Τάνια Παλαιολόγου: Δεν θα σταματήσω ποτέ να διαβάζω κείμενα και να αφηγούμαι ιστορίες

Η Τάνια Παλαιολόγου μετράει σχεδόν 37 χρόνια από τότε που εισέβαλε στον κόσμο του θεάματος, όταν στα 11 της χρίστηκε πρωταγωνίστρια του Θόδωρου Αγγελόπουλου στην πολυ-υμνημένη ταινία του «Τοπίο στην ομίχλη». Τότε δεν ήξερε καν ότι θα γινόταν ηθοποιός. Επειτα ήρθαν τα επίσης αγγελοπουλικά «Βλέμμα του Οδυσσέα» και «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» -στο μεταξύ σπούδαζε στη δραματική σχολή- και κάπου εκεί τελείωσε η σχέση της με τον κινηματογράφο και ξεκίνησε ο έρωτάς της με το θέατρο.

Πρώτα παραστάσεις στο Εθνικό και αργότερα σε εναλλακτικές θεατρικές σκηνές. Και κάπου στο ενδιάμεσο, τα τελευταία 22 χρόνια δηλαδή, άρχισε να δανείζει την υπέροχη φωνή της σε μεταγλωττίσεις ταινιών και εκφωνήσεις διαφημίσεων, μεταξύ πολλών άλλων.

Αν εξαιρέσουμε τους θεατρόφιλους που την έχουν απολαύσει στις πλείστες όσες μεταμορφώσεις της πάνω στο σανίδι, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν το πρόσωπό της αλλά τη φωνή της. «Χαίρομαι που δεν με αναγνωρίζουν, γιατί έτσι μπορώ να περνώ απαρατήρητη όταν παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου» είναι ένα από τα πολλά πράγματα που μου είπε σε μια συζήτηση που κράτησε δύο ώρες και κάτι ψιλά, συνοδεία απολαυστικής ζεστής σοκολάτας. Αυτές τις μέρες, για όσους θέλουν να συνδέσουν το πρόσωπο με τη φωνή, η Τάνια πρωταγωνιστεί για τρίτη συνεχή χρονιά στη μαύρη κωμωδία «Ο Τόρνος» στο Θέατρο OLVIO.

GALA: Ο «Τόρνος» ανεβαίνει για τρίτη χρονιά. Τι έχει αυτή η παράσταση και πάει τόσο καλά;
ΤΑΝΙΑ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ: Κατ’ αρχάς είναι το κείμενο του Γιάννη Κεντρωτά, ο οποίος είναι ένα διαμάντι στην ελληνική δραματουργία. Είναι ένας άνθρωπος που θεωρώ ότι έχει πιάσει πολύ καλά το τι συμβαίνει ειδικά στην ελληνική κοινωνία, αλλά και γενικότερα, και με όχημα την κωμική γραφή μιλάει για πράγματα απίστευτα αιχμηρά. Μιλάει δηλαδή για τον παραλογισμό που ζούμε, όπου ενώ έχουμε ονοματίσει τα πάντα πια, μιλάμε γι’ αυτά, κάνουμε συνέδρια γι’ αυτά, ξέρουμε τι είναι σωστό, αλλά τελικά μόνο κατ’ επίφαση, γιατί από πίσω τα πράγματα παραμένουν ζοφερά. Αντί λοιπόν να κάνουμε μια κωμωδιούλα για να ξεχαστούμε, είπαμε να ανεβάσουμε ένα έργο που μέσα από την ασύλληπτα κωμική ατάκα του Γιάννη θα μας κάνει να σκεφτούμε και να συζητήσουμε τι μπορούμε να κάνουμε - γιατί οι μικρές ομάδες έχουν δυναμική και μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Για μένα το ότι ο κόσμος έρχεται στο θέατρο και μένει μετά για να πούμε πέντε κουβέντες είναι πολύ σημαντικό.

G.: Πώς είναι να δουλεύεις με τον σύζυγό σου; (σ.σ.: τον σκηνοθέτη της παράστασης Μιχάλη Κοιλάκο)
Τ.Π.: Μαγεία. Μέσα από τις πρόβες τον ανακαλύπτω να ανθίζει ως σκηνοθέτης -γιατί είναι ακόμα πολύ νέος στη σκηνοθεσία, την τελευταία δεκαετία μπήκε- και βλέποντας πόσο πολύ το φροντίζει και τι ιδέες του έρχονται, τον ερωτεύομαι ξανά πολύ εύκολα. Με τον Μιχάλη δεν είμαστε ίδιοι σε όλα, αλλά συμπορευόμαστε. Δίνουμε ο ένας στον άλλο στοιχεία, ενώ μοιραζόμαστε και την ευθύνη δύο παιδιών. Η συνεργασία μου μαζί του δημιουργεί μια συνθήκη ιδανική, καθώς από το περασμένο καλοκαίρι έχουμε φτιάξει την ομάδα 451F, όνομα δανεισμένο από το σημείο αυτοανάφλεξης του χαρτιού, και ανεβάζουμε τις δικές μας παραγωγές, όπως τώρα τον «Τόρνο», αλλά και προηγουμένως το «Πιγκάλ» που παίζαμε μέχρι το Πάσχα, τα οποία είναι έργα του Γιάννη Κεντρωτά. Είμαστε ένας πυρήνας ανθρώπων που νιώθουμε ότι έχουμε έναν κοινό κώδικα, μια κοινή ανάγκη να επικοινωνήσουμε πράγματα, ενώ υπάρχει τρομερή αγάπη, απλότητα και χαρά μέσα σε αυτό που κάνουμε.

G.: Πάντα ήθελες να γίνεις ηθοποιός;
Τ.Π.: Οχι, ήθελα να γίνω συγγραφέας. Και λόγω της αδυναμίας μου να φτιάξω δικά μου κείμενα μπήκα στη διαδικασία να διηγούμαι τα παραμύθια των άλλων. Εγώ παραμυθού αισθάνομαι. Δεν θεωρώ ότι είμαι ακριβώς ηθοποιός, αλλά αφηγήτρια ιστοριών, γιατί κάνω και πάρα πολλά πράγματα μέσα στο στούντιο, οπότε η ερμηνεία κειμένων είναι μέσα στην καθημερινότητά μου.

G.: Πώς σου προέκυψε, αλήθεια, να γίνεις ηθοποιός φωνής;
Τ.Π.: Εγώ πρόλαβα τις καλές εποχές που βγάζαμε ολόκληρες σεζόν στο θέατρο και ζούσα από αυτό με μια σχετική αξιοπρέπεια, αλλά και με μια σχετική ένδεια. Ηξερα ότι πάντα θα έπρεπε να είμαι προσεκτική με τα χρήματα, πράγμα που δεν με πειράζει, γιατί έμαθα να είμαι ευτυχισμένη και με τα λίγα. Κάποια στιγμή, όμως, κατάλαβα ότι μόνο με το θέατρο δεν θα μπορούσα να κάνω δική μου οικογένεια. Ηθελα έτσι κι αλλιώς να μπω στον χώρο της εκφώνησης γιατί πάντα έκανα φωνές -συμμαθητών μου, καθηγητών μου- και έβλεπα ότι ο κόσμος ανταποκρινόταν, γελούσαν πάρα πολύ κι εγώ ένιωθα ότι το έκανα καλά. Προέκυψε λοιπόν το 2003 μια εκφώνηση διαφήμισης και είπα «αυτό θέλω να κάνω». Μετά με κάλεσαν να κάνω δύο ντέμο, τους τα ζήτησα, έφτιαξα ένα πακέτο με CDs και τα πήγαινα σε εταιρείες χέρι με χέρι. Μου πήρε γύρω στα τρία με τέσσερα χρόνια να αρχίσω να ζω από αυτό.

G.: Τηλεόραση δεν έχεις κάνει πολύ.
Τ.Π.: Οχι. Τον «Ορκο» μόνο, κάτι συμμετοχές στην «Τελευταία παράσταση» και στον «Καρυωτάκη» πολλά χρόνια πριν, ενώ πρόσφατα έκανα μια συμμετοχή στο «Δίχτυ».

G.: Κι αυτό επειδή δεν σε ενδιαφέρει ή επειδή δεν έχει τύχει;
Τ.Π.: Αρχικά δεν με ενδιέφερε η τηλεόραση, με ενδιέφερε να μάθω θέατρο. Πριν καν τελειώσω τη δραματική είχα δύο μεγάλου μήκους ταινίες του Αγγελόπουλου στο ενεργητικό μου. Και ενώ μου έκαναν δύο προτάσεις να παίξω σε σίριαλ της ιδιωτικής τηλεόρασης που μόλις είχε ξεκινήσει, είχα αρνηθεί γιατί δεν ένιωθα έτοιμη να το κάνω πριν περάσω από τη μαθητεία στο θέατρο.

G.: Ας το πάμε από την αρχή. Πώς βρέθηκες να παίζεις σε ταινίες του Αγγελόπουλου;
Τ.Π.: Αυτό προέκυψε τυχαία. Οι γονείς μου είχαν δει αγγελία στην «Ελευθεροτυπία» όπου ο Αγγελόπουλος ζητούσε παιδιά για να παίξουν στην ταινία του. Τον είχαν πολύ ψηλά στην εκτίμησή τους γιατί είχαν δει τον «Θίασο» στο σινεμά και επειδή είχαν μάθει ότι είχα συμμετάσχει σε ένα χριστουγεννιάτικο θεατρικό που κάναμε στο σχολείο, με ρώτησαν αν θέλω να πάω στην ακρόαση και τους είπα «πάμε!». Και πήγαμε και με πήραν στο «Τοπίο στην ομίχλη».

G.: Πώς ήταν αυτή η πρώτη εμπειρία;
Τ.Π.: Τα γυρίσματα είχαν κρατήσει πέντε μήνες μέσα σε πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες. Γυρίζαμε όλη τη Βόρεια Ελλάδα μέσα στον χειμώνα, με πολύ κρύο, ξενύχτια, γυρίσματα μέσα στο τρένο. Ο Αγγελόπουλος δεν έδινε σε εμάς τα παιδιά όλο το σενάριο, μας πήγαινε σκηνή-σκηνή γιατί ήθελε να είμαστε πολύ αυθόρμητα και φυσικά. Κάποια στιγμή όμως, ήμασταν στη Φλώρινα θυμάμαι, μου έδωσε το σενάριο να το διαβάσω. Και διαβάζω μια σκηνή που δεν είχαμε γυρίσει ακόμα και ήταν αυτή του βιασμού της μικρής από έναν οδηγό νταλίκας. Εκεί ζορίστηκα πάρα πολύ. Οι γονείς μου το κατάλαβαν γιατί ήταν μαζί μου συνέχεια όλους τους μήνες των γυρισμάτων, και μου είπαν ότι αν δεν άντεχα να το κάνω, μπορούσα να σταματήσω. Και τους είχα απαντήσει ότι δεν γινόταν να φύγω γιατί στο μυαλό μου ήμασταν μια ομάδα και μια οικογένεια που ήταν σαν να δίναμε μπουνιές στον καιρό, σαν να παλεύαμε το ακατόρθωτο για να βγουν αυτές οι σκηνές, και μου φαινόταν αδιανόητο να τα παρατήσω. Από τότε έχω πολύ έντονο το αίσθημα της ευθύνης, κι αυτό με βοήθησε στη συνέχεια να αντέξω σε πάρα πολλά πράγματα που προέκυψαν στη ζωή μου - από την ανασφάλεια στη δουλειά, τα επαγγελματικά χαστούκια, τις ματαιώσεις, τις απορρίψεις μέχρι τις προσωπικές δυσκολίες, τα πάντα.

G.: Θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς θέατρο;
Τ.Π.: Ναι, βέβαια. Το αγαπώ πολύ, αλλά θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτό. Δεν θα σταματήσω όμως ποτέ να διαβάζω κείμενα, να αφηγούμαι ιστορίες, να βρίσκω αφορμή να κάνω πράγματα. Για παράδειγμα, τον τελευταίο χρόνο κάνω και μια σειρά podcasts μαζί με τη Ζωή Κατσάτου, που είναι συνάδελφος ηθοποιός και μεταγλωττίστρια, και ο τίτλος τους είναι «Με άλλα λόγια». Μιλάμε για θέματα που μας απασχολούν, για πράγματα που κάνουν τη ζωή μας καλύτερη ή που μας δυσκολεύουν. Βγαίνει κάθε 1η και 15η του μήνα και κάθε τρίτο επεισόδιο έχουμε έναν καλεσμένο. Χαίρομαι που πλέον λαμβάνουμε μηνύματα που μας λένε ότι απολαμβάνουν τα θέματα αλλά και τον τρόπο που τα παρουσιάζουμε. Με τη Ζωή είμαστε τελείως διαφορετικές ως χαρακτήρες, αλλά σεβόμαστε η μία τη διαφορετικότητα της άλλης. Και το μήνυμα που δίνουμε στην ουσία είναι ότι μπορείς να συνομιλήσεις πολιτισμένα με έναν άνθρωπο ακόμα κι αν διαφωνείς μαζί του.