Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα της εφηβείας

Η Δανάη και ο Γιάννης αυτή την περίοδο πρωταγωνιστούν στη θεατρική παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στη σκηνή του θεάτρου Πάνθεον. Πρόκειται για μία διασκευή του αριστουργήματος του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, με την υπογραφή του Δημήτρη Λιγνάδη, ο οποίος έχει αναλάβει και τη σκηνοθεσία.
 
Ο σκηνοθέτης επιχειρεί κάτι παράτολμο: τους πρωταγωνιστικούς ρόλους του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας έχουν αναλάβει δύο έφηβοι, οι οποίοι βρίσκονται σχεδόν στην ίδια ηλικία, στην οποία ήταν και οι πραγματικοί ήρωες του έργου. Την ηλικία της αθωότητας, αλλά και της απολυτότητας του συναισθήματος. Τον Ρωμαίο υποδύεται ο 16χρονος Γιάννης Τσουμαράκης, και την Ιουλιέτα η 15χρονη Δανάη Βασιλοπούλου.

Το στοίχημα του Δημήτρη Λιγνάδη είναι να μας μεταφέρει μέσα από τα μάτια των νέων παιδιών (ερασιτεχνών ηθοποιών) την ωραιότερη ιστορία αγάπης που έχει γραφτεί ποτέ και να μας αποκαλύψει την αντιπαραβολή των δύο κόσμων: της αγνότητας, της δύναμης, αλλά και της απολυτότητας του εφηβικού έρωτα από τη μία, του φαρισαϊκού καθωσπρεπισμού, του υποκριτικού ρεαλισμού και του φθόνου των ενηλίκων από την άλλη.

Στις εκπλήξεις της παράστασης συγκαταλέγεται και η επιλογή του Στάθη Ψάλτη, ο οποίος υποδύεται την παραμάνα της Ιουλιέτας. Ο Δημήτρης Πιατάς θα ενσαρκώσει τον πατέρα Λαυρέντιο, μητέρα της Ιουλιέτας θα είναι η Ελισάβετ Μουτάφη, ενώ θα δούμε ακόμη τους Σταύρο Βόλκο, Βασίλη Μηλιώνη, Πάνο Παπαδόπουλο, Ρένο Ρώτα, Νικόλα Στραβοπόδη, Θάνο Τοκάκη, Γιωργή Τσουρή, και τον Δημήτρη Λιγνάδη, σε ένα 20μελή θίασο. Τη μετάφραση ανέλαβε ο Διονύσης Καψάλης, τα σκηνικά και τα κοστούμια ο Απόλλωνας Παπαθεοχάρης, τη μουσική ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος και την κίνηση η Πωλίν Ούγκε.

Συναντήσαμε τους πρωταγωνιστές και τους ζητήσαμε να μας συστηθούν με τον δικό τους τρόπο:

Δανάη Βασιλοπούλου

«Με λένε Δανάη Βασιλοπούλου και είμαι 15 χρονών. Γεννήθηκα στις 3 Δεκεμβρίου 2001 στο Σιάτλ των ΗΠΑ. Έζησα στην Αμερική για τέσσερα χρόνια και έπειτα ήρθα Αθήνα. Έκτοτε ζω εδώ. Από μικρή άρχισα να έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τον χορό και το τραγούδι. Στα πέντε μου χρόνια ξεκίνησα μπαλέτο, το οποίο συνεχίζω και σήμερα. Στο δημοτικό μπήκα στη χορωδία Rosarte και έπειτα σε αυτή του σχολείου. Από τότε ξεκίνησε να ανάβει μέσα μου η φωτιά του τραγουδιού. Ξεκίνησα πιάνο (το οποίο συνεχίζω και σήμερα) και με λίγα λόγια λάτρεψα την μουσική.

»Όσο ήμουν στο δημοτικό ασχολήθηκα για περίπου 4-5 χρόνια με τη συγχρονισμένη κολύμβηση, την οποία όμως αναγκάστηκα να σταματήσω στην πρώτη γυμνασίου λόγω προβλημάτων υγείας αλλά και διότι μπήκε μέσα μου για πρώτη φορά το μικρόβιο του θεάτρου. Τότε ανέβηκα για πρώτη φορά στη σκηνή με τον ρόλο της Άννυ στο μιούζικαλ “Άννυ”, σε σκηνοθεσία Θέμιδος Μαρσέλλου, στο θέατρο του Ελληνικού Κόσμου. Στο τέλος της ίδιας χρονιάς συμμετείχα ως ένα από τα επτά παιδιά στο μιούζικαλ “Η μελωδία της ευτυχίας”, επίσης σε σκηνοθεσία Θέμιδος Μαρσέλλου, στο θέατρο Παλλάς. Μάλιστα, με αυτά τα δύο μιούζικαλ πραγματοποιήσαμε και παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στην Κύπρο.

»Την επόμενη σχολική χρονιά συμμετείχα στο μιούζικαλ “Ο Βιολιστής στη Στέγη” στο θέατρο Badminton και μετά στο “Billy Elliot” με τον Δημήτρη Λιγνάδη στο θέατρο Παλλάς. Φτάνοντας στο σήμερα, παίζω τον ρόλο της Ιουλιέτας στο έργο “Ρωμαίος και Ιουλιέτα”, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Λιγνάδη, στο θέατρο Πάνθεον. Μετά από αυτή την επαφή μου με το θέατρο, η ιδέα να ολοκληρώσω σπουδές που αφορούν το θέατρο ή το μιούζικαλ ξαφνικά κυριάρχησε στο μυαλό μου.

»Επιπλέον σκέφτομαι σημαντικά την εκδοχή να σπουδάσω στο εξωτερικό, και πιο συγκεκριμένα στην Αμερική, μια και το γεγονός ότι γεννήθηκα εκεί με βοηθά πολύ. Ακόμα, σε σχέση με τα ενδιαφέροντα μου, μου αρέσει να διαβάζω βιβλία που αφορούν το μυστήριο και την επίλυσή του. Βέβαια, μου είναι δύσκολο να επικεντρωθώ σε ένα βιβλίο, γιατί εάν δεν μου κινεί έντονο ενδιαφέρον τότε το εγκαταλείπω εύκολα. Οι ταινίες που μου αρέσουν είναι οι ρομαντικές κομεντί, αλλά προτιμώ τις ταινίες δράσης, τις κωμωδίες και τις ταινίες τρόμου.»

Γιάννης Τσουμαράκης

«Είμαι ο Γιάννης Τσουμαράκης, είμαι 16 χρονών. Γεννήθηκα στις 7 Ιουλίου 2000 στην Αθήνα, όπου και μεγάλωσα. Έχω έναν μεγαλύτερο αδερφό, ο οποίος με περνάει τρία χρόνια. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που αγαπούσε το θέατρο, έτσι άρχισα θεατρικό παιχνίδι (θέατρο Βαφείο) από πολύ μικρός και τραγούδι (Χορωδία Μαρίζας Κωχ). Συγκεκριμένα, η μητέρα είναι θεατρολόγος και έτσι άκουγα από μικρός για θέατρο. Ξεκίνησα πιάνο και θεωρία της μουσικής στα έντεκά μου. Στα δώδεκά μου έγινα δεκτός στο μουσικό σχολείο Παλλήνης και στο Καλλιτεχνικό Σχολείο Γέρακα, αλλά επέλεξα να πάω στο δεύτερο, όπου και διδάσκομαι αυτοσχεδιασμό, τραγούδι και θεατρολογία.

»Στα δεκαπέντε μου άρχισα επαγγελματικά θέατρο στο Παλλάς με το μιούζικαλ “Billy Elliot” με τον Δημήτρη Λιγνάδη, όπου έκανα τρεις ρόλους συνόλου, και στα δεκαέξι η δεύτερή μου παράσταση είναι ο “Ρωμαίος και η Ιουλιέτα”, όπου πρωταγωνιστώ για πρώτη μου φορά. Γνωρίζω γαλλικά σε επίπεδο διπλώματος Β2 και αγγλικά επίσης σε επίπεδο Lower. Μου αρέσουν τα αθλήματα, έκανα κολύμβηση και τένις και παίζω μπάλα και μπάσκετ με τους φίλους μου. Μου αρέσει πολύ να βλέπω θέατρο, αλλά και να διαβάζω θέατρο και λογοτεχνία. Οι αγαπημένες μου ταινίες είναι τρόμου και μυστηρίου. Λατρεύω το καλοκαίρι και τα ταξίδια, καθώς έχω ταξιδέψει με την οικογένειά μου στη Βενετία, στο Παρίσι και στην Αίγυπτο. Το όνειρό μου είναι να συνεχίσω το θέατρο, να σπουδάσω και να μπορέσω να γίνω ηθοποιός. Στον ελεύθερό μου χρόνο βγαίνω βόλτες και ακούω μουσική.»



Στη συνέχεια ζητήσαμε από τη Δανάη και τον Γιάννη να μας απαντήσουν σε ορισμένες ερωτήσεις σχετικά με την παράσταση.

Πρωταγωνιστείτε σε μία καταθλιπτική τραγωδία που έγραψε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ μεταξύ 1591 και 1595 για δύο νεαρούς κατατρεγμένους εραστές που ο θάνατός τους τελικά συμβιβάζει τις διενέξεις μεταξύ των φεουδαρχικών οικογενειών τους. Θα ήθελα να μου πείτε τι σας δίδαξε αυτή η ιστορία.
Δανάη: Μέσα από την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας έμαθα ότι ακόμα και μέσα σε αντίξοες συνθήκες ο έρωτας μπορεί να γεννηθεί, να παραμείνει απόλυτος και βαθύς. Βέβαια, όσο πιο πιεστικοί και αποκρουστικοί είναι οι εξωτερικοί παράγοντες τόσο πιο εύκολο είναι ο έρωτας αυτός να οδηγηθεί στα άκρα. Δεν πιστεύω ότι σήμερα και γενικά σε όλες τις εποχές υπήρχαν έρωτες που θα έφταναν σε αυτή την ακραία θέση να θυσιάσουν, δηλαδή, οι ερωτευμένοι ακόμα και τη ζωή τους. Όμως γι’ αυτόν τον λόγο (ότι δηλαδή αυτή η ιστορία δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ) είναι ένα έργο που έχει μείνει στην ιστορία.
Γιάννης: Η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας είναι μια σκοτεινή ιστορία που μας διδάσκει το φως. Κι ακριβώς επειδή δεν μπορούμε να κοιτάξουμε αυτό το φως στα μάτια, την αποκαλούμε «καταθλιπτική», ενώ σε καμία περίπτωση δεν είναι.

Αν ζούσατε εκείνη την εποχή, τι θα αλλάζατε στην ιστορία του έργου;
Δανάη: Προσωπικά δεν πιστεύω ότι θα άλλαζα κάτι από το έργο, διότι αν άλλαζα κάτι, αυτό θα ήταν μάλλον να μην υπήρχαν έχθρες μεταξύ των δύο οικογενειών και όλα να κυλήσουν ομαλά και όμορφα. Όμως με αυτόν τον τρόπο το έργο χάνει την αξία του, διότι όλη η αξία του είναι κρυμμένη πίσω από το γεγονός ότι όλα όσα γίνονται δεν βασίζονται στην προσωπική μας επιθυμία (ένα ευτυχισμένο τέλος). Μέσα από την τραγικότητά του, το έργο καταφέρνει να αγγίξει τις καρδιές όλων μας και να μας δείξει ότι τέτοιου είδους αγάπες δεν υπήρξαν, δεν υπάρχουν και ούτε θα υπάρξουν.
Γιάννης: Αν ζούσα εκείνη την εποχή, θα άλλαζα ως προς το έργο την υποκρισία και τις απαγορεύσεις. Αλλά αν το έκανα αυτό δεν θα υπήρχε πλοκή και μηνύματα, άρα και έργο.

Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτήκατε όταν ο κ. Λιγνάδης σάς έκανε την πρόταση;
Δανάη: Θυμάμαι χαρακτηριστικά το βράδυ που ήμουν σπίτι και καταλαβαίνω ότι έχω τηλεφώνημα από τον κ. Λιγνάδη και συνειδητοποιώ ότι μάλλον για καλό θα είναι. Από τη στιγμή που έμαθα ότι θα παίξω τον ρόλο της Ιουλιέτας άρχισα να χοροπηδάω μόνη μου πάνω κάτω από τη χαρά μου και αμέσως τηλεφώνησα στον Γιάννη (Τσουμαράκη) για να δω αν είχε μάθει τα νέα. Μετά από λίγη ώρα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι είναι ένα εγχείρημα δύσκολο και βέβαια αρχίζω σιγά σιγά να νιώθω και λίγο άγχος, το οποίο βέβαια κορυφώθηκε την ημέρα της πρώτης πρόβας μόλις έλαβα το κείμενο στα χέρια μου.
Γιάννης: Αν μπορώ να το πω με μια λέξη αυτή θα ήταν «αγώνας». Ένας αγώνας που θα άρχιζε σε λίγους μήνες με εμένα να είμαι και κεντρικός και επιθετικός, αλλά με έναν εξαιρετικό προπονητή και μια καταπληκτική ομάδα.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το ρίσκο του κ. Λιγνάδη που σας ανέθεσε τους πρωταγωνιστικούς ρόλους;
Δανάη: Το γεγονός ότι πόνταρε ο κ. Λιγνάδης σε δύο νεαρά παιδιά να τους εμπιστευτεί αυτούς τους τεράστιους ρόλους είναι σίγουρα δύσκολο και γεμάτο αμφιβολίες αρχικά. Όμως το ρίσκο αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του, γι’ αυτό και το τόλμησε. Η κίνηση αυτή είναι όσο τολμηρή όσο και βοηθητική για εμάς, μια και μας έδωσε το θάρρος και τη δύναμη να προσπαθήσουμε να μην τον απογοητεύσουμε.
Γιάννης: Οπως το είπατε, θα χαρακτήριζα αυτή του την επιλογή «ρίσκο». Εμένα με εξιτάρουν πολύ τα ρίσκα, αλλώστε αλίμονο αν στα παιδιά της ηλικίας μου δεν άρεαν τα ρίσκα. Ο Ρωμαίος πήρε το ρίσκο να αγαπήσει πραγματικά, εγώ πήρα το ρίσκο να παίξω τον Ρωμαίο που μου ανέθεσε ο κ. Λιγνάδης.

Ποιο είναι το πιο ωραίο σχόλιο που ακούσατε για την παράσταση;
Δανάη: Το πιο ωραίο σχόλιο που λαμβάνω μέσα από αυτή την παράσταση είναι πως το κοινό αισθάνεται και νιώθει ξανά 15. Όταν συνειδητοποιείς ότι όλα όσα έχεις προσπαθήσει τόσο καιρό τα λαμβάνουν οι θεατές με έναν τέτοιο συγκινητικό τρόπο, νιώθεις αμέσως μια αίσθηση ικανοποίησης, χαράς και συγκίνησης.
Γιάννης: «Με έκανες να ξαναερωτευτώ».

Και για το τέλος θα ήθελα από τον καθένα να μου πει, μια ευχή, μια επιθυμία και ένα όνειρο.
Δανάη: Το όνειρό μου είναι να επιτύχω τους στόχους μου, να ασχοληθώ με το θέατρο, τη μουσική και τον χορό και να κάνω όλα όσα αγαπώ. Επιθυμώ να κυλήσουν όλα όσα έρχονται ομαλά και ευχάριστα, με τα άτομα που λατρεύω κοντά μου. Εύχομαι όλων οι στόχοι και τα όνειρα να γίνουν πραγματικότητα και βέβαια να αγωνιστούν γι’ αυτά με πάθος, γιατί μόνο με δουλειά μπορεί να φτάσει κανείς την επιτυχία.
Γιάννης: Επιθυμίες μου, είναι ακόμη τα όνειρα μου. Ευχή μου είναι να πραγματοποιηθούν. Όνειρό μου είναι να ταξιδέψω μέσα μου και έξω μου με το επάγγελμα του ηθοποιού, και να έχω όσο πιο ούριους ανέμους γίνεται.

Info:
Θέατρο Πάνθεον
Πειραιώς 166 Ταύρος
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:00