«Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» της Άλκης Ζέη

Η 88χρονη συγγραφέας Άλκη Ζέη μέσα από το νέο της βιβλίο «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» ξεκινά ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο. Θυμάται τα νεανικά της χρόνια στην ειδυλλιακή Σάμο και την πρώτη της επαφή στην ταραγμένη Αθήνα. Από την ηρεμία της νησιώτικων οικογενειακών χρόνων, στην μαύρη περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά και της Γερμανοκρατίας. Και από τα αιματηρά Δεκεμβριανά του 1944, έως το απελευθερωτικό 1945 και την μέρα του γάμου της.

Στις πρώτες σελίδες υπάρχει μια συμβατική διήγηση ,αλλά, καθώς ξετυλίγονται οι αναμνήσεις με περιστατικά ανθρώπων που έμελλε να σφραγίσουν τη μεταπολεμική Ελλάδα, το βιβλίο σε κερδίζει: Η νεαρή ΕΑΜίτισα με τον μπερέ Διδώ Σωτηρίου, ο νέος σκηνοθέτης Κάρολος Κουν που ξεκίνησε να διδάξει στους Αθηναίους ξένο θέατρο εν μέσω Κατοχής ζητώντας μεταφράσεις από τον στρατευμένο αριστερό Γιώργο Σεβαστίκογλου, ο παιχνιδιάρης με τα κορίτσια Νίκος Γκάτσος, ο ιπποτικός καθαρευουσιάνος Ανδρέας Εμπειρίκος, η γαλλομαθής παιδική φίλη Ζωρζ Σαρή. Ακόμη: Η Μελίνα Μερκούρη, ο Μάριος Πλωρίτης, ο Μέντης Μποστατζόγλου, ο Κώστας Αξελός , ο Μίμης Δεσποτίδης και άλλοι, παρελαύνουν από τις σελίδες της καθιστώντας την αφήγηση ιστορική, καθώς όλα αυτά τα μυθικά πρόσωπα ήταν μέλη ήταν η παρέα της συγγραφέως.

«Ο Γκάτσος ετοίμαζε την Αμοργό κι η Λενούλα την παρακολουθούσε λέξη λέξη και τη μάθαινε απέξω, έστω κι αν κάμποσα δεν τα καταλάβαινε. Βγήκε τελικά το ’43 η Αμοργός από τις εκδόσεις Αετός, αφιερωμένη ’’Σ’ ένα πράσινο άστρο’’, δηλαδή στη Λενούλα με τα πράσινα μάτια. Μα το σπουδαιότερο ήταν ότι της έδωσε το τρίτο αριθμημένο βιβλίο με την ιδιόχειρη αφιέρωση. ’’Σ’ εκείνη που στα χείλη της έγραφε ο κεραυνός το όνομά του». Πώς να μην καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι η αδερφή μου! Ξέχασε και τα νυφικά και όλα. Ο Γκάτσος μας αντιμετώπιζε με πολύ χιούμορ όταν δεν καταλαβαίναμε κάτι από την Αμοργό και ζητούσαμε να μας εξηγήσει.

-Τι εννοείς, λέγαμε, ’’Γιατί δεν είναι ο σταυραητός ένα κλεισμένο συρτάρι’’;

Κι ο Γκάτσος απαντούσε:

-Γιατί; ο σταυραητός είναι ένα κλεισμένο συρτάρι; Και μας αποστόμωνε.

Του Γιώργου του χάρισε ένα αντίτυπο με την αφιέρωση: ’’Στον Γιώργο Σεβαστίκογλου, με αληθινή φιλία. Νίκος Γκάτσος’’. Το έχω στη βιβλιοθήκη του Γιώργου. Ατσαλάκωτο, παρόλο που εκείνος το ταξίδεψε απ’ όπου πέρασε: Τασκένδη, Μόσχα, Ελλάδα, Παρίσι, και πάλι Ελλάδα. Χάθηκαν γράμματα, σημειώσεις, μεταφράσεις. Η Αμοργός όμως ακλόνητη τον ακολουθούσε».

Εικόνες νοσταλγίας πηγαίνουν και έρχονται στις 386 σελίδες του αφηγήματος:Ο προοδευτικός και υπερπροστατευτικός πατέρας τραπεζικός, η πανέμορφη μητέρα με το άψογο ντύσιμο, το πρώτο σπίτι της οδού Κέας στην πλατεία Κολιάτσου, η αδελφούλα της η Λενούλα, τα μαθήματα πιάνου, οι ηλιόλουστες Κυριακές, το κόκκινο φόρεμα με τα πιετάκια, η στοργική υπηρέτρια Θοδώρα που δεν ήξερε γράμματα και επιστράτευε την μικρή Άλκη να γράφει στον αγαπημένο της στη Σάμο με το μολύβι μάρκας φάμπερ νούμερο 2, πάνω στο μαρμάρινο τραπέζι της κουζίνας. Τότε ήταν που άρχισε η περιπέτεια της γραφής και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Οι προσωπικές και οικογενειακές φωτογραφίες του βιβλίου συμπληρώνουν την συναισθηματική γραφή. Φωτογραφίες παιδικών χρόνων, σε στάσεις βρεφικής αθωότητας, μετέπειτα με πόζα εφηβική, ύστερα στημένες με όλη την τάξη να περιστοιχίζει το δάσκαλο, αναμνηστικές γάμων, σε ανέμελες εκδρομές, στη δραματική σχολή – στιγμές έντυπης αθανασίας.

«Μνήμη και πολλή αγάπη χρειάστηκε για να γράψω την ιστορία της ζωής μου. Στο μυθιστόρημα μπορείς να λες ό,τι φαντάζεσαι, να κινείς τους ήρωές σου όπως θέλεις, να τους βάζεις να λένε ό,τι σκέφτεσαι εσύ. Όταν όμως τα πρόσωπα είναι αληθινά, δεν γίνεται ούτε τοσοδά να λαθέψεις» σημειώνει η συγγραφέας.

Η Άλκη Ζέη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925. Παντρεύτηκε τον θεατρικό συγγραφέα και σκηνοθέτη Γιώργο Σεβαστίκογλου, που πέθανε το 1991. Απέκτησαν δύο παιδιά. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και στο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο της Μόσχας, στο τμήμα σεναριογραφίας. Από το 1954 έως το 1964 ήταν πολιτική πρόσφυγας στη Σοβιετική Ένωση. Το 1964 επέστρεψαν οικογενειακώς στην Ελλάδα, για να ξαναφύγουν πάλι όλοι μαζί με τον ερχομό της Χούντας το 1967, για το Παρίσι, απ’ όπου γύρισαν μετά τη δικτατορία. Στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου άρχισε να γράφει κείμενα για το κουκλοθέατρο. Πρώτο της μυθιστόρημα είναι «Το καπλάνι της βιτρίνα»ς (1963). Ακολούθησε μια σειρά μυθιστορημάτων για παιδιά, και το 1987 κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο για μεγάλους «Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα». Το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για. Το 2012 αναγορεύτηκε επίτιμη διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Κύπρου.

Πηγή: Αθηναϊκό Πρακτορείο