Τον Γιάννη Μανάλη και τον Χάρη Παπαδόπουλο τους γνώρισα συγγραφικά με το «Βαλίτσες και φύγαμε», ένα... κινηματογραφικό μυθιστόρημα όπως τους αρέσει να το χαρακτηρίζουν, μέσα από το οποίο ταξίδευαν τον αναγνώστη στην Κούβα. Ακολούθησε το «Κορίτσια στον ήλιο», με την πλοκή του να ακολουθεί τον ίδιο ταχύτατο ρυθμό, που σε κάνει να μην θες να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου – φυσικά το διάβασα με την ίδια όρεξη με το πρώτο. Όταν λοιπόν μου ανακοίνωσαν πως κυκλοφορούν το τρίτο τους βιβλίο με τίτλο «Η νονά μου η Αλίκη», δεν μπορούσα παρά να θέλω να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα γι’ αυτό.
Επειδή ωστόσο δεν υπάρχει κανένας καταλληλότερος να μιλήσει για ένα βιβλίο από τον ίδιο τον συγγραφέα, ζήτησα από τον Χάρη και τον Γιάννη να μου καταγράψουν οι ίδιοι τις σκέψεις τους: τι τους ενέπνευσε, πώς εμπλέκεται στην υπόθεση η Αλίκη Βουγιουκλάκη, τι να περιμένουμε γενικότερα από το νέο τους έργο. Ο λόγος στους δυο τους:
«Υπάρχουν πάντα κάποιες φορές που αισθανόμαστε την ανάγκη να ταξιδέψουμε νοερά στα παιδικά μας χρόνια. Να ανατρέξουμε σε κάποιες όμορφες, γλυκές αναμνήσεις, τότε που όλα φαίνονταν τόσο απλά και ταυτόχρονα τόσο εντυπωσιακά στην άδολη ματιά μας. Και μέσα από αυτό το συναισθηματικό ταξίδι συναντάμε και πάλι τον εαυτό μας, κάπου που τον είχαμε αφήσει σαν παιδί. Και είναι αυτός ο εαυτός από τον οποίον αντλούμε δύναμη, μία δύναμη που αποδεικνύεται απαραίτητη στην καθημερινότητά μας.
»Στη διαδρομή αυτών των αναμνήσεων υπήρχε πάντοτε ένα πρόσωπο που με το λαμπερό του χαμόγελο φώτιζε τις ζωές και τα όνειρά μας, που με τη μοναδική του ενέργεια και αγάπη για τη ζωή εμφύσησε σε όλους μας μία δύναμη αισιοδοξίας χρωματίζοντας τον κόσμο μας με ελπίδα και χαρά, προ πάντων σε εποχές που αυτά τα στοιχεία φάνταζαν σπάνια ή και ανύπαρκτα.
»Οι εποχές όμως δεν διαμορφώνουν τους ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι τις εποχές. Αρκεί να μπορέσουν να αναδείξουν την απίστευτη δύναμη που υπάρχει καλά οχυρωμένη μέσα σε όλους μας. Κάποιοι μάλιστα άνθρωποι κατορθώνουν τη δική τους γκρίζα πραγματικότητα να τη μετατρέπουν σε ένα φωτεινό όνειρο που έχουν ανάγκη να το μοιραστούν με όλους τους άλλους. Ένα τέτοιο ξεχωριστό πρόσωπο ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη.
»Όλοι μεγαλώσαμε με τις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, που ακόμα εξακολουθούν και θα εξακολουθούν να μας συντροφεύουν. Μας έκαναν να γελάσουμε, να συγκινηθούμε, να νιώσουμε συναισθήματα. Ταξιδέψαμε στις ιστορίες χαρισματικών ανθρώπων όπως ο Αλέκος Σακελλάριος, η ψυχή μας στροβιλίστηκε στις αιθέριες νότες κορυφαίων δημιουργών όπως ο Μάνος Χατζιδάκις, αγαπήσαμε σαν δικούς μας ανθρώπους κάποιους εξαιρετικά ταλαντούχους καλλιτέχνες όπως η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Τζένη Καρέζη, ο Δημήτρης Χορν, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, η Ρένα Βλαχοπούλου.
»Πόσες στ' αλήθεια φορές δεν θα θέλαμε να στριμωχτούμε κι εμείς στο πλάνο κάποιας ταινίας και να ταξιδεύαμε με την Κατερίνα και τον Αλέξη Βαρνέζη στη “Μοντέρνα Σταχτοπούτα”, να βρισκόμαστε στην ίδια σχολική αίθουσα με τη Λίζα Πετροβασίλη, να πηγαίναμε εκδρομή με τη Λίζα Παπασταύρου και τον κύριο Φλωρά!
»Η Αλίκη Βουγιουκλάκη όμως δεν ήταν μόνο η μεγάλη πρωταγωνίστρια του κινηματογράφου και του θεάτρου αλλά και ένα πολύ σπουδαίο πρόσωπο που επηρέασε τις ζωές πολλών ανθρώπων. Όχι μόνο των δικών της αλλά και όλων όσων την ένιωθαν ειλικρινά κοντά τους - και ασφαλώς όχι τυχαία. Η σχέση που είχε αναπτύξει άλλωστε η Αλίκη ειδικά με τα παιδιά ήταν μοναδική και άφθαρτη γιατί σε αυτήν δεν χωρούσε τίποτε άλλο από αλήθεια και πραγματικό συναίσθημα. Ίσως επειδή το παιδί που η ίδια η Αλίκη είχε στην ψυχή της, δεν την εγκατέλειψε ποτέ γιατί και η ίδια δεν το είχε εγκαταλείψει. Βάδιζαν πάντα πλάι-πλάι. Και γι' αυτό και τα παιδιά πάντα τη λάτρευαν, όπως και η ίδια εκείνα.
»Το φετινό καλοκαίρι συμπληρώνονται 20 χρόνια από τότε που η Αλίκη έφυγε από κοντά μας, όχι όμως και από τις καρδιές μας. Ειδικά μάλιστα αυτή την εποχή που πολλές φορές νιώθουμε τη ζωή μας να εγκλωβίζεται σε κάποια στενά οικονομικά μεγέθη και να ασφυκτιούμε σε ένα περιβάλλον στεγνό από όνειρα και ιδανικά, ειδικά για τους νεότερους ανθρώπους που τα έχουν τόσο ανάγκη και τα δύο για να αναπτύξουν τη δική τους πορεία.
»Όπως είπαμε όμως προηγουμένως, οι άνθρωποι διαμορφώνουν τις εποχές. Και θεωρούμε πως τώρα είναι πιο επίκαιρα από ποτέ όλα όσα συμβόλιζε και θεωρούμε πως εξακολουθεί να συμβολίζει η Αλίκη Βουγιουκλάκη, δηλαδή την ελπίδα, την αγάπη, την προσφορά, την έμπνευση και φυσικά τα όνειρα που αν τα εμπιστευτείς και εργαστείς γι´ αυτά, μπορούν και γίνονται πραγματικότητα. Το απέδειξε η ίδια με τη ζωή της.
»Κάπως έτσι λοιπόν αποφασίσαμε να γράψουμε το μυθιστόρημα “Η νονά μου η Αλίκη”. Δεν πρόκειται για κάποια βιογραφία -δεν είχαμε τέτοια πρόθεση άλλωστε-, αλλά για μία απόλυτα σύγχρονη ιστορία που διαδραματίζεται στην εποχή μας, μόνο που η ζωή της βασικής ηρωίδας μας τέμνεται με καθοριστικό τρόπο με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ένα πρόσωπο που έγινε μύθος, χωρίς όμως ποτέ να χάσει την ευαισθησία και το ειλικρινές ενδιαφέρον της για τους άλλους ανθρώπους.
»Είναι μία ξεχωριστή ρομαντική ιστορία, εμπνευσμένη από ένα κινηματογραφικό παραμύθι που φέρνει κοντά δύο ανθρώπους που έχουν ανάγκη να προχωρήσουν τις ζωές τους, ανακαλύπτοντας πρώτα από όλα τους ίδιους τους εαυτούς τους. “Η νονά μου η Αλίκη” είναι ένα μυθιστόρημα που αγαπάμε πολύ γιατί σημαίνει για εμάς πολλά περισσότερα από όσα θα μπορούσαμε να περιγράψουμε. Μέσα στις σελίδες του, θεωρούμε πως βρίσκεται ένα κομμάτι της ψυχής μας.
»Όλα όσα θέλαμε να πούμε και όλα όσα σήμαινε για εμάς -και όχι μόνο- η Αλίκη Βουγιουκλάκη, έστω και μέσα από μία ιστορία μυθοπλασίας ή μέσα από ένα σύγχρονο «παραμύθι». Πολλές φορές όμως στα παραμύθια ζουν οι μεγαλύτερες αλήθειες και αυτές τις αντιλαμβάνεται ο κάθε ένας γιατί οι αλήθειες δεν χρειάζονται επιχειρήματα ή περίτεχνες φράσεις για να σταθούν, απλά υπάρχουν και απευθύνονται χωρίς την παρεμβολή λόγων στις καρδιές των ανθρώπων. Ευχόμαστε ολόψυχα λοιπόν ο κάθε φίλος αναγνώστης να ανακαλύψει τη δική του αλήθεια στις σελίδες αυτού του μυθιστορήματος».
