Ο Δημήτρης Σαμόλης και η... διακριτική του γοητεία

Τα κομμάτια του παίζονται σε όλα τα ελληνικά ραδιόφωνα. Η φωνή του ταξιδεύει και το παρουσιαστικό του σε ηρεμεί. Ο Δημήτρης Σαμόλης, είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση Έλληνα μουσικού και όσοι δεν τον γνωρίζετε έχετε την ευκαιρία να τον παρακολουθήσετε την Τρίτη 30 Ιουνίου, σε μια μαγική βραδιά στον κήπο του Μεγάρου.


Πως ξεκίνησες την μουσική σου πορεία; Τι είναι για σένα το πιο σημαντικό όταν δίνεις μια συναυλία;
 
Ξεκίνησα στα 13 μου από το μιούζικαλ Η Μελωδία της Ευτυχίας και μετά σε όλη τη διάρκεια των μαθητικών μου χρόνων ήμουν στη χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου. Πριν από μερικά χρόνια πήρα το θάρρος να γράψω και τα δικά μου πλέον τραγούδια. Από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου νομίζω το σημαντικότερο σε μια συναυλία είναι να είσαι στο εδώ και τώρα παρών και να απευθύνεσαι σε κάθε έναν ξεχωριστά.  Να μην πηγαίνεις με έτοιμες δοκιμασμένες συνταγές αλλά να είσαι ανοιχτός να αφουγκραστείς τον κόσμο και να διαμορφώσετε από κοινού την ενέργεια της συναυλίας.
 
 
- Γράφεις εσύ τους στίχους από τα τραγούδια σου και έχουν αρκετό μαύρο χιούμορ. Είναι αυτοβιογραφικοί οι στίχοι;
Οι στίχοι είναι ένα συνονθύλευμα δικών μου εμπειριών και φανταστικών καταστάσεων. Επίσης πολλές φορές προκειμένου να εξυπηρετηθεί η ρίμα λόγου χάρη ενός κομματιού, μπορεί να αλλάξω τον ρου ολόκληρης της ιστορίας του τραγουδιού. Νομίζω το μαύρο χιούμορ το χρησιμοποιώ συνήθως όταν κάτι με πονάει πολύ, είναι ένα ‘ποιητικό ένστικτο επιβίωσης’ ώστε να μπορέσω να το αντέξω.
 
- Ποιοι καλλιτέχνες σε επηρεάζουν;
Rufus Wainwright, Mika, Robbie Williams, Τάσος Λειβαδίτης, Freddie Mercury, Μαίρη Λω, Leonard Cohen, Lady Gaga, Μάνος Χατζιδάκις, Dead Man’s Bones, Μαριανίνα Κριεζή κ.α.
 
-Πως μπλέκεται το θέατρο με την μουσική στη ζωή σου;
Νομίζω εξ’ ορισμού το ένα ενυπάρχει στο άλλο. Στο τραγούδι η ερμηνεία και η θεατρικότητα ζωντανεύουν πολύ τα κομμάτια. Στο θέατρο αντίστοιχα ο ρυθμός- το timing και η μελωδικότητα στο λόγο είναι αρετές που κρατούν το κοινό σε εγρήγορση. Τώρα για μένα συγκεκριμένα ήταν κάτι που ήθελα από πολύ μικρός, δηλαδή να ασχολούμαι και με την υποκριτική και με τη μουσική χωρίς να πρέπει να επιλέξω ένα από τα δυο.