Ατιμο γκλάμουρ των Καννών

ΗΜΕΡΑ 2η – 13.05.10

Aγαπητό μου ημερολόγιο – καννολόγιο, ξύπνησα το πρωί, βγήκα στο δρόμο και είδα τα εξής: έναν κύριο να τρέχει με το μηχανάκι του πάνω στο τιμόνι του οποίου (του μηχανακίου δηλαδή) βρισκόταν το σκυλάκι του στο οποίο είχε φορέσει μίνι γυαλιά θαλάσσης, για να μην το πειράζει τον σκυλούκο ο αέρας. Πιο κάτω, μια παρέα ντυμένη πρωί πρωί με στολή τσίρκου, και το αγόρι της παρέας με μπότα – γόβα στιλέτο. Πάω στην παραλία της Κρουαζέτ να απολαύσω τη θάλασσα, και εκεί βρίσκονται οι πρωταγωνίστριες της ταινίας  «Γυναίκες ζόμπι του σατανά» (δεν κάνω πλάκα) να φωτογραφίζονται με μαγιό και αίματα και τα βυζιά έξω για τις ανάγκες προώθησης της ταινίας. Γύρισα σπίτι μου έντρομος, πήρα δύο xanaχ αγχολυτικά για να ηρεμήσω, ξεράθηκα κι έτσι έχασα την προβολή του κινέζικου «Rizhao Chongqing» από το διαγωνιστικό στις 8.30 το πρωί, και μάλλον καλά έκανα και την έχασα γιατί αφ’ ενός ήταν κινέζικο και μπορεί να χειροτέρευε την κατάσταση μου, αφ’ ετέρου δεν άκουσα και πολύ καλά λόγια. Πήγα όμως το απόγευμα στις 16.30 να δω το κορεάτικο «Η υπηρέτρια», αφού έχασα το ένα με σχιστομάτες, είπα να αναπληρώσω με κάτι άλλο και καθόλου άσχημα δεν πέρασα, παρ’ όλο που αυτηνής της υπηρέτριας το ζόρι είναι πως την πηδάει το αφεντικό και μετά θέλουν να τη σκοτώσουν για να μη γεννήσει το μούλικο. Σούπερ στιλιζαρισμένο, μαυρόψυχο και ατμοσφαιρικό, με έκανε χάλια αλλά το ευχαριστήθηκα. Αργότερα το απόγευμα έγινε και η επίσημη του «La Tournee» με τις χοντρές ξώβυζες καμπαρετζούδες που είδα χτες και δεν μου άρεσε, αλλά είχε πλάκα η φάση γιατί ξαμολύθηκαν όλες τους στο κόκκινο χαλί με ημιδιάφανα και κώλους έξω καλυμμένους από τριανταφυλλιές κεντημένες εκεί που το ύφασμά έπεφτε στα απαυτά τους. Σε όλα αυτά προσθέστε και την επίσημη πρεμιέρα του Μανοέλ Ντε Ολιβέιρα στο τμήμα ‘Ένα Κάποιο Βλέμμα’, με την ταινία του «Η περίεργη υπόθεση της Αντζέλικα» παρουσία του σκηνοθέτη που είναι 102 ετών. Και στέκεται όρθιος. Και κάνει ταινίες. Και ήρθε και στις Κάννες. Και δήλωσε, έτσι έτοιμος που είναι για τον τάφο ο άνθρωπος: “O θάνατος είναι μια συνθήκη. Με το που γεννιόμαστε, ένα πράγμα είναι μόνο σίγουρο, πως μια μέρα θα πεθάνουμε. Το μόνο που φοβάμαι είναι ο πόνος αλλά είμαι τυχερός γιατί ακόμα δεν τον έχω νιώσει.». Και επειδή είμαι θανατοφοβικός, ξαναμπουκώθηκα xanaχ και ξύπνησα λίγο πριν τις 11 το βράδυ για να μάθω τα υπόλοιπα καθέκαστα του γκαλά της Chopard, την απονομή δηλαδή του καθιερωμένου  βραβείου του οίκου σε μια νέα και πολλά υποσχόμενη ηθοποιό, (το πήρε η Λία Κεμπέντε που έπαιζε στο «Λουλούδι της Ερήμου» την Νιγηριανή σούπερ μοντέλα Γουόρις Ντίρι που όταν ήταν μικρή της είχαν κάνει κλειτοριδεκτομή)  με οικοδέσποινα την Έλεν Μίρεν και παρουσία πολλών προσωπικοτήτων του χώρου, σε ένα κλειστό σουαρέ στο ξενοδοχείο Martinez. Όχι, δεν ήμουνα εκεί, κι όχι γιατί ήμουνα ακάλεστος (ναι, το παραδέχομαι με ντροπή, ήμουνα ακάλεστος) αλλά επειδή είχα πολλά σημαντικά πράγματα να κάνω όπως να δω τα mail μου, να γράψω πέντε έξι κείμενα για την εφημερίδα, να βριστώ με δύο τρεις διανομείς ταινιών στο τηλέφωνο («γιατί μωρή του έδωσες αυτουνού την τάδε συνέντευξη με την Αλόχα Πίποβα κι όχι εμένα»), να κάνω οχτώ ίντριγκες προκειμένου να σκάψω τον λάκο συναδέλφων μου πριν μου τον σκάψουν εκείνοι, να μαγειρέψω φασόλια κονσέρβα, να πλύνω δύο ντουζίνες πιάτα που έχουν μαζευτεί στον νεροχύτη μου και να ξυρίσω τα γένια του κατάδικου που έχουν φυτρώσει στο ταλαιπωρημένο παρά τους τόνους Clinique, πλην όμως νεανικό μου πρόσωπο. Και γαμώ τις χλιδές. Άτιμο γκλάμουρ που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις στην Κρουαζέτ με υπερχρεωμένη την πιστωτική κάρτα, που να σου κάτσει καννιώτισα ταμείας στο σούπερμάρκετ την ώρα που η τράπεζά σου δεν εγκρίνει την κάρτα σου, κι εκεί να δεις τουπέ που έχει η μισθοσυντήρητη, ούτε η βασίλισσα  Φρειδερίκη στο παιδομάζωμα δεν είχε τέτοια χαρά.