Ελληνική διάκριση στο Φεστιβάλ Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου του Τορόντο

Το βραβείο της πιο δημοφιλούς ταινίας, με τη μεγαλύτερη προσέλευση κοινού (best of EUFF 2014), απονεμήθηκε στην ταινία της Μαρίας Ντούζα «Το Δέντρο και η Κούνια» ( A place called home), η οποία προβλήθηκε στο 10ο Φεστιβάλ Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου του Τορόντο.

Η τελετή λήξης του  Φεστιβάλ διοργανώθηκε υπό την αιγίδα και την ενεργό συμμετοχή του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στο Τορόντο.

Η Ελληνίδα σκηνοθέτις, Μαρία Ντούζα, δήλωσε συγκινημένη για το βραβείο σημειώνοντας: «Ήταν μεγάλη μου τιμή και χαρά να συμμετέχω στο Φεστιβάλ της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Τορόντο με την ταινία μου, που έκανε τη διεθνή της πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Μόντρεαλ το 2013 και ολοκληρώνει ένα μεγάλο φεστιβαλικό κύκλο πάλι σε μια πόλη του Καναδά. Με συγκίνησε η πολύ δυναμική ελληνική παροικία που αγκάλιασε την ταινία συμμετέχοντας στις προβολές και τις συζητήσεις που ακολούθησαν, και πραγματικά ανυπομονώ να επιστρέψω στον Καναδά».

Συγχαίροντας την Μαρία Ντούζα για την επιτυχία της, ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας στο Τορόντο, Αλέξανδρος Ιωαννίδης, υπογράμμισε την σημασία του Φεστιβάλ, ως του σημαντικότερου φορέα προβολής πολιτισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον Καναδά.

Στην υπόθεση της ταινίας, η Ελένη (Μυρτώ Αλικάκη), καθηγήτρια καρδιολογίας στο Λονδίνο, έχει αποξενωθεί από τον πατέρα της, Κυριάκο (Ηλία Λογοθέτη), τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, από τότε που άφησε την Ελλάδα για να εγκατασταθεί μόνιμα στην Αγγλία. Έπειτα από μία απρόσμενη εξέλιξη που κλονίζει τον γάμο της, αποφασίζει να επιστρέψει μαζί με την κόρη της στη γενέτειρά της, με αφορμή πασχαλινές διακοπές.

Εκεί, ωστόσο, έρχεται αντιμέτωπη με τις απροσδόκητες και άβολες για εκείνη επιλογές του πατέρα της, καθώς βρίσκει στο πατρικό της εγκατεστημένη μία γυναίκα από τη Σερβία. Σε πρώτο επίπεδο, «Το Δέντρο και η Κούνια» συνιστά μία ιστορία οικογενειακής συμφιλίωσης, η οποία αντλεί την έμπνευσή της από αληθινά περιστατικά. Με φόντο, ωστόσο, τις παλιότερες αλλά και τις νεότερες μετακινήσεις των ανθρώπων στα Βαλκάνια, η ταινία της Μαρίας Ντούζα συνυφαίνει σύγχρονη πραγματικότητα και πρόσφατη ιστορία σε έναν μοντέρνο μύθο πάνω στην αέναη μετακίνηση των ανθρώπων, τη μετάνοια, την αποδοχή και την αγάπη.