Εικαστικά, φωτογραφία, ποιητική και installation

Η Αίγινα υπήρξε ο τόπος των εφηβικών τους αναζητήσεων και περιπετειών. Φίλοι ακόμα μεταξύ τους, επιστρέφουν ξανά στο νησί τους, από αύριο, Παρασκευή 5 Αυγούστου, προερχόμενοι από διαφορετικές πορείες ο καθένας. Η Χριστίνα Κολαΐτη (φωτογραφία), ο Ηλίας Καπάνταης (εικαστικά) και η Πατρίτσια Κολαΐτη (ποίηση, performance) σε μία καλλιτεχνική πενταήμερη συνύπαρξη.

Το κέντρο της ματιάς τους ο άνθρωπος σε σχέση με τους άλλους αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Πανιά, χαρτιά, μελάνια, χρώματα, ηχογραφήσεις, τρόποι ομιλίας που συνθέτουν μία μεταφορική συνομιλία όχι μόνο εξαιτίας της συγγένειας των τεχνών αλλά και της σχέσης μεταξύ των δημιουργών.

Χριστίνα Κολαΐτη
Τίτλος: Mal de Debarquement (Ναυτία)
Mal de Debarquement, σε ελληνική μετάφραση «ναυτία» -της αποβίβασης, της πλεύσης ή της προσγείωσης-, θέτει το concept μιας σειράς πορτραίτων εμπνευσμένων από τα προσωπικά ταξίδια των αναπαριστώμενων. Το φωτογραφικό αυτό ταξίδι παραθέτει μια μεταφορική προσέγγιση της ναυτίας του εαυτού, βασισμένο στη θεωρία της φωτογραφικής επανιστόρησης η οποία δημιουργήθηκε μέσα από τη διδακτορική σπουδή της δημιουργού. Σε χειμωνιάτικα και καλοκαιρινά θαλασσινά τοπία της Βρετανίας και της Ελλάδας ή αυτά μιας μόνο θάλασσας, οι πρωταγωνιστές, μέσα από μια παραστατική προσέγγιση της προσωπικότητας, μας αφηγούνται τα ιδιωτικά ταξίδια τους ή και μόνο αυτό της δημιουργού.

Ηλίας Καπάνταης
Τίτλος: Έσω(-στροφή)

Γυρισμένα σώματα, προσανατολισμένα σε σκέψεις χωρίς καμιά οπτική επικοινωνία με τον κόσμο. Σκέψεις που περιστρέφονται σαν πλανήτες, γύρω από τον εαυτό τους, σε προκαθορισμένη τροχιά ή σε ελεύθερη, έτοιμες να συγκρουστούν, όλες τους όμως κρυφές, μυστηριακές, άγνωστες. Σκεπτόμενα σώματα, κλειστές πόρτες, με μία εικαστική τεχνοτροπία που επιτρέπει διπλή θέαση του ίδιου έργου έχοντας όμως το ίδιο αποτέλεσμα, «κλειστά σώματα». Μία αναφορά στη μοναξιά, στην έλλειψη επικοινωνίας αλλά και στο αθέατο, το μύχιο και το ρίσκο του κινδύνου της γνώσης. Ένας πρώτος εικαστικός ύμνος του δημιουργού στον «Κυανοπώγωνα» (όπερα του Bella Bartok σε libretto του Bela Balazs).

Πατρίτσια Κολαΐτη
Τίτλος: Μολυβένιο Στρατιωτάκι Πέτρα ή απολιθωμένο δέντρο.
Όταν ήταν παιδί, με την αδερφή της είχαν νοσοκομείο μικρών ζώων. Για χρόνια, διετέλεσε νούμερο σε περιοδεύοντα θίασο: έκανε το «Μεγάλο Αστείο». Ανάμεσα σε στρατιωτικά παραγγέλματα θα κάνει ασκήσεις πείνας ή θα σας αφηγηθεί την ιστορία της.
(Το ΜΟΛΥΒΕΝΙΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙ σε Live performance τη βραδιά των εγκαινίων από 21.30-22.00. Tις λοιπές μέρες της έκθεσης σε ηχητική installation).



Με την ευκαιρία της έκθεσης ζητήσαμε από τον Ηλία Καπάνταη να μας γράψει ορισμένα πράγματα για τις «Συνομιλίες» και για το πως γεννήθηκε η ιδέα.

«Ξεκίνησε σαν επιθυμία μιας φίλης να εκθέσει στο νησί μας και σύντομα είπαμε να κάνουμε παρέα ο ένας στον άλλο. Με έκπληξη συνειδητοποιήσαμε ότι τα έργα μας είχαν να πουν κάτι κατά μόνας αλλά και μεταξύ τους.Υπήρχαν συνομιλίες, όπως τότε που ήμασταν έφηβοι. Έτσι ποίηση, φωτογραφία και ζωγραφική μοιράζονται έναν πύργο του 19ου αιώνα. Κάθε πλευρά ή όροφος, μία ομιλία όπου ο κάθε ένας περιπλανάται και συνδυάζει ή απομονώνει τις φωνές μας. Καθώς επίσης και ορισμένα πράγματα για τον ίδιο.

»Τώρα για το προσωπικό μου έργο... βασίζεται σε μία τεχνική που ξεκίνησα πριν από μία δεκαετία σχεδόν. Επτά γυμνά, γυρισμένα πλάτη στο κοινό δημιουργούν την αίσθηση της μοναξιάς, της αποξένωσης. Η έλλειψη της θέας του προσώπου, η έλλειψη επικοινωνίας, δημιουργεί το αίσθημα του φόβου, του αγνώστου. Ο κάθε ένας από εμάς γυρίζει την πλάτη στις σκέψεις του, στον δικό του μυστικό κόσμο. Γινόμαστε πόρτες κλειστές (όπως στην όπερα «Το κάστρο του Κυανοπώγωνα»). Ένα τέτοιο κάστρο θέλω να δημιουργήσω, καθώς επιθυμώ να καταφέρω στο τέλος τα έργα να τοποθετηθούν κυκλώνοντας τον θεατή....

»Από τη βρεφική ηλικία μας -όπως και άλλα όντα του ζωικού βασιλείου- έχουμε την ανάγκη της επαφής με το πρόσωπο του γεννήτορά μας, ακόμα κι αν πρέπει να διακόψουμε τον ύπνο μας. Η επαφή με το πρόσωπο, αυτή η σιωπηλή επικοινωνία, έπαιξε και παίζει πολύ μεγάλο ρόλο ιδιαίτερα στη λεκάνη της Μεσογείου. Αγάλματα, προτομές, πορτραίτα νεκρικά ή όχι, ακόμα και εικόνες αγίων, που δεν έχουν απαραίτητα την επιθυμία να απεικονίσουν φυσιοκρατικά τις λεπτομέρειες του προσώπου, στην υπηρεσία της ανάγκης μας για οπτική επικοινωνία.

»Τι γίνεται όμως όταν αυτή η οπτική χάνεται; Όταν το πρόσωπο στραφεί πέρα από το οπτικό μας πεδίο; Τότε ξεκινάει η φαντασία και οι σκέψεις, περνώντας από πολλά στάδια καταλήγουμε στο μέσω ενός ιδεατού στροβιλίσματος από υποθέσεις.
Αστάθεια, φόβος, αγωνία, μοναξιά μας οδηγούν στην περιέργεια και στο κυνηγητό της θέας πάλι του προσώπου και της αλήθειας του. Αλήθειας που είτε ποτέ δεν είναι προσβάσιμη είτε καλύτερα ποτέ να μην είχε αποκαλυφθεί. Αυτή την αίσθηση αναζήτησα να δημιουργήσω κι εγώ σκοπεύοντας να τοποθετήσω όχι ακέφαλα αλλά απρόσωπα σώματα γύρω από τον θεατή. Η μοναξιά του εικονιζόμενου, η μοναξιά του θεατή, η μοναξιά του δημιουργού εν τέλει».

Info
Διάρκεια Έκθεσης: 5-9 Αυγούστου 2016 Πύργος Μαρκέλλου, Αίγινα
Εγκαίνια: Παρασκευή 5 Αυγούστου ώρα 20:30μμ
Ώρες λειτουργίας έκθεσης : 10:00πμ – 13:00μμ, 19:00μμ – 22:00μμ