H ομάδα χορού Rosas “ξυπνάει” τις αισθήσεις στη Στέγη

Η τελετουργική διαδικασία που επέλεξε η Anne Teresa De Keersmaeker για να βιώσει ο θεατής την χορογραφία της με τίτλο Partita II είναι σχεδόν μια θρησκευτική εμπειρία. Ο τίτλος του έργου της είναι εμπνευσμένος από την μουσική που ντύνει την χορευτική της παράσταση το μουσικό κομμάτι για βιολί του Bach, Partita II in D minor, και ο σκοπός της να αποδομήσει το έργο μέσα από την κίνηση.

Το πρώτο κομμάτι της παράστασης είναι συγκινητικό. Μέσα σε απόλυτο σκοτάδι το κοινό ακούει την εκπληκτική βιολονίστρια Αμαντίν Μπεγιέρ ζωντανά επί σκηνής να εκτελεί το κομμάτι. Στο δεύτερο κομμάτι παρακολουθούμε την χορογραφία της πρωτοπόρου της βελγικής σκηνής Αν Τερέζα Ντε Κέερσμακερ η οποία συναντά επί σκηνής τον Μπορίς Σαρμάτζ, αστέρα της νεότερης γενιάς, και μαζί διερευνούν τη ζωντανή αρχιτεκτονική της Partita Νο. 2 του Μπαχ.
Παραδόξως, ενώ δεν υπάρχει μουσική, ο θεατής νοητά την ακούει να συνοδεύει την κίνηση.

Η μουσική στο σκοτάδι, αυτό που μαγικά κινεί την ακούραστη Ντε Κέερσμακερ, ο χορός που ξεσπά σε τρεχαλητό και ο χορός που ακολουθεί τη σκέψη, συνθέτουν το σύμπαν μιας παράστασης όπου η μουσική γίνεται ορατή και ο χορός μπορεί να ακούγεται, αν και σε διαφορετικό χρόνο. Και το τρίτο κομμάτι της παράστασης παντρεύει πλέον μουσική και ήχο και ο θεατής έχει “εξασκηθεί” μέσα από την αποδόμηση των προηγούμενων δύο ενοτήτων, να βλέπει τον απόλυτο συντονισμό μεταξύ μουσικής και χορογραφίας.

Η εμπειρία που προσφέρει αυτή η παράσταση είναι μινιμαλιστική αλλά απόλυτη και η De Keersmaeker επιβεβαιώνεται ως μια πρωτοπόρος αρχιέρεια του χορού, που με την απλότητα και την απολυτότητα των κινήσεων της αποδεικνύει την καθαυτή ουσία της κίνησης.

Στις 16 Δεκεμβρίου η ομάδα Rosas θα χορέψει και πάλι στη Στέγη το Vortex Temporum του Gérard Grisey, έργο στο οποίο εμφανίζεται μια μουσική φράση (ένας αρπισμός), που στη συνέχεια μεταμορφώνεται, όπως γράφει ο ίδιος, μέσα από τρία διαφορετικά πεδία χρόνου: το συνηθισμένο χρόνο της ανθρώπινης αναπνοής και γλώσσας, το διασταλμένο χρόνο των φαλαινών και το συσταλμένο χρόνο των πουλιών και των εντόμων. Οι Rosas και το ensemble Ictus διερευνούν από κοινού αυτές τις εμπειρίες του χρόνου, καθώς η Ντε Κέερσμακερ αποδίδει με τα αγαπημένα της μοτίβα – κύκλους, δίνες και σπείρες– τη σύνθετη φύση του χρόνου, τη σύσπαση και την εξάπλωση, τις περιστροφές και την αναδίπλωσή του, αλλά και την ανεπαίσθητη μετατροπή του από το βίωμα. Χάρη στη μοναδική ικανότητά της να κάνει ορατή τη μουσική στο χώρο μέσω της κίνησης, δημιουργεί επί σκηνής ένα μεγάλο κινούμενο γλυπτό από ήχους, χειρονομίες μουσικών, κινήσεις χορευτών και δυναμικές που αναπτύσσονται μέσα στο χώρο, αφήνοντας να αναδυθεί το απόσταγμα της τριαντάχρονης εμπειρίας και έρευνάς της πάνω στη χορογραφική σύνθεση και την περίπλοκη λεπτότητα της κίνησης.