Ανακαλύπτοντας το φως μέσα στο σκοτάδι

«Αν δεν μπορείς να το χλευάσεις, θα σε κάνει κομμάτια». Ίσως σε αυτή τη φράση να βρίσκεται όλη η ουσία του συναρπαστικού έργου του Stuart Slade “BU21”, που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο 104 σε μία καλοκουρδισμένη παράσταση, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, και με μία ομάδα ικανών νέων ηθοποιών.

Η υπόθεση του έργου θέλει ένα επιβατικό αεροπλάνο να πέφτει, χτυπημένο από πύραυλο, σε μία κατοικημένη περιοχή του Λονδίνου σκορπίζοντας τον τρόμο. Εκατοντάδες νεκροί, ακόμα πιο πολλοί τραυματίες, τεράστιες υλικές ζημιές και μια καθημερινότητα που ανατρέπεται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Έξι άνθρωποι που βίωσαν τα τραγικά γεγονότα εκείνης της μέρας μιλούν, κατά πρόσωπο, στο κοινό παλεύοντας να επουλώσουν τα τραύματα μέσα τους. Οι μέρες και οι μήνες κυλούν κι εκείνοι πρέπει να ξαναβρούν τον βηματισμό τους, να επανακτήσουν τη ρουτίνα τους… Μία νέα ρουτίνα χωρίς κάποιους από τους αγαπημένους τους και με τα συμπονετικά βλέμματα των άλλων διαρκώς στραμμένα πάνω τους. Θα τα καταφέρουν;

Το θέμα του “BU21” παραπέμπει ευθέως σε ένα βαρύ κι ασήκωτο δράμα. Κι όμως ο Stuart Slade καταφέρνει να κάνει το κοινό να γελάει ξανά και ξανά. Εδώ άλλωστε βρίσκεται και η ιδιαιτερότητα του έργου. Το χιούμορ είναι πανταχού «παρών». Οι ήρωες δεν καθαγιάζονται, επειδή έτυχαν θύματα μίας τρομοκρατικής επίθεσης. Παραμένουν άνθρωποι με τις μικρότητές τους, τον αυθορμητισμό τους, τα κόμπλεξ τους, τα λαθραία τους όνειρα, την απληστία τους, τα φαντάσματά τους, τα ερωτικά τους μπερδέματα… Η ζωή σου δίνει συνεχώς αφορμές για να ξαναπιάσεις το νήμα και να συνεχίσεις. Η ζωή πάντα νικά. Δεν έχεις επιλογές αν διαλέξεις να παραμείνεις στο παιχνίδι. Το τραύμα φυσικά δεν εξαφανίζεται, αλλά χωρίς να το καταλάβεις καλά καλά έχεις προχωρήσει.

Το “BU21” είναι ένα έργο αναπάντεχα φωτεινό στον πυρήνα του. Είναι ένα έργο που στάζει ζωή. Όπως αυτή είναι πραγματικά και όχι όπως έχουμε μάθει να τη βλέπουμε στο σινεμά. Το χιούμορ τρυπώνει στις πιο σκοτεινές στιγμές της ιστορίας. Ο έρωτας παραφυλάει εκεί που δεν τον περιμένεις. Η ματαιοδοξία οδηγεί ανθρώπους και συνειδήσεις. Ο κάθε ήρωας έχει τον δικό του τρόπο να διαχειριστεί τη νέα πραγματικότητα. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Κανείς δεν ήταν άλλος πριν κι άλλος μετά. Όλοι λειτουργούν με βάση τον χαρακτήρα τους και την ηθική τους. Όλοι ποντάρουν ξανά στη ζωή. Ίσως αυτό να είναι και το πιο αισιόδοξο μήνυμα του έργου. Είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς με την επιλογή του εκάστοτε ήρωα.

Ο Θοδωρής Βουρνάς αντιλήφθηκε σωστά αυτή την βαθύτερη αλήθεια του έργου και φώτισε καίρια το χιούμορ του χωρίς να καταφύγει σε υπερβολές. Με σύμμαχο την εξαιρετική και άκρως θεατρική μετάφραση της Λυδίας Τριγώνη έστησε μία εύρυθμη παράσταση, κινώντας τους ηθοποιούς του μέσα σ’ ένα σκηνικό από παλιές τηλεοράσεις που δείχνουν αδιάλειπτα το τραγικό συμβάν και αλλάζουν διαρκώς θέσεις. Μία ενδιαφέρουσα οπτική, που θέλει τους ήρωες αιχμάλωτους του γεγονότος, αλλά την ίδια στιγμή ικανούς να επανατοποθετούν εαυτούς απέναντι σε αυτό. Η καθαρή κινησιολογία της Ντέπυς Γοργογιάννη σηματοδότησε ευκρινώς τις σχέσεις και τις δυναμικές που αναπτύσσονται ανάμεσα στους ήρωες λειτουργώντας υποστηρικτικά στη σκηνοθεσία.

Το βάρος φυσικά έπεσε στους ηθοποιούς. Το “BU21” είναι ξεκάθαρο ένα έργο χαρακτήρων και οι ερμηνείες έχουν τον πρώτο λόγο. Το σύνολο των ηθοποιών στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Η Χρηστίνα Γαρμπή ως Φλόρενς σε αιχμαλωτίζει από το πρώτο λεπτό με την αμεσότητα και τον αυθορμητισμό της κερδίζοντας ανά στιγμές την παράσταση. Ο Παναγιώτης Νάτσης είναι χειμαρρώδης στον κουτοπόνηρο Γκράχαμ, αν και σκιαγραφεί πιο εύστοχα τις κωμικές του αποχρώσεις και όχι τόσο τις δραματικές. Ο Αντώνης Πριμηκύρης έχει μία εντυπωσιακή σκηνική ενέργεια ως Άλεξ, πίσω από την οποία κρύβει επιτυχημένα τα βαθύτερα τραύματα του ήρωα του. Ο Βαγγέλης Σαλευρής είναι απολαυστικός στον Κλάιβ του κυρίως στις στιγμές που μοιάζει να τα έχει χαμένα. Η σκηνή του φλερτ ανάμεσα στον Κλάιβ και τη Φλόρενς ίσως είναι το highlight της παράστασης. Η Λία Τσάνα σκιαγραφεί γλαφυρά την businesswoman Σίλια, αν και υπάρχουν στιγμές που την αντιμετωπίζει λίγο πιο στερεοτυπικά απ’ όσο χρειάζεται. Τέλος, η Ανδρονίκη Αβδελιώτη έχει μέτρο και μία ποιότητα στον τρόπο που προσεγγίζει την Άννα, την πλέον λαβωμένη ηρωίδα του έργου, αφού είναι μία από τους τραυματίες του τρομοκρατικού χτυπήματος.