A series of unfortunate events: Μία σειρά από… ευτυχή γεγονότα

«Ειλικρινά, προτιμώ την τηλεόραση μεγάλης φόρμας από τις ταινίες. Είναι πολύ πιο βολικό να ψυχαγωγείσαι ενώ βρίσκεσαι άνετα στο σπίτι σου», λέει ένας από τους πρωταγωνιστές του “A series of unfortunate events” σε ένα από τα επεισόδια της σειράς, κοιτώντας άμεσα την κάμερα και χαμογελώντας με συνωμοτικό ύφος. Μπορεί οι τηλεοπτικές σειρές να είχαν αρχίσει να ανθίζουν πολύ πριν το Netflix εισβάλλει στη ζωή μας, όμως η υπηρεσία streaming έχει εκτοξεύσει την εμπειρία της οικιακής ψυχαγωγίας σε άλλα επίπεδα. Και το “A series of unfortunate events” είναι μία ακόμα απόδειξη.



Η σειρά διηγείται τη «θλιβερή ιστορία των παιδιών Μποντλέρ όπως συνέβη πριν πολλά χρόνια», φροντίζει να μας πει ο αφηγητής μας, Λέμονι Σνίκετ (Πάτρικ Γουορμπάρτον), στην αρχή του πρώτου επεισοδίου. Η Βάιολετ, η μεγαλύτερη, έχει μία έμφυτη κλίση στις εφευρέσεις. Ο Κλάους είναι ο βιβλιοφάγος της τριάδας. Και η Σάνι, το μωρό, έχει μία απίστευτη δεξιότητα: ροκανίζει τα πάντα, από καρότα μέχρι κορμούς δέντρων. Τα τρία παιδιά όμως στάθηκαν πολύ άτυχα στη ζωή τους.

Ένα πρωί, οι γονείς τους τους είπαν να πάνε μία βόλτα στην παραλία μόνα τους. Τα μικρά τους άκουσαν, πήραν το ξεχαρβαλωμένο τραμ και έφτασαν στον προορισμό τους. Και ενώ αυτά απολάμβαναν την ησυχία της παραλίας, το σπίτι τους -με τους γονείς τους μέσα- γινόταν στάχτη. Η Βάιολετ, ο Κλάους και η Σάνι βρέθηκαν σε λίγα λεπτά να μην έχουν τίποτα, μόνο ο ένας τον άλλον, καθώς η μεγάλη περιουσία τους θα περνούσε στα χέρια τους μόλις ενηλικιωνόταν η Βάιολετ. Την ίδια στιγμή, ο πανούργος -και αποτυχημένος ηθοποιός- Κόμης Όλαφ μυρίστηκε αίμα και αποφάσισε να αναλάβει ο ίδιος την κηδεμονία των παιδιών για να τσεπώσει την περιουσία τους όταν θα ερχόταν η ώρα. Και κάπως έτσι ξεκινά η οδύσσεια των Μποντλέρ. Κάπως έτσι ξεκινά μια σειρά από ατυχή γεγονότα…

Το σπίτι του Κόμη Όλαφ: πώς είναι αυτό της Δικαιοσύνης Στράους που βλέπουμε στη φωτογραφία; Καμία σχέση!

Η σειρά αντλεί την πρώτη της ύλη από την ομότιτλη σειρά βιβλίων του Ντάνιελ Χάντλερ, το πρώτο βιβλίο της οποίας εκδόθηκε το 1999. Τα βιβλία έγιναν best seller σε πολλές χώρες, ενώ έχουν πουλήσει περισσότερα από 65 εκατ. αντίτυπα και έχουν μεταφραστεί σε 41 γλώσσες (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα). Στη συνέχεια, δε, έγινε και μία προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα ισχυρό κινηματογραφικό franchise στα πρότυπα του «Χάρι Πότερ»: η πρώτη ταινία που είχε στην καρέκλα του σκηνοθέτη τον Μπραντ Σίλμπερλινγκ (αν και προαλειφόταν για αυτή ο Μπάρι Σόνενφελντ, ο οποίος τελικά επέστρεψε δριμύτερος στη σειρά του Netflix) και στον ρόλο του Κόμη Όλαφ τον Τζιμ Κάρεϊ, έκανε πρεμιέρα το 2004 και δεν πήγε τόσο καλά - αν και οι τόσο αρνητικές κριτικές που δέχτηκε η ταινία ήταν άδικες. Έτσι η προσπάθεια δεν συνεχίστηκε.

Δέκα χρόνια μετά, το Netflix σε συνεργασία με την Paramount Television, ανακοίνωσε το σχέδιό του να μεταφέρει τα βιβλία στη μικρή οθόνη, με τον Χάντλερ να αναλαμβάνει μάλιστα χρέη παραγωγού - κάτι που διασφάλιζε ότι η σειρά θα κινούνταν πολύ κοντά στη φιλοσοφία του γραπτού περιεχομένου. Η ακόμα μεγαλύτερη είδηση ήρθε, ωστόσο, σχεδόν έναν χρόνο αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2015, όταν ανακοινώθηκε ότι ο Μπάρι Σόνενφελντ θα βρίσκεται στο τιμόνι της σειράς.



Η οπτική του Σόνενφελντ είναι ο βασικός λόγος που απόλαυσα τη σειρά, καθώς αναδεικνύει μία ενήλικη παιδικότητα. Θυμήσου την έμφαση στη λεπτομέρεια σε παραγωγές του όπως η «Οικογένεια Άνταμς» και «Οι άνδρες με τα μαύρα» και φαντάσου ότι καταφέρνει κάτι αντίστοιχο και εδώ. Το έντονο κοντράστ, όπως τα χρωματιστά ρούχα των παιδιών Μποντλέρ σε αντίθεση με το μουντό, γκρίζο περιβάλλον ή η πλούσια χρωματική παλέτα που χρησιμοποιεί στην κουκλίστικη κατοικία της Δικαιοσύνης Στράους σε οξεία αντιπαράθεση με το σχεδόν μονόχρωμο, σκοτεινό, γοτθικό σπίτι του Κόμη Όλαφ όπου καταλήγουν τα παιδιά, η χρήση της μουσικής (που σε ορισμένες περιπτώσεις θυμίζει το παιχνιδιάρικο λάιτ μοτίφ του Πιγκουίνου στη σειρά “Gotham”), σε συνδυασμό με τους έξυπνους διαλόγους του Χάντλερ, αλλά και σπαρταριστές σκηνές (όπως αυτές στις οποίες συμμετέχει η μικρή Σάνι), δημιουργούν έναν διακριτό κόσμο, στον οποίο θέλεις να εντρυφήσεις.

Παράλληλα, η τραγικότητα και η απελπισία πίσω από το συνεχές στοίχειωμα των Μποντλέρ από τον Κόμη κατακερματίζονται κάτω από τις ανάπαυλες μαύρου χιούμορ που έχουν διαποτίσει όλα τα επεισόδια του πρώτου κύκλου, κάτι που σε κάνει να εκτιμάς ακόμα περισσότερο τις αστείες στιγμές. Μέσα από αυτή την αδιάκοπη αίσθηση ματαιότητας, η οποία καλλιεργείται και από τον αφηγητή, αναδεικνύεται πάντως ένα ξεκάθαρο μήνυμα: μην τα βάζεις κάτω, ό,τι κι αν συμβεί. Και αν υπάρχουν και άνθρωποι που αγαπάς και για τους οποίους αξίζει να παλέψεις, προσπάθησε διπλά.


Ένας συγγραφέας συνιστά: μη δείτε αυτή τη σειρά!

Ο παραπάνω συνδυασμός, μάλιστα, στρέφει κάπως την προσοχή από τις αδυναμίες της εξιστόρησης. Ο πρώτος κύκλος αποτελείται από οκτώ επεισόδια και καλύπτει τα τέσσερα πρώτα βιβλία της σειράς (επί συνόλου δεκατριών) - δύο επεισόδια ανά βιβλίο. Ανά δύο επεισόδια βλέπουμε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, λες και η εξιστόρηση παίζει φιδάκι και ξαφνικά επιστρέφει στο σημείο «0». Ως εκ τούτου, αναπόφευκτα η σειρά γίνεται ενίοτε κουραστική. Για αυτό τον λόγο, ίσως, είναι προτιμότερο να παρακολουθήσεις τα επεισόδια σε δυάδες, αφήνοντας ορισμένες ημέρες κενές μεταξύ των δυάδων για να μη νιώσεις ότι έχεις μπλέξει σε μία λούπα…

Πέρα από την άψογη δουλειά που έχει κάνει ο Σόνενφελντ, σε αντίστοιχα επίπεδα κινούνται και οι περισσότερες ερμηνείες. Χάρμα οφθαλμών είναι ο Νιλ Πάτρικ Χάρις στον ρόλο του αποτρόπαιου Κόμη Όλαφ, ο οποίος όσο ατάλαντος είναι ως ηθοποιός, τόσο ταλαντούχος είναι στην εξαπάτηση του κόσμου. Συχνά, βέβαια, τα ψέματα και οι δικαιολογίες του είναι τόσο εξωφρενικές, που αναρωτιέσαι γιατί πέφτουν θύματά του τόσοι ενήλικοι. Μετά θυμάσαι την πραγματική ζωή, την εποχή της μετα-αλήθειας και το πώς ολόκληροι λαοί έχουν πέσει θύματα πολιτικών που έχουν μανιπουλάρει τα πραγματικά γεγονότα για να προωθήσουν την ατζέντα τους (ή την εκλογή τους) και σκέφτεσαι θλιμμένα ότι η ζωή έχει αρχίσει να μιμείται την τέχνη.


Ο Θείος Μόντι (Αασίφ Μαντβί) έχει μία αδυναμία σε όλα τα ερπετά, πλην του Κόμη Όλαφ

Από τον θίασο του Κόμη, αυτός που ξεχωρίζει είναι ο Γαντζοχέρης, μια και ο ήρωας του Ουσμάν Άλι έχει και συγκριτικά περισσότερο τηλεοπτικό χρόνο. Πρόκειται για ένα τσιράκι που δεν ξέρει να κάνει τίποτα άλλο πέρα από αυτό που του λέει ο Κόμης - όχι ότι είναι αποτελεσματικός ακόμα και έτσι. Γλυκύτατη η Τζόαν Κιούζακ στον ρόλο της single Δικαστίνας Στράους που στα προσωπάκια των Μποντλέρ βλέπει την οικογένεια που δεν έκανε ποτέ η ίδια, αλλά και η Αλφρέ Γούνταρντ στον ρόλο της φοβητσιάρας Θείας Ζοζεφίν.

Ωστόσο καμία από τις δύο δεν κατάφερε να αναπτύξει το ταλέντο της και σε αυτό φταίνε περισσότερο οι περιορισμοί των ρόλων τους, παρά η δική τους απροθυμία. Το ίδιο δεν ισχύει με τον Αασίφ Μαντβί στον ρόλο του εκκεντρικού Θείου Μόντι, που περνά το εκρηκτικό του ταπεραμέντο σε ολόκληρη τη σειρά.


Η Θεία Ζοζεφίν πέφτει στα δίχτυα του καπετάνιου Κόμη Όλαφ

Τέλος, αρκετά σοβαρός και απαισιόδοξος ο Πάτρικ Γουορμπάρτον στον ρόλο του Λέμονι Σνίκετ σπάει συνεχώς τον τέταρτο τοίχο είτε παροτρύνοντάς μας να μην παρακολουθήσουμε τη σειρά είτε μας προσγειώνει απότομα όταν τα αδέρφια Μποντλέρ βλέπουν μπροστά τους μία χαραμάδα ελπίδας. Και μιλώντας για τα αδέλφια, οι δύο ηθοποιοί που υποδύονται τα δύο μεγαλύτερα -η Μαλίνα Γουάισμαν και ο Λούις Χάινς ως Βάιολετ και Κλάους αντίστοιχα- είναι επαρκείς στους ρόλους τους, αν και η απειρία τους είναι εμφανής. Αν και το αναφέραμε παραπάνω, αξίζει να το ξαναπούμε: έγινε απίστευτη δουλειά με το μοντάζ όσον αφορά στην αποτύπωση των αντιδράσεων της Σάνι (Πρίσλεϊ Σμιθ) σε κάθε σκηνή ξεχωριστά. Είναι σαν το νήπιο να έχει αναπτύξει υποκριτικές ικανότητες ήδη από αυτή τη μικρή ηλικία!
 
Η σειρά έχει ανανεωθεί ήδη πριν από την προβολή του πρώτου κύκλου για ακόμα δύο σεζόν. Η δεύτερη θα αποτελείται από δέκα επεισόδια και θα καλύπτει το πέμπτο έως το ένατο βιβλίο (κατά πάσα πιθανότητα με ρυθμό δύο επεισόδια ανά βιβλίο) και η τρίτη θα καλύπτει να εναπομείναντα τέσσερα. Αν δεν σε ενδιαφέρουν οι ιστορίες με καλό τέλος, ίσως θα παραμείνεις σε αυτή για λίγο ακόμα…