Στην Ύδρα, έστω για μια ημέρα!

Κλισέ, υπερβολή ή πραγματικότητα; Το να ζεις στην Αθήνα σημαίνει ότι έχεις μια πληθώρα πραγματικά αξιόλογων επιλογών για ανάπαυλα σε απόσταση μικρότερη των δύο ωρών. Αν αυτό δεν λέγεται, το λιγότερο, τύχη τότε πως αλλιώς θα μπορούσε να ειπωθεί; Μας ονομάζω λοιπόν, το λιγότερο, τυχερούς και ας είναι κλισέ...

Εκεί όμως που τα κλισέ χάνουν την ίδια τους την ουσία είναι στην πράξη! Σε μιάμιση ώρα το πλοίο από τον Πειραιά φτάνει στην πόλη της Υδρας. Γοητευτική, οικεία, χτισμένη αμφιθεατρικά, σε καθιστά με την άφιξή σου, το επίκεντρο. Ένα ευγενικό καλωσόρισμα μεταφρασμένο σε πραγματική εικόνα. 

Επιβλητική και ταυτόχρονα προσιτή, με καλοδιατηρημένα αρχοντικά και καπετανόσπιτα, γραφικά πλακόστρωτα σοκάκια και χωρίς αυτοκίνητα, η Ύδρα, σε μεταφέρει ακαριαία στον δικό της χωροχρόνο. 

Σε κάνει να θέλεις να την περπατήσεις απ άκρη σ’ άκρη, ιδανικά φορώντας πέδιλα, σορτσάκι και μαρινιέρα.

Είτε φορώντας λευκό πουκάμισο, όπως η Μελίνα, ζηλεύοντας το καθαρό λευκό που βρίσκεται γύρω σε αφθονία και μοιάζει παντού φρεσκοβαμμένο ή φρεσκοασβεστωμένο. Συνήθως κάκτοι και αγριολούλουδα κρεμασμένα σε διάφορες γωνιές είναι ό,τι χωρίζει το λευκό από το τιρκουάζ, το χρώμα των νερών, από όπου πήρε και το όνομά του το νησί.

Η Παύλου Κουντουριώτη, ο κεντρικός παραλιακός δρόμος, μοιάζει με υπαίθρια μπουτίκ αφού στα μαγαζάκια της μπορείς να ανακαλύψεις από ρούχα και κοσμήματα μέχρι design αντικείμενα προσεγμένων ανερχόμενων ελληνικών brands. Καλό είναι να υπολογίσει κανείς πόση ώρα θα χαζέψει σε αυτά ώστε να προλάβει να ανηφορίσει στην παλιά πόλη για να βρει ένα από τα πιο διάσημα φαρμακεία του κόσμου, το φαρμακείο Ραφαλιά, που μετράει πάνω από έναν αιώνα ζωής, αλλά και να περπατήσει περιμετρικά του αγάλματος του Μιαούλη για να βρει τις πινακίδες που οδηγούν στα παλιά σφαγεία του νησιού, νυν project space του γνωστού Ιδρύματος “ΔΕΣΤΕ”. 

Εκεί θα εκτίθεται, μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου, το γιγαντιαίο ζαχαρένιο χέρι από το μνημείο με μορφή Σφίγγας, της Kara Walker. Το ταξίδι του όπως μάθαμε ήταν επεισοδιακό, αφού ξεκίνησε από το Brooklyn, συγκεκριμένα μέσα από ένα εργοστάσιο ζάχαρης και έφτασε ανεμπόδιστα έως το λιμάνι της Ύδρας ...όπου όμως δεν υπάρχουν αυτοκίνητα! Η προσπάθεια των αντρών που το μετέφεραν από το λιμάνι ως τον χώρο της έκθεσης υπήρξε και εκείνη «μνημειώδης». 
Σε κάθε περίπτωση φροντίστε να ενημερωθείτε για τις ώρες επισκέψεων και να προλάβετε το καραβάκι για κάποια από τις παραλίες του νησιού, ιδανικά για την «οργανωμένη» Μπίστι, τον νοτιότερο όρμο του νησιού, που περιβάλλεται από βράχια και ένα κατάφυτο πευκοδάσος. 

Και μερικές τελευταίες συμβουλές: Βρείτε ευκαιρία να χαλαρώσετε στην αιώρα του Μπίστι. Να κολυμπήσετε ως τα βράχια για να κάνετε μακροβούτια και φυσικά να προμηθευτείτε δροσερό κομμένο καρπούζι από την κυρία Πελαγία. Επιστρέψετε στην πόλη λίγο μετά τις 6 και ρωτήστε τους ντόπιους που να φάτε. Βγάλτε φωτογραφίες με το απογευματινό φως, στα σοκάκια με τις βουκαμβίλιες και δοκιμάστε τα περίφημα υδραίικα αμυγδαλωτά ή φάτε παγωτό με θέα το ηλιοβασίλεμα του νησιού καθώς περιμένετε το τελευταίο δελφίνι για να επιστρέψετε και πάλι στην Αθήνα.