθερώσει την Μοργκάνα που είναι φυλακισμένη σε μια μπαμπούσκα μαζί με την καλή μάγισσα Μόνικα Μπελούτσι που είναι η καψούρα του Κέιτζ και μετά μου τηγανίστηκε ο εγκέφαλος. Τι μένει μετά από όλο αυτό το ανακάτεμα; Μόνο ο εντυπωσιασμός, των επί μέρους και εξαιρετικά καλοφτιαγμένων σκηνών, με δράκοντες να ορμάνε σε κτίρια της Νέας Υόρκης και μία υποτιθέμενα έξυπνη αλλά αμφίβολης λειτουργικότητας σκηνή φόρο τιμής στην «Φαντασία» του Ντίσνεϊ και το κομμάτι με τις μαγεμένες σκούπες, και άλλα τέτοια μαγικά, χωρίς όμως μαγεία. Ψυχρά, υπολογιστικά, φτιαγμένα για να πεις «γουάου» και ομολογουμένως αρκούντως διασκεδαστικά ειδικά αν είσαι τινέιτζερ (και κάτω). Αλλά χωρίς στόχο και χωρίς κανένα όραμα, σαν εργολαβία. Ειδική μνεία, στον ταλαντούχο πιτσιρικά Μπάρουτσελ που ξεφεύγει εντελώς από τα clean cut στερεότυπα των 20χρονων ηρώων, και προκύπτει σπασικλάκι με άποψη και ιδιαίτερο στιλ. – Τ.Θ.