Άμλετ ο... ξεκαρδιστικός

Δεκαεπτά χρόνια μετά το τελευταίο ανέβασμά του, ο «Άμλετ ο Β'» ξαναχτυπά, αυτή τη φορά στο θέατρο Ζίνα. Τη σκηνοθεσία της παράστασης έχει αναλάβει ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, ο οποίος υποδύεται και τον ομώνυμο ρόλο. Το ξεκαρδιστικό έργο του Σάμιουελ Μπόμπρικ που γνώρισε μεγάλη επιτυχία όταν ανέβηκε παλαιότερα στο θέατρο Νέο Ριάλτο, μεταφρασμένο από τον Ερρίκο Μπελιέ, επιστρέφει και υπόσχεται να χαρίσει το γέλιο τόσο σε όσους το είδαν στο παρελθόν όσο και σε όσους θα το παρακολουθήσουν για πρώτη φορά. Ο Βλαδίμηρος και ο Πάνος Σταθακόπουλος -ο οποίος υποδύεται τον Λαέρτη- μάς μιλούν για την παράσταση, αλλά και για τη σημερινή κατάσταση στον χώρο της υποκριτικής.

Ο Βλαδίμηρος, ο οποίος μετράει πολλές επιτυχημένες σκηνοθεσίες και συνεργασίες σε θεατρικές, τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές, πιστεύει πως η ικανότητα του Σαίξπηρ να κατασκευάζει πρόσωπα και χαρακτήρες που εκφράζονται με τρόπο κατανοητό, γεμάτο έντονα συναισθήματα, ιδέες και σκέψεις, δεν μπορεί παρά να επηρεάσει και έναν σκηνοθέτη που επιχειρεί να ανεβάσει μια παρωδία του έργου και να επιχειρήσει να δώσει στους κωμικούς χαρακτήρες του κειμένου παραστατικότητα και γλαφυρότητα. «Η παράσταση προσφέρει διασκέδαση και αποτελεί την αντιβίωση στην κατάθλιψη. Επίσης, προκαλεί προβληματισμούς, καθώς πίσω από το χιούμορ κρύβονται αλήθειες», αναφέρει σχετικά με την επίδραση της παράστασης στο κοινό. 



«Μέσα από την πολύχρονη εμπειρία μου στον χώρο της υποκριτικής, αυτό που διδάχτηκα είναι να εξελίσσομαι και να προσπαθώ καθημερινά να γίνομαι καλύτερος. Το συγκεκριμένο επάγγελμα προσφέρει ένα ταξίδι στην ποίηση και στη φαντασία», προσθέτει ο ίδιος, ενώ συμβουλεύει τους νέους ηθοποιούς να ακολουθήσουν αυτό το ταξίδι για να μείνουν για πάντα παιδιά και να πορεύονται με αυτές τις συντεταγμένες.

Ο Λαέρτης της θεατρικής παράστασης, Πάνος Σταθακόπουλος, εξηγεί γιατί δε θα άλλαζε τίποτα στον χαρακτήρα του υποδύεται και ο οποίος, ενώ κατάφερε να τραυματίσει τον Άμλετ, λαβώθηκε από τον ίδιο και προτού ξεψυχήσει αποκαλύπτει το σχέδιο δολοφονίας του Κλαύδιου εναντίον του Άμλετ. Όπως δηλώνει ο ίδιος, «στα κλασικά έργα και τους μεγάλους συγγραφείς, όπως είναι ο Σαίξπηρ, θα ήταν το λιγότερο βλάσφημο να θέλεις να αλλάξεις κάτι στον χαρακτήρα κάποιου ήρωα, διότι έτσι θα διαταράσσονταν οι ισορροπίες και οι σχέσεις των ηρώων. Ο χαρακτήρας κάθε ήρωα έχει χτιστεί σε σχέση με τα υπόλοιπα πρόσωπα του έργου. Στην περίπτωση μιας παρωδίας, βέβαια, τα πράγματα αλλάζουν. Ο Σαμ Μπόμπρικ στον “Άμλετ Β΄” που παίζουμε τώρα στο θέατρο Ζίνα έχει αλλάξει όλους τους χαρακτήρες για να προκαλέσει άφθονο γέλιο. Άρα, και στις δύο περιπτώσεις, και ο Σαίξπηρ και ο Μπόμπρικ με… πρόλαβαν και δεν μου άφησαν περιθώρια για να αλλάξω εγώ τους χαρακτήρες των ηρώων!».

Ο Πάνος μετράει 18 χρόνια συνεργασίας με τον Βλαδίμηρο και νιώθει ευγνωμοσύνη προς το πρόσωπό του. «Με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη συνεργαζόμαστε από το 1999 σε πολλά έργα, είτε σε παραγωγές και σκηνοθεσίες δικές του είτε άλλων. Έχουμε βρεθεί μαζί στη σκηνή σε οκτώ διαφορετικά έργα που παίχτηκαν για 14 σεζόν, αφού κάποια έργα επαναλήφθηκαν και πήγαμε και περιοδείες. Για παράδειγμα, ο “Άμλετ Β΄” παίχτηκε τέσερις χειμερινές σεζόν και μία καλοκαιρινή. Αυτά που εκτιμά σε μένα ο Βλαδίμηρος -και γι΄ αυτό θέλει να με έχει μαζί του στις δουλειές του- πιστεύω πως είναι ο χαρακτήρας μου, το ότι έχουμε το ίδιο χιούμορ και κοινούς κώδικες πάνω στη σκηνή. 



»Εγώ θαυμάζω σε αυτόν το ότι είναι ένα από τα πιο ντόμπρα και εξηγημένα άτομα στον χώρο και αυτό που θα πει δεν έχει δεύτερη σκέψη από πίσω. Το “ναι” είναι “ναι” και το “όχι”, “όχι”. Είναι ένας ηθοποιός-σκηνοθέτης που σου αφήνει χώρο να εκφραστείς πάνω στη σκηνή και χαίρεται με την επιτυχία των συναδέλφων του. Για μένα δεν είναι απλά συνεργάτης, αλλά αδελφός. Είναι η οικογένειά μου και τον ευχαριστώ. Του οφείλω πολλά», αναφέρει χαρακτηριστικά για την πολύχρονη συνεργασία τους. 

Ο Πάνος δεν διστάζει, επίσης, να αποκαλύψει και τον μεγαλύτερο φόβο ενός ηθοποιού, ο οποίος είναι να πάθει «σεντόνι», να ξεχάσει, δηλαδή, τα λόγια του πάνω στη σκηνή και να μην ξέρει τι να πει. «Εκείνα τα δευτερόλεπτα του κενού νομίζεις πως κρατούν αιώνες και θέλεις να ανοίξει η γη να σε καταπιεί», σημειώνει για τον φόβο του πάνω στη σκηνή. 

Τέλος, ιδιαίτερη είναι η γνώμη του για τους παράγοντες της επιτυχίας ή της αποτυχίας μίας παράστασης. Συγκεκριμένα, δηλώνει πως «δυστυχώς, κανείς δεν ξέρει από τι εξαρτάται η επιτυχία μιας παράστασης. Αν το ξέραμε, θα κάναμε όλοι μόνο επιτυχίες! Σίγουρα πρέπει να παίρνουμε υπόψη μας την εποχή μας και τι την απασχολεί, έτσι ώστε να επιλέξουμε ένα σύγχρονο και όχι ξεπερασμένο έργο. Επίσης, έχει σημασία η σκηνοθετική ματιά, οι συντελεστές και πώς όλα “δένουν” μεταξύ τους. Συνήθως όταν μια παράσταση δεν έχει επιτυχία, τότε προσπαθούμε να βρούμε τι έχει φταίξει και αυτό είναι διαφορετικό κάθε φορά».