Ένας πραγματικός «flaneur» της μουσικής!

Κοσμοπολίτης, πολυταξιδεμένος... καλλιτέχνης. Αυτές είναι μερικές μόνο από τις λέξεις που μπορούν να περιγράψουν απόλυτα τον Γιώργη Χριστοδούλου, τον τραγουδιστή και τραγουδοποιό που γνωρίσαμε πριν λίγα χρόνια μέσα από τις υπέροχες και πρωτότυπες διασκευές του σε τραγούδια όπως το «Ολα τα λεφτά» της Άννας Βίσση, το «Die For You» των Antique, αλλά και το εκπληκτικό «Κίτρινο Πουκάμισο» (Lemon Tree) σε στίχους δικούς του και μουσική των Fool's Garden.

Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, μεγαλωμένος στο κέντρο της Αθήνας και έχοντας κάνει πολλά ταξίδια σε ολόκληρη την Ευρώπη με επίκεντρο την Ισπανία και πιο συγκεκριμένα τη Βαρκελώνη, ο Γιώργης είναι ένας πραγματικός... «flaneur» της μουσικής. Και με αυτή τη συγκεκριμένη γαλλική λέξη ως τίτλο, επιστρέφει με νέο άλμπουμ, το οποίο περιλαμβάνει τραγούδια αποκλειστικά σε ισπανόφωνο και γαλλόφωνο στίχο, με εξαίρεση ένα ορχηστρικό.




Ο Γιώργης Χριστοδούλου θυμίζει καλλιτέχνες άλλων δεκαετιών. Στα βήματα σπουδαίων τραγουδιστών που έκαναν καριέρα σε μεγάλες πόλεις της Ευρώπης, όπως η Νάνα Μούσχουρη, ο Ντέμης Ρούσσος και η Γιοβάννα, ο Γιώργης διαθέτει όλα όσα χρειάζονται για να πετύχει και στο εξωτερικό. Με το νέο του άλμπουμ “Flaneur”, ετοιμάζεται να κατακτήσει πέρα από το ελληνικό κοινό, τις αγορές της Ισπανίας και της Λατινικής Αμερικής.

-Κατ' αρχάς, εξήγησέ μας τι είναι ένας «flaneur», που είναι και ο τίτλος του νέου σου άλμπουμ.
«Flaneur» είναι μια λέξη που δε μεταφράζεται σε άλλη γλώσσα, είναι μόνο στα γαλλικά. Λένε ότι τη χρησιμοποίησε πρώτος ο Μποντλέρ στο δοκίμιό του «Ο ζωγράφος της μοντέρνας ζωής» και έχει να κάνει με τον άνθρωπο που περιπλανιέται μέσα στη πόλη γεμίζοντας τα μάτια του και την ψυχή του και το χρόνο του με διάφορα στιγμιότυπα και εικόνες από το πλήθος, τα κτίρια, τις γωνίες, από ό,τι απρόβλεπτο μπορεί να τύχει στο δρόμο του, γιατί υποτίθεται ότι ένας «flaneur», έχει άπλετο χρόνο να ξοδέψει και να περιπλανηθεί.

-Πως διάλεξες αυτόν τον τίτλο; Θα έλεγες ότι είναι μια λέξη που σε χαρακτηρίζει;
Η δουλειά ολόκληρη βασίζεται σε αυτή την ιδέα. Και η ζωή μου ολόκληρη μπορώ να πω ότι βασίζεται σε αυτή την ιδέα, με την έννοια ότι κατάγομαι από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, έχω μεγαλώσει στην Αθήνα, βρέθηκα στη Βαρκελώνη, έχω πάει πολλά ταξίδια, κυρίως στην Ευρώπη. Ο δίσκος αυτός έχει γραφτεί κυριολεκτικά στο δρόμο. Έχει συνεργασίες με ανθρώπους που βρίσκονταν στη Μαγιόρκα, στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη, σε ένα μέρος κοντά στη Μασσαλία, στην Αγγλία, στο Μπρίστολ, κάποιες ηχογραφήσεις έγιναν στο Λονδίνο, κάποιες εδώ, ο δίσκος όλος έχει φτιαχτεί στο δρόμο, οπότε ταιριάζει. Επίσης και πολλά τραγούδια μιλάνε γι' αυτό το πράγμα. Για έναν άνθρωπο ο οποίος περιπλανιέται μέσα στην πόλη και μέσα στο χάος που ζούμε.



-Το άλμπουμ περιλαμβάνει 10 τραγούδια σε ισπανόφωνο και γαλλόφωνο στίχο. Πως κατέληξες σε αυτή την επιλογή;
Για την ακρίβεια είναι 7 ισπανικά, 3 γαλλικά και ένα ορχηστρικό. Όλη η ιδέα ήταν να γίνει ένας ισπανόφωνος δίσκος, που θα απευθύνεται στην αγορά της Ισπανίας και της Λατινικής Αμερικής. Αυτό προέκυψε σιγά σιγά μέσα από τα ταξίδια μου και παράλληλα με την πολύ καλή εκμάθηση της γλώσσας. Όσον αφορά τα γαλλικά τραγούδια, είχα τις μουσικές και ζήτησα πολύ συγκεκριμένους στίχους, με συγκεκριμένη θεματική από την κοπέλα που έγραψε τα λόγια. Το ορχηστρικό προέκυψε μια μέρα που κατέβηκα από το σπίτι που μένω στη Βαρκελώνη, που είναι σε έναν πολύ ιστορικό δρόμο, στη πιο κακόφημη γειτονιά, είχα μαζί μου το mini disc με το μικρόφωνο και ηχογράφησα τη βόλτα από την αρχή του δρόμου, μέχρι το τέλος. Έτσι, με μόνο ένα πιάνο, ένα κοντραμπάσο και ένα ακορντεόν, έγραψα ένα ορχηστρικό για την ώρα εκείνη, το σούρουπο, σ' αυτόν το συγκεκριμένο δρόμο.

-Πιστεύεις ότι αυτού του είδους η μουσική, μπορεί να έχει απήχηση στο ελληνικό κοινό;
Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ενώ στην αρχή πίστευα ότι δεν μπορεί να έχει, λόγω της άνθισης της world μουσικής, των ονομάτων που έρχονται κάθε χρόνο, των ραδιοφώνων που παίζουν αυτό το είδος μουσικής, υπάρχει αρκετός κόσμος που είναι έτοιμος να δεχτεί κάτι τέτοιο, και ειδικά από έναν Έλληνα. Μη ξεχνάμε, ότι οι Έλληνες μουσικοί έχουν επηρεαστεί πάρα πολύ από το ιταλικό, γαλλικό, ισπανικό τραγούδι. Είναι μουσικές πολύ κοντά στην ελληνική νοοτροπία και τραγουδοποιία. Υπάρχει μια «δικτατορία» της αγγλοσαξονικής κουλτούρας, και αυτές οι μουσικές έχουν παραμεληθεί κάπως. Κατά το παρελθόν, πολλοί Έλληνες τραγουδιστές, έχουν διαπρέψει σ' αυτές τις ευρωπαϊκές χώρες. Η Νάνα Μούσχουρη έχει πάρει το πρώτο βραβείο στη Βαρκελώνη, ο Ντέμης Ρούσσος και η Γιοβάννα έχουν κάνει καριέρα στη Γαλλία. Είναι κρίμα που η νεότερη γενιά, η δικής μας γενιά, έμαθε διαφορετικά.



-Στην ουσία μοιράζεις τη ζωή σου μεταξύ Ελλάδας και Ισπανίας. Πως προέκυψε αυτή η αγάπη σου για την Ισπανία;
Εντελώς τυχαία. Έγραφα μουσική για την Ορέστεια, για το Εθνικό Θέατρο, είχαμε διάλειμμα και ήμασταν στο πεζοδρόμιο έξω από το Εθνικό. Τότε πέρασε μια κοπέλα που ήξερα από τα live και με χαιρέτησε. Πιάσαμε λίγο τη κουβέντα, τη ρώτησα που πήγαινε και μου είπε στο μάθημα των ισπανικών. Και ήταν εκείνη ακριβώς η στιγμή στη ζωή μου, που ήθελα κάτι διαφορετικό να συμβεί, κάτι να ξεκινήσω από την αρχή. Αν δε γινόταν αυτό ίσως πήγαινα να μάθω φωτογραφία, κάποια μουσικό όργανο, κάτι. Έτσι, εγκατέλειψα την πρόβα, πήγα μαζί της, γράφτηκα την ίδια στιγμή, ξεκίνησα και πωρώθηκα. Μέσα σε δυο χρόνια μπορούσα να μιλάω και σε τέσσερα τα τελειοποίησα. Η πρώτη φορά που πήγα στη Βαρκελώνη ήταν το 2007.

-Ποια είναι τα κοινά στοιχεία και ποιες οι διαφορές μεταξύ των δύο χωρών;
Κοίτα να δεις, η Βαρκελώνη έχει μια πολύ βασική διαφορά σε σχέση με τις υπόλοιπες πόλεις της χώρας. Είναι η περισσότερο γαλλική πόλη της Ισπανίας. Έτσι όπως το βλέπω εγώ, οι Ισπανοί είναι πολύ κοντά με τους Έλληνες. Ακόμα και όταν δε ξέρεις τη γλώσσα, ο τρόπος που μιλάνε, που κινούνται, που συμπεριφέρονται... βέβαια, τουλάχιστον στη Βαρκελώνη, είναι πιο ευγενικοί, πιο υπομονετικοί, πιο ανοιχτοί και λιγότερο καχύποπτοι. Ακόμα και σε μια δύσκολη στιγμή, ο Ισπανός θα βρει κάτι αστείο να πει, κάτι χαριτωμένο, θα είναι χαμογελαστός, δε θα βαρυγκωμήσει, δε θα στραβομουτσουνιάσει. Τη παρεξήγηση θα τη λύσουν με χιούμορ, σε αντίθεση με τον Έλληνα που έχει πάντα λυμένο το ζωνάρι του για καυγά.



-Θα μπορούσες να μείνεις μόνιμα στη Βαρκελώνη;
Ναι, θα μπορούσα. Προς το παρόν πηγαινοέρχομαι.

-Πόσο εύκολο είναι για έναν Έλληνα καλλιτέχνη να κάνει καριέρα σε κάποια χώρα του εξωτερικού;
Δε το ξέρω ακόμα αυτό, γιατί τώρα ξεκινάω εκεί. Νομίζω όμως ότι είναι το ίδιο δύσκολο όσο και για τους εκεί. Είναι και μια εποχή που όλη η Ευρώπη περνάει κρίση, δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Στην Ισπανία, η πειρατεία είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι την Ελλάδα.

-Όπως είπαμε, είσαι γεννημένος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, μεγάλωσες στο κέντρο της Αθήνας και ζεις για μεγάλα διαστήματα στη Βαρκελώνη. Τι είναι αυτό που σου έχει δώσει η κάθε μια από αυτές τις πόλεις; Πόσο έχουν επηρεάσει τη μουσική σου;
Την Αλεξάνδρεια δε μπορώ να πω ότι τη ξέρω καλά. Την έμαθα περισσότερο από τους γονείς μου και τους παππούδες μου και από τις αφηγήσεις τους. Πήγαινα εκεί με τον παππού μου όταν ήμουν μικρός. Έχω όλη αυτή η αίσθηση και τον τρόπο ζωής που αποκτά ένας Αιγυπτιώτης, γιατί αυτό είναι η αγωγή μας από το σπίτι, οπότε είναι αναπόφευκτο. Από 'κει και πέρα, την Αθήνα την αγαπώ πολύ. Δε θέλω να πω ότι είναι μια όμορφη πόλη, γιατί θα έλεγα ψέματα. Είναι μια άσχημη πόλη και την έχουμε ασχημύνει ακόμη περισσότερο. Πάντα όμως υπάρχουν γωνιές που μπορείς να καταφύγεις και να εμπνευστείς, και αυτό είναι το πιο γοητευτικό στοιχείο στην Αθήνα. Όλοι ψάχνουν με το κερί να βρουν γωνιές για να χτίσουν την προσωπική τους μυθολογία. Τη δε Βαρκελώνη, την έχω περπατήσει πολύ και την έχω αγαπήσει. Είναι μια πολύ όμορφη πόλη, πολύ πιο ανθρώπινη από την Αθήνα, με μεγάλους δρόμους για περπάτημα, πράσινο στα σωστά σημεία. Είναι μια πόλη για πεζούς. Είναι μαγευτική!



-Τα πρόσφατα γεγονότα στην Αίγυπτο τα παρακολούθησες; Ποια είναι η γνώμη σου;
Τα παρακολούθησα. Νομίζω ότι αργά η γρήγορα θα συνέβαινε. Η γνώμη μου είναι ότι άργησε πολύ, αλλά ήταν αναπόφευκτο. Ελπίζω να βγάλει σε κάτι καλό.

-Συμφωνείς με όσους υποστηρίζουν ότι κάτι παρόμοιο, σε πολύ χαμηλότερη κλίμακα βέβαια, θα μπορούσε να μας βγάλει από τη κρίση;
Όχι, δε το βλέπω έτσι, γιατί σε καμία περίπτωση δεν είναι το ίδιο πράγμα. Η κρίση εδώ, για μένα, είναι πρώτα ηθική και μετά οικονομική. Κατ' αρχάς το πρόβλημά μας είναι αν θέλουμε να είμαστε όλοι μαζί και να ενεργούμε με γνώμονα το κοινό καλό. Νομίζω ότι είναι μια ευκαιρία να ταρακουνηθεί η συνείδησή μας λίγο και να ξυπνήσουμε και να δούμε ο ένας τον άλλο στα μάτια και να κάτσουμε να συζητήσουμε. Γενικά, δε μου αρέσει να μιλάω γι' αυτό, γιατί αισθάνομαι ότι όσο πιο πολύ μιλάμε για ένα πράγμα, τόσο πιο πολύ διογκώνεται.

-Πιο παλιά είχες διασκευάσει το τραγούδι των Antique για τη Eurovision, το «Die For You». Θα σε ενδιέφερε να πας στο διαγωνισμό με ένα δικό σου τραγούδι;
Όχι, τώρα πια δε νομίζω ότι με αφορά. Από τότε που μπήκε το εμπορικό στοιχείο, εγώ άρχισα να αποτραβιέμαι λίγο και να μην παρακολουθώ τόσο πολύ. Θα προτιμούσα να είναι όπως παλιά, στα '60s και στα '70s που υπήρχαν επιτροπές.



-Οι εμφανίσεις σου στο «Γιασεμί» στην Πλάκα συνεχίζονται. Πες μας μέχρι πότε σε βρίσκουμε εκεί και τι άλλο ετοιμάζεις;
Θα είμαι εκεί μέχρι και τις πρώτες δυο Πέμπτες του Μαΐου. Θα κάνω ένα ακόμα μικρό unplugged στο Chandelier πίσω από τη Μητρόπολη, που θα είναι σχεδόν στο δρόμο. Στις 3 Μαϊου θα συμμετέχω στην εκδήλωση Retropolis που θα παρουσιαστεί στο θέατρο του ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης», όπου 20 καλλιτέχνες θα διασκευάσουν από ένα αστικό τραγούδι του μεσοπολέμου. Εγώ θα πω το “Ζητάτε να σας πω” του Αττίκ, το οποίο μάλιστα έχει ηχογραφηθεί και θα κυκλοφορήσει και σε CD. Τέλος, στις 18 Ιουνίου, έχω μια μεγάλη δική μου συναυλία στο αίθριο του “Μιχάλης Κακογιάννης” στη ταράτσα, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Blender. Ενδιάμεσα θα πηγαινοέρχομαι Βαρκελώνη για το CD.

Ευχαριστούμε θερμά το καφέ “Τρίγωνο” στο Παγκράτι (Αμύντα & Αρχελάου) για την φιλοξενία του.