O πρόδρομος του φωτομοντάζ

Ο Τζέρι Ουέλσμαν από το Ντιτρόιτ απέκτησε το ενδιαφέρον του για τη φωτογραφία σε ηλικία 14 ετών με την πεποίθηση πως μέσα από τη φωτογραφία θα μπορούσε να ζήσει έξω από τον εαυτό του και μέσα σε έναν κόσμο που αιχμαλωτίζεται από τους φωτογραφικούς φακούς. 

Από το διαδίκτυο συγκέντρωσα και μεταφέρω εδώ ορισμένες ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τις πτυχές της δημιουργικής του εργασίας. 

Οι πρώτες του δουλειές ήταν οι φωτογραφήσεις μοντέλων ενώ κατάφερε να αποφοιτήσει από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Ρότσεστερ και από το πανεπιστήμιο της Ιντιάνα ενώ το 1960 ξεκίνησε να διδάσκει φωτογραφία στο πανεπιστήμιο της Φλόριντα. Επτά χρόνια αργότερα, πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ανοίγοντας έτσι τον ορίζοντα της φωτογραφικής του καριέρας.



Ο Ουέλσμαν παράγει σύνθετες φωτογραφίες με πολλαπλά αρνητικά και επεξεργασία σκοτεινού θαλάμου. Χρησιμοποιεί ως και δώδεκα μεγεθύνσεις σε μια φορά για να παράγει τις τελικές του φωτογραφίες και διαθέτει ένα μεγάλο αρχείο αρνητικών από τις φωτογραφίες του. Επίσης, δεν κουβαλάει περισσότερο εξοπλισμό παρά μόνο μία φωτογραφική μηχανή. Όταν ξεκινάει τη δημιουργία ενός φωτομοντάζ, διαθέτει μια δυνατή διαισθητική αίσθηση για αυτό που ψάχνει, κάποια στρατηγική για το πώς να το βρει και μια κατανόηση ότι τα λάθη είναι αναπόφευκτα και αποτελούν μέρος της δημιουργικής διαδικασίας. Η διαδικασία του ξεκινάει μία μέρα μετά τη φωτογράφηση. Επιστρέφει στη βάση του και αδειάζει σε ένα μεγάλο τραπέζι τις δοκιμαστικές του εκτυπώσεις. Ύστερα, εξερευνά τις εικονικές πιθανότητες και μεταφέρει τις επιλογές του στο σκοτεινό θάλαμο. Στη συνέχεια, μεταφέρει στους μεγεθυντικούς φακούς τις επιλεγμένες εικόνες και δημιουργεί την τελική του φωτογραφία. Ο Ουέλσμαν χρησιμοποιεί τα αρνητικά για να επανεμφανίσει μέσα στη δουλειά του τόσο ως σημείο εστίασης σε μία φωτογραφία όσο και ως φόντο σε άλλη. Ανήκει στη σχολή των φωτογράφων που πιστεύουν πως η φωτογραφία αποτελείται από σύνθεση άλλων και όχι από μία. Δεν τον ενδιέφερε η αφηγηματική φωτογραφία αλλά το να μοιραστεί τη φαντασία του με το θεατή δίνοντας μεγαλύτερη αίσθηση της τέχνης στο φωτομοντάζ.