Ο Χρήστος Λούλης σπαρακτικός Άμλετ υπό την καθοδήγηση Χουβαρδά

Το μικρό σπίτι στα αριστερά της σκηνής είναι υποφωτισμένο, οι ξύλινοι τοίχοι του βρώμικοι. Τα σκαλάκια οδηγούν σε μια πόρτα που τρίζει. Όλα λειτουργούν γύρω από αυτό το μικρό σπίτι και όπως φαίνεται ο Χουβαρδάς επανέρχεται -έστω οπτικά- στο τυπικό μικρό κτίσμα, κάτι που είδαμε και στον Τζον Τζιοβάννι που σκηνοθέτησε το καλοκαίρι στο Ηρώδειο για την Λυρική.

Εδώ όμως, η μικρή αυτή ξύλινη καλύβα, αντιπροσωπεύει την οικογενειακή εστία- μια ξεπεσμένη, αιμομικτική, ανήθικη εστία του Βασιλιά Κλαύδιου και της Γερτρούδης. Θα τη δούμε να περιστρέφεται με ήχους σαν μια τεράστια δίνη να την περιτριγυρίζει, να μεταμορφώνεται, να ξεγυμνώνεται να γίνεται ο τάφος των ενοίκων του. Και γίνεται ένα κεντρικό σημείο της σκηνής σχεδόν ηλεκτρισμένο.

'Ισως για αυτό ο Άμλετ να κάθεται μακριά απο αυτήν την εστία, στο περιθώριο της σκηνής σχεδόν. Φοράει πλερέζα, είναι σκυμμένος και είναι τόσο παραμορφωμένο το σώμα του από την θλίψη που σχεδόν δεν αναγνωρίζεις την γνώριμη μορφή του Χρήστου Λούλη που τον υποδύεται. Είναι μια πραγματικά αποστομωτική ερμηνεία αυτή που έδωσε ο Λούλης ως Άμλετ. Είναι ελάχιστα μοιραίος, είναι ανεπαίσθητα μεμψίμοιρος, είναι τρομακτικά εσωστρεφής, ένας δειλός φλώρος, ένας ρομαντικός ηθικός, ένας ερωτευμένος μισάνθρωπος ο Άμλετ που παρουσιάζει ο Λούλης αριστοτεχνικά. Παραδομένος, αποχαυνωμένος σαν σύγχρονος 30άρης κάθεται στον καναπέ του και μονολογεί "Να ζει κανείς ή να μην ζει". Εντυπωσιακά καλός πραγματικά ο ηθοποιός στην ερμηνεία του αυτή σε ένα τόσο δύσκολο και τόσο κλασσικό ρόλο.Ο Χουβαρδάς οδήγησε στο να δημιουργήσει ο Λούλης έναν Άμλετ ενοχλητικό σχεδόν για την τέλεια αμεσότητα του.

Τον πλαισιώνει μια Αμαλία Μουτούση που σου παγώνει το αίμα με το απαθές γέλιο της ως ηδηπαθής βασίλισσα αλλά και σε καθηλώνει με την στιγμιαία ειλικρινή τρυφεράδα της απέναντι στον γιο της ως μετανοημένη μάνα. Το ξανθό μπουκλέ καρέ της με την μαύρη τουαλέτα θύμιζε την απεικόνιση της Μπλανς Ντιμπουά στο Όλα για την μητέρα μου.

Η Οφήλια της Άλκηστις Πουλοπούλου είναι εντυπωσιακή εξίσου. Μια παιδούλα, με μια φωνή που παραπατάει μεταξύ αφέλειας και απάθειας, μια έφηβη που φιλάει και ερωτοτροπεί με την αγαρμποσύνη μιας άπειρης, με την χρήση σώματος ενός παιδιού που σκαρφαλώνει ένα δέντρο,  Που μεταμορφώνεται όμως σε γυναίκα που θρηνεί τον χαμένο της έρωτα και μετέπειτα την χαμένη της αθωότητα μόλις χάσει τον πατέρα της.

Υπέροχα σκηνικά από την Εύα Μανιδάκη για ακόμα μια φορά, φωτισμένα με μαεστρία από τον Λευτέρη Παυλόπουλο, θύμιζαν φωτογραφίες του Gregory Crewdson, και τα περιτριγυρίζαν οι ήρωες με τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη που ήταν μια οπτική μίξη καμπαρέ, με αστυνομικές ταινίες της δεκαετίας του 70. Απόλυτα ταιριαστή η μουσική του Δημοσθένη Γρίβα.

Είναι πολλές οι εππιροές του Γιάννη Χουβαρδά σε αυτήν την παρουσίαση. Αμερικανικός κινηματογράφος της δεκαετίας του '70, Μιλος Φόρμαν και Φωλιά του Κούκου (το σκουφάκι αυτό του Λούλη θα μεταφερθεί αργότερα στον τελευταίο ζωντανό μάρτυρα της τραγωδίας Οράτιο που τον υποδύεται μαγικά ο Κώστας Βασαρδάνης) ίσως και Αλμοδοβάρ, αλλά και κλασσική λογοτεχνία - οι φίλοι του Άμλετ ντυμένοι ως δίδυμοι γελωτοποιοί-μάγοι της δεκαετίας του '20 και άλλα πολλά στοιχεία που συνθέτουν μια εξιστόρηση περίτεχνη που απαιτεί την προσοχή του θεατή πολυεπίπεδα.

Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς διότι προβλέπει το έργο αυτό μια σύνθετη και εναλλάξ μετατόπιση επί σκηνής, προυποθέτει τις λεπτομέρειες αυτές και ο Γιάννης Χουβαρδάς καταφέρενει να το μετατρέψει σε μια απόλυτα σύγχρονη ωδή στην ανθρώπινη δύναμη και αδυναμία, με τον μοναδικό του αυτόν τρόπο, σφραγίδα πια μιας λεπτεπίλεπτης και διακλαδωτής παρουσίασης που ταυτόχρονα όμως παραμένει απόλυτα σαφής.

Τιμές εισιτηρίων:
15 – 18 – 25 – 36 €
Μειωμ. 10 - 12 - 15 € | Άνεργοι 5 €