Στην «καρδιά» της λιμνοθάλασσας και της ιστορίας

Πίσω από τους αλμυρούς και κατάλευκους λόφους, δίπλα στα απάνεμα νερά της λιμνοθάλασσας, ξεπροβάλλει η πόλη του Μεσολογγίου, έχοντας πολλά να μας πει και να μας δείξει, καθώς όλα όσα έχει υπομείνει στο διάβα του χρόνου, έχουν αποτυπωθεί στο κορμί της, σαν από σφυρί σε λίθο. Γενέτειρα σπουδαίων ανθρώπων και αξιομνημόνευτο σύμβολο ελευθερίας και αγωνιστικότητας, προσπαθεί να χτίσει, μέσα από τις μνήμες του παρελθόντος του, το αβέβαιο μέλλον. Απλωμένο στον κάμπο, χωρίς όρια και σύνορα, είναι πλέον πολιορκημένο μόνο από την ησυχία της ειρήνης και την ελευθερία, και μπορεί να τροφοδοτήσει χωρίς δασμούς, τον πόθο του για τη ζωή και τη δημιουργία.

Σε αυτή την πόλη, ξεχωριστή θέση κατέχει ο κήπος της, ένας κήπος διαφορετικός από τους άλλους... Ένας κήπος αναμνήσεων, μνημείων και αξιομνημόνευτων ανθρώπων, στεριωμένος πάνω σε έδαφος ποτισμένο με ηρωικές σταγόνες αίματος. Μια βόλτα στα ανθισμένα μονοπάτια του, θα σε φέρει αντιμέτωπο με στιγμές αλλοτινές, περασμένων εποχών, που μετά βίας επιβιώνουν στη σημερινή συνείδηση.



Και έξω από αυτόν, μέσα στα στενά της πόλης, η ιστορία μαίνεται βουβή, σαν φως που ξεπροβάλλει μέσα στην ομίχλη, και με όση δύναμη διαθέτει, ενισχύει τη συνείδηση, τη μνήμη και την πίστη. Συνείδηση για να μάθουμε να εκτιμούμε, μνήμη για να μην ξεχνάμε να θυμόμαστε, και πίστη για να αγωνιζόμαστε συλλογικά για τα υψηλά ιδεώδη, ακόμη και όταν οι συνθήκες είναι αντίξοες και οι ελπίδες της νίκης αχνές.

Το παρελθόν είναι ριζωμένο γερά στο παρόν, όπως οι πάσσαλοι στους πελάδες της λίμνης, που καθίστανται απαραίτητοι για το στέριωμα της υποδομής. Τυχόν ανυπαρξία τους θα καθιστούσε την κατασκευή ευάλωτη και εφήμερη, με ένα μέλλον προδιαγεγραμμένο, που θα κατέληγε στην κατάρρευση. Μία απογευματινή ποδηλατάδα στα μονοπάτια του νερού προς την Τουρλίδα, με φόντο το πανέμορφο κοκκινωπό ηλιοβασίλεμα, θα μαγέψει τις σκέψεις σου και θα κάνει τον νου σου να οργιάσει, σε μία προσπάθεια συλλογισμού της εκεί πραγματικότητας. Γιατί εκεί, όλα είναι διαφορετικά. Ακόμη και ο χρόνος πηγαίνει αργά, και αδυνατεί να συμβαδίσει με τους πραγματικούς ρυθμούς που η ζωή επιβάλλει.

Έτσι, μπορεί σήμερα το Μεσολόγγι να μη θυμίζει σε τίποτα τη γραφική κωμόπολη των αρχών του 20ου αιώνα, αλλά το πνεύμα του παραμένει αλώβητο και εξακολουθεί να εμπνέει λογική και συναίσθημα. Μεγάλα λόγια ειπώθηκαν, εθνικοί ποιητές αναδύθηκαν και τρομερές αλήθειες διαπιστώθηκαν, χάρη σ' αυτή τη νύμφη της λιμνοθάλασσας. Και αν η πόλη φαντάζει τώρα γέρικη, με το παρελθόν της να τη βαραίνει, τα ζωηρά μηνύματα που εκπέμπει διατηρούν ακόμη νεαρή και γεμάτη ενεργητικότητα την κατατρεγμένη από τη μοίρα ψυχή της, που αν και έχει υποστεί πολλά, εξακολουθεί να χτυπά και να δίνει ρυθμό σε σκέψεις και λογισμούς.