Τα μουσεία τέχνης δεν είναι, πια, μόνο για τους «γνώστες»

Τρομάζετε να επισκεφθείτε ένα μουσείο με έργα τέχνης επειδή δεν είστε αρκετά «διαβασμένοι»; Φθονείτε όσους «γνωρίζουν», ενώ η δική σας καθημερινότητα δεν αφήνει χρόνο για να μελετήστε κι εσείς; Ε, όλα αυτά είναι παρελθόν. Αν εγκαταστήσετε στο έξυπνο κινητό σας την εφαρμογή Smartify, θα έχετε πρόσβαση σε όλες τις πληροφορίες που αφορούν το έργο τέχνης μπροστά στο οποίο στέκεστε, αν το «σκανάρετε» με τη συσκευή σας.

Παρουσιάστηκε, την προηγούμενη εβδομάδα, στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών του Λονδίνου και οι δημιουργοί της την περιέγραψαν ως το «Shazam για τον κόσμο της τέχνης». Είναι ήδη σε χρήση σε πάνω από 30 από τα μεγαλύτερα μουσεία του πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων των National Gallery (Λονδίνο), Rijksmuseum (Άμστερνταμ), The Met (Νέα Υόρκη) και LACMA (Λος Άντζελες).

Πέραν των λεπτομερών πληροφοριών για το έργο τέχνης στις οποίες έχει πρόσβαση, με την εφαρμογή, ο επισκέπτης ενός μουσείου, μπορεί, αν επιθυμεί να εντρυφήσει, να ακούσει συνεντεύξεις τις οποίες έχει δώσει ο δημιουργός του. «Είναι ένας ενθουσιώδης και όλο γνώσεις φίλος, που σας λέει περισσότερα πράγματα για ένα έργο τέχνης» λέει η εκ των ιδρυτών της εταιρείας που επινόησε την εφαρμογή, Άννα Λόου. «Η ομάδα μας αγαπούσε πάντα να επισκέπτεται μουσεία και γκαλερί, και να βλέπει τέχνη. Ανακαλύψαμε ότι αποκτούσαμε πολύ πιο βαθιά κατανόηση και σύνδεση με ένα έργο τέχνης, όταν μαθαίναμε ιστορίες για αυτό και για το περιβάλλον μέσα στο οποίο δημιουργήθηκε» εξηγεί, στο «Dezeen».

Προς το παρόν, το Smartify δεν αναγνωρίζει έργα τέχνης τα οποία δεν είναι «αποθηκευμένα» στη βάση δεδομένων του. Η ομάδα δημιουργών του έχει επίσης συνεργαστεί με τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό Wikemedia Foundation, για να χρησιμοποιήσει τη γκαλερί εικόνων της Wikipedia ώστε να βελτιστοποιήσει την αποτελεσματικότητα της τεχνολογίας αναγνώρισης εικόνας που χρησιμοποιεί. Επιπλέον, οι χρήστες μπορούν να «σώσουν» τα αγαπημένα τους έργα τέχνης και να τα μοιράζονται με την κοινότητα χρηστών του Smartify. Η εφαρμογή, στη βάση των αγαπημένων του καθενός χρήστη, τού προτείνει και άλλα έργα που θεωρεί ότι ενδεχομένως τον ενδιαφέρουν.

Πλέον, ο καθείς μπορεί να φέρεται, να κινείται ως και να δηλώνει «φιλότεχνος». Είναι, μήπως, αυτό «ο εκδημοκρατισμός της υψηλής τέχνης»;