Με ένα ζεστό «καλώς την, πέρασε» ο Γρηγόρης Λαγός μου άνοιξε την πόρτα του εργαστηρίου του, μια πόρτα που οδηγεί στις πόλεις του κόσμου. Τις δικές του πόλεις, όπως τις βλέπει από ψηλά μέρα και νύχτα σαν σκαρφαλωμένος στα σύννεφα. Τα γλυπτά έργα του, αυτές οι πανοραμικές μικρογραφίες μητροπόλεων, είναι που μου κέντρισαν την περιέργεια να τα δω από κοντά και να του ζητήσω να κάνουμε μια μικρή κουβέντα. Κουβέντα κι όχι ακριβώς συνέντευξη, αφού ήδη ήξερα ότι δεν δίνει συνεντεύξεις.
«Κοσμοκαλόγερος», μου λέει χαρακτηριστικά λίγο αργότερα για τον εαυτό του καθισμένος απέναντί μου μπροστά σε ένα μοντέλο της Κωνσταντινούπολης. «Όταν δεν δουλεύω περπατάω και φωτογραφίζω την πόλη. Αλλά βασικά συνεχώς δουλεύω». Στα τραπέζια και στους τοίχους του εργαστηρίου, Νέα Υόρκη, Σαγκάη, Κάιρο, Ρίο, Παρίσι, Αθήνα, Ρώμη, είναι μερικές από τις πόλεις του -φτιαγμένες από εποξική ρητίνη και άλλα υλικά- με τα μνημεία τους, τα κτίρια, τους δρόμους, τα πάρκα, τα ποτάμια και τις γέφυρές τους, που σίγουρα προϋποθέτουν πολλή δουλειά. Μήνες για κάθε μια, όπως μου εξηγεί ο μεγαλωμένος στα Εξάρχεια καλλιτέχνης. Φωτισμένα, με φαντασμαγορικές λεπτομέρειες για τη νύχτα, ή όχι, σου παίρνουν την ανάσα!
Η σχέση του με την Τέχνη ήταν ξεκάθαρη από τα παιδικά του χρόνια στο σχολείο, όταν έφτιαχνε σχέδια ιχνογραφίας για τους συμμαθητές του με αντάλλαγμα να του κάνουν την αριθμητική του. Αργότερα, μπήκε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών θεωρώντας, όπως λέει, ότι «όλα θα έπαιρναν τον δρόμο τους». Παρόλα αυτά, τα παράτησε για έξι μήνες και πήγε στην Ισπανία κάνοντας διάφορες δουλειές προκειμένου να πάρει τα καλλιτεχνικά ερεθίσματα τα οποία πίστευε ότι χρειαζόταν. Αυτή, μάλιστα, η δίψα για αναζήτηση τον οδήγησε αργότερα και ως χορευτή για δέκα χρόνια στην Ομάδα Εδάφους.
«Πάντα ήξερα τι ήθελα να κάνω», λέει για τις επιλογές του. «Ακόμα και ποιον καθηγητή προτιμούσα να έχω στη Σχολή, όπως τον Κεσανλή που ήταν από τους καλύτερους, άμεσος και απλός. Γι αυτό κι εγώ τον φώναζα «Νίκο». Όταν με ρώτησε γιατί ήθελα να παρακολουθήσω το εργαστήριό του, απάντησα ότι δεν έβρισκα άλλο λόγο να βρίσκομαι στη Σχολή και έτσι με δέχτηκε. Πέρασα πέντε υπέροχα χρόνια και από τότε προσπαθώ να… προσγειωθώ». Η κατάβασή του από τα σύννεφα στην επιφάνεια της Γης, στα σημερινά του έργα, άρχισε το 2008. «Σε αυτά τα έργα έχω αφαιρέσει τις ανθρώπινες φιγούρες που υπήρχαν σε παλαιότερες δουλειές μου. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι έχουν τη δύναμη να αλλοιώνουν τη Γη».
