Crisis in six scenes: Ο Γούντι Άλεν σε κρίση

Ο Σίντνεϊ Μάντσινγκερ είναι ένας ηλικιωμένος συγγραφέας που ξεκίνησε την καριέρα του γράφοντας κειμενάκια για διαφημίσεις και τώρα προσπαθεί να κάνει την καλή, προσπαθώντας να πείσει τους ανθρώπους της τηλεόρασης να γυρίσουν μία σειρά βασισμένη σε μια ιδέα του. Η ιδέα δεν είναι και τόσο επιτυχημένη και ο Σιντ τρώει τα μούτρα του. Αυτός είναι ο κεντρικός χαρακτήρας της σούπερ-μίνι σειράς Crisis in six scenes και τον υποδύεται ο Γούντι Άλεν, ο οποίος -ως είθισται- υπογράφει σενάριο και σκηνοθεσία. Προφανώς ο Γούντι ήθελε να αυτοσαρκαστεί, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι απόλυτα ακριβής, γιατί ούτε η δική του ιδέα, που έγινε τελικά σειρά από την Amazon, είναι ιδιαίτερα επιτυχημένη…

Η ιστορία εκτυλίσσεται στα τέλη της δεκαετίας του 1960, σε μία ταραγμένη Αμερική, όπου η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι: Βιετνάμ, δικαιώματα των Αφροαμερικανών, οργισμένοι νέοι... Ο Σίντνεϊ Μάντσινγκερ διάγει έναν προστατευμένο, ατάραχο μεσοαστικό βίο στα προάστια μαζί με τη σύζυγό του, Κέι (Ιλέιν Μέι), ενώ φιλοξενεί και τον Άλαν (Τζον Μαγκάρο) τον γιο ενός φιλικού ζεύγους, τον οποίο ο Σιντ έχει προξενέψει σε μία κοπέλα και το νεαρό ζευγάρι κάνει σχέδια για γάμο. Η ήρεμη ζωή του Σιντ θα γίνει άνω-κάτω, όταν ένα βράδυ μπουκάρει στο σπίτι του η Λένι (Μάιλι Σάιρους), η οποία είναι κόρη των ανθρώπων που ανέθρεψαν την Κέι όταν πέθαναν οι δικοί της (η διαφορά ηλικίας μεταξύ των δύο γυναικών είναι ακριβώς 60 χρόνια, αλλά αυτό είναι το λιγότερο που μας απασχολεί).

Η Λένι δεν είναι αυτό που θα έλεγε κανείς «αγγελούδι». Είναι μέλος του ακροαριστερού Συνταγματικού Απελευθερωτικού Στρατού και μόλις έχει δραπετεύσει από τη φυλακή. Κατέφυγε στο σπίτι της Μέι για να βρει καταφύγιο από την αστυνομία και το FBI και η Μέι πείθει τον Σιντ να τη φιλοξενήσουν για λίγο καιρό. Και από εδώ και πέρα, αυτή η ακραία αντίθεση χαρακτήρων μεταξύ του Σιντ και της Λένι (η οποία σιγά-σιγά αλλάζει μυαλά και στον Άλαν) και το πώς η τελευταία αρχίζει να εμποτίζει με ριζοσπαστικές ιδέες τον περίγυρο του πρώτου θα έπρεπε να προκαλέσει γέλιο. Χμ, όχι και τόσο…



Δεν ξέρω αν ήταν απλά μία αστοχία υλικού (μία ακριβή αστοχία υλικού, μια και η Amazon έδωσε αρκετά λεφτά για τη δημιουργία της σειράς), αν ο Άλεν το είδε σαν μία αρπαχτή, αν στην τελική δεν κάνει για τηλεόραση (το είχε ξαναδοκιμάσει πριν από περισσότερο από μισό αιώνα, αλλά όχι για σειρά με σενάριο) ή αν έχει αρχίσει να μην πιάνει η μπογιά του. Στο τέλος, όμως, το αποτέλεσμα είναι ότι το Crisis in six scenes είναι μία σειρά που θα βαρεθείς σύντομα και κατά πάσα πιθανότητα θα αποφασίσεις να την παρατήσεις, ακόμα και αν αποτελείται από μόλις έξι επεισόδια περίπου 25 λεπτών έκαστο. Είναι σαν αυτό που λέει ο κουρέας για ένα από τα βιβλία που έγραψε ο Σιντ: «Επιτέλους το τελείωσα. Μου πήρε ολόκληρο τον χειμώνα», «Μα γιατί, ήταν μόνο 200 σελίδες», ρωτά ο Σιντ. «Με έπαιρνε συνέχεια ο ύπνος», απάντησε αφοπλιστικά ο κουρέας.

Οι βασικοί λόγοι της αποτυχίας, είναι δύο. Πρώτα από όλα οι διάλογοι: ανακυκλώνουν το ίδιο θέμα για πολλή ώρα, που ακόμα και ο Φώσκολος θα τράβαγε τα μαλλιά του. Για παράδειγμα, στην αρχή του δεύτερου επεισοδίου, ο Σιντ και η Μέι συζητούν για τρία ολόκληρα λεπτά (το επεισόδιο διαρκεί 24 λεπτά και ολόκληρη η σειρά περίπου 150) για το αν πρέπει ο Σιντ να κατέβει στον κάτω όροφο και να δει αν έχει μπει κάποιος στο σπίτι. Και να πει κανείς ότι ο διάλογος βγάζει γέλιο; Όχι κύριε, λυπάμαι. Οι διάλογοι κανονικά είναι το δυνατό σημείο του Άλεν στις δουλειές του. Αναδεικνύουν χιούμορ, ανασφάλειες, σαρκασμό, σπιρτάδα. Εδώ απλά μυρίζουν ναφθαλίνη. Παράλληλα, ορισμένοι βασικοί χαρακτήρες, όπως αυτός της Λένι, μοιάζουν με κακές καρικατούρες.


Η Έλι (Ρέιτσελ Μπρόσναχαν) και ο Άλαν (Τζον Μαγκάρο)

Δεύτερον, το καστ. Και μόνο που ο Άλεν έβαλε σε πρωταγωνιστικό ρόλο τη Μάιλι Σάιρους ήταν σοβαρό λάθος από την αρχή. Η ηθοποιός-τραγουδίστρια φαίνεται πως έχει μόνο ένα συναίσθημα: τσατίλα. Ίσως να τη φώναζαν στα γυρίσματα Χάνα Μοντάνα και να γινόταν έξω φρενών. Όλα αυτά τα γουρλώματα και τα βλεφαρίσματα, πάντως, δεν βοηθούν. Αφού ήθελε ο Άλεν να τη βάλει στη σειρά με τον προφανή σκοπό να προβοκάρει, μπορούσε να της δώσει τον ρόλο της Έλι, της αρραβωνιαστικιάς του Άλαν. Η ενσάρκωση μίας καλόβολης κοπέλας ήπιων τόνων από τη Σάιρους ακόμα και αν δεν ήταν επιτυχημένη, θα είχε ένα σαρκαστικό στοιχείο. Και θα περιόριζε την παρουσία της στη σειρά.

Αντ’ αυτού θα προτιμούσα να δω τη Ρέιτσελ Μπρόσναχαν (η οποία υποδύεται την Έλι) στον ρόλο της Λένι. Έδειξε τα διαπιστευτήριά της στο House of cards, αλλά και εδώ, στο σύντομο πέρασμά της. Ίσως και να κατάφερνε να σώσει κάτι, μια και είναι πολύ καλύτερη ηθοποιός.


Ο Σιντ (Γούντι Άλεν) και η Κέι (Ιλέιν Μέι)

Και μετά έχουμε τον Άλαν, τον προστατευόμενο του Σίντνεϊ. Ας πούμε το εξής: το στυλ των νέων στα ‘60s δεν έχει καμία σχέση με αυτό του σήμερα. Ο… μαξιμαλιστικός χαρακτήρας του έκανε τους νέους να μοιάζουν μεγαλύτεροι. Πάρε λοιπόν τον Τζον Μαγκάρο που είναι 33 χρονών και έπρεπε να υποδυθεί έναν άνδρα 10 μικρότερό του. Ήταν σαν το επεισόδιο στα Φιλαράκια, όπου ο 31χρονος Τζόι πήγε σε μία οντισιόν για να υποδυθεί έναν 19χρονο. Yo, δεν γίνεται.

Συνολικά η σειρά μοιάζει με μία ξεχειλωμένη σε χρονικό μέγεθος κωμωδία του Γούντι Άλεν. Έχει την υφή, αλλά είναι σαφώς λιγότερο αστεία - ίσως να ήταν πιο ισορροπημένη αν διαρκούσε 1,5 ώρα το πολύ. Και είναι κρίμα γιατί όταν πρωτοανακοινώθηκε η συνεργασία της Amazon με τον βετεράνο κωμικό, το πρότζεκτ φαινόταν πολλά υποσχόμενο. Ο ίδιος ο Άλεν, βέβαια, το έλεγε από την αρχή: «Δεν ξέρω πώς ανακατεύτηκα σε αυτό. Δεν έχω καμία ιδέα και δεν είμαι σίγουρος από πού να ξεκινήσω. Νομίζω ότι ο Ρόι Πράις [σσ.: ο αντιπρόεδρος των Amazon Studios] θα το μετανιώσει». Σίγουρα πάντως δεν το χάρηκε!


Η βαθμολογία που έδωσα στο Crisis in Six Scenes στο IMDB