Πενήντα χρόνια χωρίς την Εντίθ Πιάφ

Το σπουργίτι, όπως έλεγαν χαϊδευτικά την Εντιθ Πιάφ σταμάτησε να κελαηδάει ακριβώς 50 χρόνια πριν, στις 10 Οκτωβρίου του 1963 από κίρρωση του ύπατος. Ο σύζυγος της θα μεταφέρει την ίδια μέρα την σωρό της από το Γκρας στη «δική της πόλη» το Παρίσι.

Η Πιάθ γεννήθηκε από μητέρα τραγουδίστρια και πατέρα ακροβάτη του τσίρκου στο Παρίσι. Η μητέρα της την εγκατέλειψε, και έτσι ο πατέρας της που δεν μπορούσε να αναλάβει ένα μωρό, το έδωσε στην μητέρα του και η Εντίθ έζησε κάποια χρόνια με την γιαγιά της στη Νορμανδία. Στα 15 παράτησε πατέρα και γιαγιά για να τραγουδήσει στους δρόμους του Παρισιού μόνη της.

Στα 17, συναντά τον Λουί Ντυπόν, ζουν μαζί και σε ένα χρόνο, στις 11/2/1933, κάνουν ένα κοριτσάκι, τη Μαρσέλ, που όμως μετά από δύο χρόνια πεθαίνει από μηνιγγίτιδα. Εκείνη συνεχίζει να τραγουδά στους δρόμους της Πιγκάλ, όπου και γνωρίζει τον Λουί Λεπλέ, διευθυντή του πιο κομψού παρισινού καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία. Μαγεμένος από τη φωνή της που είχε μια αυθεντική χροιά που έλειπε από το Παρίσι, υπογράφει συμβόλαιο μαζί της και τη βαφτίζει «Môme Piaf» (μικρό σπουργίτι) και το 1935 της βγάζει και τον πρώτο της δίσκο. Λίγο αργότερα όμως ο μέντοράς της Λεπλέ δολοφονείται και η ίδια κατηγορείται πως γνωρίζει τον δολοφόνο αλλά δεν τον καταδίδει. Αν και αθωώθηκε με τη βοήθεια του τραγουδοποιού Ρεμόν Ασό, που είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της, φεύγει για να ζήσει στην επαρχία αλλά δεν θα αντέξει πολύ μακριά απο την αγαπημένη της πόλης και επιστρέφει στο Παρίσι το 1937.

Στην γερμανική κατοχή, δίνει συναυλίες για αιχμάλωτους πολέμου και έτσι εισάγει πλαστές άδειες εργασίας στα κέντρα κράτησης αιχμαλώτων και βοηθάει πολλούς Γάλλους φαντάρους να δραπετεύσουν. Μετά τη λήξη του 2ου παγκοσμίου, θα ταξιδέψει μέχρι τη Νέα Υόρκη όπου θα γνωρίσει μεγάλες δόξες και εκεί θα σημαδευτεί η ζωή της μια για πάντα. Θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί τον βασιλιά του μποξ, Μερσέλ Σερντάν. Θα ζήσουν έναν παθιασμένο έρωτα, αλλά ο Σερντάν θα πεθάνει σε αεροπορικό δυστύχημα και αυτός ο ξαφνικός θάνατος το 1949, βυθίζει την Πιάφ σε κατάθλιψη, που ποτέ δεν ξεπερνά πραγματικά. Μετά από τροχαία που πολλοί εικάζουν ότι είναι προσπάθειες να αφαιρέσει τη ζωή της, θα έχει μόνιμα προβλήματα υγείας και θα εθιστεί στην μορφίνη την οποία η Πιάφ -που φλερτάρει με τον αλκοολισμό απο τα εφηβικά της χρόνια- μπερδεύει με το αλκοόλ.

Παρ' όλα αυτά συνεχίζει να ηχογραφεί υπέροχα κομμάτια, η φωνή της εξακολουθεί και είναι το ίδιο δυνατή και σαγηνευτική για όποιον της ακούει να τραγουδά ζωντανά και η φήμη της μεγαλώνει και οι δίσκοι της γίνονται πλατινένιοι.

Στα τέλη του 1959, καταρρέει πάνω στη σκηνή σε κονσέρτο στη Στοκχόλμη και οι γιατροί θα διαγνώσουν καρκίνο στο ήπαρ. Δεν θα πτοηθεί και θα συνεχίσει τις περιοδείες της παρά τους πόνους. Λίγες εβδομάδες μετά, Ιανουάριο του 1960, σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, θα έρθει ένας νεαρός στιχουργός, ο Σαρλ Ντυμόν και θα της παίξει  το «Non, Je Ne Regrette Rien» (Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα) το οποίο θα λατρέψει για τους στίχους με τους οποίους θα ταυτιστεί και θα γίνει μια από τις μεγαλύτερες τις επιτυχίες.

Η Πιάφ εκτός από εξαιρετική φωνή ήταν και εξαιρετική στιχουργός. Ένα από τα γνωστότερα γαλλικά τραγούδια το La Vie en Rose, γραφτηκε από την ίδια. Άλλες μεγάλες επιτυχίες της είναι τα La Foule, Padam Padam, Ne me quitte pas και πολλά άλλα.