To πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέϊ (Δείτε το τρέιλερ)

Σκηνοθεσία: Όλιβερ Πάρκερ. Σενάριο: Τόμπι Φίνλεϊ (βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του ‘Όσκαρ Ουάιλντ). Με τους: Κόλιν Φερθ, Μπεν Μπαρνς, Ρέιτσελ Χαρντ Γουντ.

Φαντασία τρόμου, 2009, Ην. Βασίλειο Διάρκεια: 1 ώρα και 52 λεπτά

Δεν υπάρχει λόγος, να διασκευάσεις κινηματογραφικά για  πολλοστή φορά μια κλασσική ιστορία, αν δεν έχεις να προτείνεις κάτι καινούργιο, σε αισθητικό ή αναλυτικό επίπεδο. Αν ο στόχος σου είναι η ευπρεπής φλατοσύνη (εκ του flat), μια χαρά μπορείς να βολευτείς στην τηλεόραση, να μην τρέχουμε κι εμείς έξω από τα σπίτια μας. Ακόμα χειρότερο όμως είναι, να υπόσχεσαι μια καινούργια, τολμηρή, ερωτική και προχώ ματιά, και να μην την προσφέρεις. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον «Ντόριαν Γκρέι» του Όλιβερ Πάρκερ, σκηνοθέτη γνωστού για την προσεγμένη αισθητική του και τα απλώς συμπαθή αποτελέσματα του. Όλο το marketing αυτής της καινούργιας μεταφοράς, του κλασσικού βιβλίου του Όσκαρ Ουάιλντ, στηρίχτηκε στην έμφαση των στοιχείων του ερωτισμού και του τρόμου, για μια νέα γενιά, εθισμένων στο συγκινησιακό οπτικό γαργάλημα θεατών. Πράγμα που δεν έχει τίποτα κακό ως ιδέα, εφ’ όσον σε αυτή τη γενιά ανήκω κι εγώ. Απλώς εδώ δεν πραγματοποιείται, με εξαίρεση μια δυο τρεις σκηνές γρήγορα μονταρισμένων αισθησιακών σαδομαζό παρτουζωμάτων, και μια έμφαση στην  απεικόνιση της βίας, που καταλήγει σε ένα κακόγουστο, ψηφιακό ‘δρακούλιασμα’ του πορτρέτου του πρωταγωνιστή στο φινάλε. Ο Όλιβερ Πάρκερ, πολύ απλά, θέλει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, χωρίς να παίρνει έστω μια στιγμή το ρίσκο των επιλογών του, προτιμώντας να χαζεύει και να κινηματογραφεί στιλάτα τους πανέμορφους και ατμοσφαιρικούς εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους του και φλερτάροντας ενίοτε, από τη στιγμή που δεν έχει κάτι άλλο ουσιαστικό σαν εργαλείο ανάγνωσης του μύθου να προτείνει, με την ξεπερασμένη ηθικολογία ενός σεξαρισμένου, κλασσικού εικονογραφημένου. – Τ.Θ.