«Make Ends Meet»: Ένα όραμα για τα πολιτιστικά δρώμενα στην Ελλάδα της κρίσης

Η φράση στα αγγλικά θα πει "τα βγάζω πέρα" ή, κυριολεκτικά, "κάνω τα άκρα να συναντηθούν". Τi είναι όμως το Make Ends Meet και τι σημαίνει;

To Make Ends Meet ή το MEM, όπως το αποκαλούν χαϊδευτικά οι ιδρύτριες και ιδιοκτήτριές του, είναι ένα δημιουργικό γραφείο. Ασχολείται με την παραγωγή events, παραστάσεων και εκθέσεων, καθώς και την εν γένει επικοινωνία. Αποτελείται από δύο γυναίκες, τη Νάντια Δράκουλα και τη Μαρία Ναθαναήλ, αλλά και έναν ολόκληρο κύκλο συνεργατών τους.

Μέσα στην Ελλάδα της κρίσης, η Νάντια και η Μαρία αποφάσισαν να αφήσουν τις σταθερές και σίγουρες δουλειές τους και να ξεκινήσουν κάτι δικό τους. Τολμηρό; Ναι. Κάποιοι μπορεί να το έλεγαν και τρελό. Αλλά, όπως φαίνεται, ειδικά αυτές τις εποχές, η τρέλα επιβάλλεται και ο τολμών νικά.

- Πώς γνωριστήκατε και πώς φτιάξατε το MEM;

Ν.Δ.: Γνωριστήκαμε στο Πανεπιστήμιο, στη Νομική, γίναμε πολύ καλές φίλες και παραμείναμε από τότε. Ανέκαθεν είχαμε τη ματιά μας στραμμένη στα πολιτιστικά δρώμενα και η ανάμειξή μας σε αυτά ήρθε σαν φυσική συνέχεια. Εγώ εργάστηκα οκτώ χρόνια στην τηλεόραση, ως νομικός σύμβουλος στην παραγωγή και παράλληλα ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά (ως νομικό σύμβουλο του ΑΝΤ1, την έχουμε δει και στο τηλεπαιχνίδι «Deal» με αυτή την ιδιότητα)

Μ.Ν.: Μετά την αποφοίτησή μου από τη Νομική, πήγα για σπουδές Διεθνούς Δικαίου και Κοινωνιολογίας στο Παρίσι. Με την επιστροφή μου απασχολήθηκα σε ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις) και εργάστηκα ως δικηγόρος. Δυστυχώς, στην Ελλάδα, η κοινωνιολογία δεν έχει πεδίο δόξας λαμπρό. Μετά από τρία χρόνια ενεργούς δικηγορίας, αποφασίζω, το Μάιο του 2011, να κάνω το μεγάλο βήμα και να παραιτηθώ από το γραφείο που εργαζόμουν. Ήθελα να ασχοληθώ με κάτι πιο δημιουργικό και λιγότερο τεχνικό, οπότε και μπήκα στη διαδικασία να βρώ κάτι να με καλύπτει περισσότερο, κρατώντας παράλληλα την δικηγορική ιδιότητα, ως freelancer.

Ν.Δ: Κάπου  εκεί και εγώ, απογοητευμένη από  κάποια θέματα στον χώρο της τηλεόρασης, η οποία πλέον μέσα στην κρίση είχε μεταμορφωθεί σε ένα πολύ θλιβερό τοπίο και ενώ είχα ήδη ξεκινήσει να εμπλέκομαι με το θέατρο, αποφάσισα να ανοίξω μια καινούργια σελίδα στη ζωή μου και έφυγα. Έτσι φτάνουμε στο σημείο, όπου έχουμε αφήσει και οι δύο τις δουλειές μας, και λέμε και τώρα τί κάνουμε; Αποφασίζουμε λοιπόν, ότι, εφόσον έχουμε κοινή αισθητική, οράματα και αναφορές, αυτό μπορεί να μας οδηγήσει κάπου. Κάπως έτσι, με πολύ ενθουσιασμό, τρέλα και ένα πετυχημένο πάρτι. ξεκίνησε το ΜΕΜ και αρχίσαμε να αποκτούμε συνεργάτες που μοιράζονταν το δικό μας ενθουσιασμό και την ανάγκη του να κάνουμε και να αναδεικνύουμε ωραία project.

- Και όλα αυτά μέσα σε πόσο διάστημα;

Μ.Ν.: Λειτουργούμε τώρα δύο χρόνια περίπου. Έχουμε κάνει καλές συνεργασίες, κυρίως στο χώρο του θεάτρου και της μουσικής. Φέτος μπήκαμε και στο χώρο των Φεστιβάλ, το καλοκαίρι κάναμε το Φεστιβάλ μουσικής MEASAF στην Τεχνόπολη και το Νοέμβριο συνεργαστήκαμε με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στη διαχείριση των social media, εγκαινιάζοντας και το blog, The Festivalists.

- Το επόμενό σας project;

Ν.Δ.: Το επόμενο project έχει να κάνει κυρίως με μουσική, αλλά και με θέατρο. Ξεκινάμε συνεργασία με δύο πολύ γνωστούς καλλιτέχνες στο χώρο της εναλλακτικής μουσικής παραγωγής, που δραστηριοποιούνται πλέον, κυρίως, στο εξωτερικό. Επίσης, στο χώρο του θεάτρου μελετάμε τις δυνατότητες των σύγχρονων δημιουργών και εκτελεστών να εξάγουν τη δουλειά τους σε άλλες χώρες. Αυτό το τελευταίο είναι κάτι που μας απασχολεί ιδιαίτερα, γιατί σε μια συγκριτική ματιά με το τι γίνεται έξω, πιστεύουμε ότι οι Έλληνες δημιουργοί δεν έχουν πραγματικά τίποτα να ζηλέψουν σε φαντασία, σύγχρονο λόγο και ικανότητα, αλλά χρειάζεται από εμάς να βρούμε τους τρόπους και τους «δρόμους» που θα οδηγήσουν ρεαλιστικά σε μια τέτοια εξωστρέφεια.

Μ.Ν.: Είμαστε συγκεντρωμένοι στο πολιτιστικό κομμάτι, γιατί αυτό μας ενδιαφέρει περισσότερο, Παράλληλα, όμως, κάνουμε προσπάθειες να επεκταθούμε και στον επιχειρηματικό κλάδο, κυρίως στο κομμάτι της παραγωγής και των new media (social media, viral marketing κτλ.). Απλά, πιο επιλεκτικά.

Ν.Δ.: Θέλουμε να βάζουμε τη δική μας σφραγίδα, να μας ταιριάζει αυτό που κάνουμε αισθητικά. Αυτό, βέβαια, μας στοιχίζει οικονομικά, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Για εμάς, κάθε project και κάθε πελάτης είναι μια πολύ προσωπική σχέση, οπότε πρέπει να την πιστεύουμε για να τη στηρίξουμε και να συμβάλουμε, ώστε να ανθίσει.

Μ.Ν.: Ακριβώς. Δεν θέλουμε να λειτουργούμε διεκπεραιωτικά, κάθε project το αντιμετωπίζουμε διαφορετικά και στοχεύουμε να το προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα, θέλουμε να επενδύουμε σε νέες ιδέες που θα το εμπλουτίσουν.

- Αν δεν υπήρχε η κρίση θα  το κάνατε αυτό; Δεν ζοριστήκατε;

Μ.Ν.: Μα, παρά την κρίση, το κάνουμε.

Ν.Δ.: Πραγματικά για μας λειτουργεί ως πρόκληση, η ιδέα του πώς μπορείς να βοηθήσεις έναν καλλιτέχνη, έναν πελάτη με όλη αυτή την κρίση, να κάνει πράγματα με μικρότερο κόστος.

Μ.Ν.: Υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα έπρεπε καμία μας να έχει αφήσει μια δουλειά που της εξασφάλιζε ένα αξιοπρεπές και σταθερό εισόδημα.

Ν.Δ.: Ναι, αυτό που κάναμε ήταν η δική μας μικρή επανάσταση.

Μ.Ν.: Νομίζω ότι αυτό που μας κινητοποίησε περισσότερο, παρά την κρίση, ήταν η συνειδητοποίηση ότι αυτά είναι τα πιο παραγωγικά και δημιουργικά μας χρόνια, και αν δεν το τολμήσουμε τώρα να ασχοληθούμε με κάτι που μας εκφράζει περισσότερο και μείνουμε στην ασφαλή λύση, θα το μετανιώσουμε. Ήταν προσωπικό το στοίχημα, να στήσουμε κάτι δικό μας που το αγαπάμε πολύ. Την ίδια περίοδο, πολλοί φίλοι μας άφηναν τις «ασφαλείς» λύσεις και έπαιρναν το ρίσκο του ελεύθερου επαγγέλματος. Το μότο μας ήταν «κόντρα στη τρομοκρατία της κρίσης».

Ν.Δ.: Όπως καταλαβαίνεις, τοποθετούμαστε τελείως ενάντια σε όλη αυτή τη μοιρολατρία, ότι και καλά είμαστε η χαμένη γενιά. Αυτό που κάνουμε εμείς το κάνουν παράλληλα πολλοί άνθρωποι της γενιάς μας που καινοτομούν και παλεύουν με τα άγρια κύματα. Η ιστορία διδάσκει ότι οι άνθρωποι έχουν επιβιώσει από πολύ χειρότερα πράγματα...