Τι είδαμε στην πρεμιέρα του «κυκλισμού του τετραγώνου» του Δημητριάδη

Άνοιξε αυλαία το βράδυ της Τετάρτης στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών «Ο κυκλισμός του τετραγώνου», το νέο θεατρικό έργο του Δημήτρη Δημητριάδη που σκηνοθέτησε ο μόλις εικοσιέξι ετών Δημήτρης Καραντζάς.

Σαν ένα αέναο χορικό προσμονής, ματαίωσης, απογοήτευσης, αυτοακύρωσης και αυταπάτης ενίοτε το αντιμετωπίζει ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς, διατηρώντας άρρηκτη τη σχέση αφήγησης, κίνησης και ήχου. Μια ερωτική εξίσωση του πόθου και της απελπισίας είναι ο Κυκλισμός, παρουσιάζοντας έντεκα πρόσωπα διαφορετικών φύλων, γενιών και σεξουαλικών προτιμήσεων, αλλά με μια κοινή ανάγκη: να αγαπηθούν.

Με το έργο του, ο Δημητριάδης θέλει να παρουσιάσει τον σύγχρονο άνθρωπο μέσα σε μια ερωτική σχέση, μέσα στην αναζήτηση της αγάπης και του έρωτα. Άλλωστε την παράσταση ο ίδιος την αφιέρωσε «σε όλους αυτούς που ζουν».

Ο Δημητριάδης δεν υπήρξε ποτέ εύπεπτος, εύκολος. Τα κείμενα του συγγραφέα απαιτούν από τον θεατή συγκέντρωση και παρατήρηση. Υπάρχει κάτι το παράδοξο όμως μέσα σε όλο αυτό -που προφανώς είναι και ένα από τα στοιχεία που τον καθιστούν ένα μεγάλο Έλληνα συγγραφέα: το κείμενο του αποτυπώνεται μέσα στο μυαλό του θεατή άμεσα και αβίαστα.

Και αυτό έγινε αντιληπτό στην χθεσινή πρεμιέρα. Με την επανάληψη, καθώς η επανάληψη ήταν το στοιχείο που πλαισίωσε την παράσταση. Ήταν τόσο οικεία όλα αυτά που σκέφτονταν φωναχτά οι ήρωες της παράστασης που έγιναν κτήμα μας αμέσως.

Πέντε σχήματα ερωτικά, ζευγάρια και μια τριάδα, διηγούνται την ιστορία τους. Ξανά και ξανά. Παραδόξως τα λόγια, λόγια που όλοι έχουμε σκεφτεί, που κάποιες φορές έχουμε πει, είναι λόγια που ζουν μέσα μας. «Δεν άντεχα, δεν έχω κάτι άλλο να δώσω. Δεν κατάλαβα πως χαραμιζόταν έτσι ο καιρός. Δεν μπορώ άλλο να ζω έτσι», δηλώνει η ηρωίδα στον άντρα που απατά με τον καλύτερο του φίλο. «Και τι νομίζεις ότι μπορείς να επιστρέφεις έτσι μετά από δύο χρόνια και εγώ να σε δεχτώ; Ως τι; Ως γυναίκα μου; Νομίζεις ότι σε θέλω ακόμα; Ότι σε χρειάζομαι; Δεν σε χρειάζομαι, δεν σε θέλω, δεν σε αγαπώ» φωνάζει ο παρατημένος σύζυγος-βασανιστής.

Τα λόγια σκληρά, ωμά, σεξουαλικά (και για το λόγο αυτό άτομα κάτω των 16 ετών που δεν συνοδεύονται δεν μπορούν να παρακολουθήσουν το συγκεκριμένο θεατρικό).
Το κείμενο του Δημητριάδη συγκλονιστικό, αληθινό, οικείο, μια κλειδαρότρυπα που σου δίνει πρόσβαση πολλές φορές στον ίδιο σου τον εαυτό, ένας καθρέφτης ο οποίος αντανακλά τον ίδιο μας (πολλές φορές) τον εαυτό ή έστω πτυχές του χαρακτήρα μας οι οποίες αποκαλύπτονται κάποιες φορές...

Οι ερμηνείες ήταν ιδιαίτερα καλές αν και κάποιες φορές υπήρχε ένα χιούμορ επιτηδευμένο ή ίσως ανελεύθερο. Ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης στον απαιτητικό ρόλο του γκέι συντρόφου εντός ενός ιδιότυπου ερωτικού τριγώνου απέδωσε το χαρακτήρα που υποδυόταν με εξάρσεις και διακυμάνσεις περιγράφοντας μια νόρμα σχεδόν παρανοϊκή αξιοποιώντας στο έπακρο τη γλώσσα του σώματος.

Εξαιρετική η Μαρία Πρωτόπαππα φυσική, αληθινή και εύθραυστη μοιχός, αψεγάδιαστη και η Μαρία Κεχαγιόγλου ως μετανοημένη σύζυγος-θύμα. Ο Όμηρος Πουλάκης δυστυχώς δεν κατάφερε να ξεφύγει από το «κοστούμι» του ζεν πρεμιέ σε αυτόν τον ρόλο ενώ τον έχουμε δει αλλού να αλλοιώνεται ευχάριστα και ο Χρήστος Στέργιογλου είναι πάντα μα πάντα απολαυστικός και ένας μεγάλος ηθοποιός.

Η δομή που επέλεξε ο Καραντζάς ήταν ενδιαφέρουσα αν και ενίοτε κουραστική. Η επανάληψη δεν ήταν το πρόβλημα της παράστασης αλλά η αποδόμηση και τα στοιχεία που επέλεξε ο ίδιος να αφαιρέσει, πιθανώς γιατί δεν ήταν αρκετά δομημένα ή αρκετά σαφή. Και όμως φεύγοντας από την παράσταση έχεις την ίδια απόγνωση που φαντάζομαι πρέπει να βίωναν οι χαρακτήρες πάνω στο σανίδι και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι ένα κεκτημένο του σκηνοθέτη.


Άλλωστε ο τίτλος του έργου περιγράφει και τη δυσκολία του εγχειρήματος που αναλαμβάνει ο Δημητριάδης: Ο κυκλισμός του τετραγώνου ή αλλιώς ο τετραγωνισμός του κύκλου, βλέπε το ακατόρθωτο...

Παραστάσεις καθημερινά εκτός Δευτέρας και Τρίτης.

Τιμές εισιτηρίων:
15 – 18 – 28 €
Μειωμ. 10 - 12 - 15 € | Άνεργοι 5 €