Ένας… Προφήτης στις κινηματογραφικές αίθουσες

Η νέα ταινία του Δημήτρη Πούλου, «Ο Προφήτης», ξεκινάει το ταξίδι της στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 22 Απριλίου έχοντας στις αποσκευές τις τις καλύτερες κριτικές από τα φεστιβάλ όπου προβλήθηκε. Σύμφωνα με την υπόθεση, ένας στρατιώτης καταφτάνει, εν καιρώ πολέμου, σε ένα μοναστήρι αναζητώντας τον πατέρα του. Στο μοναστήρι δεν κατοικούν μοναχοί αλλά πασιφιστές που για ιδεολογικούς κυρίως λόγους δεν θέλουν να πολεμήσουν. Κατά την παραμονή του όμως συνειδητοποιεί ότι οι κάτοικοι του μοναστηριού κάτι του κρύβουν.



Με αφορμή την ταινία, συναντήσαμε τον σκηνοθέτη και του ζητήσαμε να απαντήσει στις ερωτήσεις μας.

Τι είναι ο Δημήτρης Πούλος;

Επίμονος. Αιτιολογημένα. Ευαίσθητος. Κρυφά. Σκληρόπετσος. Κυνικά. Οργανωτικός. Ενίοτε. Φιλόδοξος. Υπερβολικά. Μετριόφρων. Επικίνδυνα. Ειλικρινής. Σχεδόν πάντα. Ενδιαφέρων. Αν το προσέξεις. Πολύπλοκος. Όσο και απλός. Απλός. Πολύπλοκα. Καλλιεργημένος. Αρκετά. Περίεργος. Χωρίς ντροπή. Φοβισμένος. Μόνο στο σινεμά.  Θαρραλέος. Σε ότι γίνεται σινεμά. Ανυπόμονος. Μαζοχιστικά. Ψύχραιμος. Εκνευριστικά. Αποφασισμένος. Μαζοχιστικά. Επαναστατικός. Μόνο τις ακραίες ώρες. Συντηρητικός. Επαναστατικά. Εικονοποιός. Μοναχικά. Μοναχικός. Συντηρητικά. Κινηματογραφικός. Πάντα!



Ποιες είναι οι σκέψεις σου γύρω απ’ το «πρόβλημα» του «Προφήτη»;

Κάθε επανάσταση είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Όπως κάθε ζωή καταλήγει στον θάνατο, όπως κάθε έρωτας αργά ή γρήγορα εξαϋλώνεται. Οι επαναστάσεις είναι οργασμοί, ηφαίστεια που εκρήγνυνται και μετά χάνουν την έντασή τους, φανερώνοντας τις πραγματικές αδυναμίες τους. Γιατί να το επιχειρήσει κάποιος λοιπόν; Αυτό είναι σαν να ρωτάς γιατί να πρέπει ένα μωρό να περπατήσει. Γιατί, πρέπει. Όχι, όχι, μη γελιέστε με τις επαναστάσεις που υποτίθεται πως «άλλαξαν τον κόσμο» ή «απελευθέρωσαν τη χώρα», μόνο και μόνο για να την υποδουλώσουν κάπου αλλού. Αυτές δεν είναι επ-αναστάσεις. Μιλώ για κάτι άλλο. Κάτι που αλλάζει τον ρου της ιστορίας δεν είναι είναι απαραίτητα επανάσταση. Είναι παράδρομος σε μια κεντρική λεωφόρο. Η πραγματική επ-ανάσταση είναι κάτι βαθύτερο, πιο ριζικό, πιο διαχρονικό. Ο Πλάτωνας μιλούσε μέσω του Σωκράτη για τον πόνο, εκείνο τον άσπονδο φίλο που μας οδηγεί στην απώλεια και μετά στη συνειδητοποίηση. Του εαυτού μας, συλλογικού και μη, που μας αναγκάζει πλέον να αλλάξουμε πραγματικά προς το καλύτερο. Τότε και μόνο τότε είμαστε έτοιμοι για μια επ-ανάσταση.

Ας μην υποτιμούμε όμως και την άλλη επανάσταση. Τόσο αίμα έχει χυθεί. Τόσους λαούς έχει απελευθερώσει. Είναι ένα πολύτιμο στάδιο στη ζωή (συλλογική, ατομική) που πρέπει να βιωθεί, νωρίς, έντονα, απόλυτα. Και να πεθάνει ακόμα πιο νωρίς. Να μην επιτραπεί, όπως στον έρωτα να γίνει ανοχή, ρουτίνα, συνήθεια, ένα κατεστημένο δεσμευμένο από τα ίδια τα πλοκάμια που θέλησε κάποτε να κόψει. Εξουσιαζόμενος που αντιδράει για να γίνει εξουσιαστής, από αλαζονεία, έπαρση, καλή πρόθεση… όλες οι δικαιολογίες χωράνε. Κι όλες καταδικασμένες να έχουν το ίδιο τέλος. Γιατί έτσι πρέπει.



Πώς θα σκιαγραφούσες τον «Πολεμιστή»;

Ο «Πολεμιστής» της ταινίας δεν έχει καμία ατομική ανάγκη να επαναστατήσει. Αναζητεί τον πατέρα του μέσα στο χάος μιας ευρύτερης επανάστασης καταδικασμένης να αποτύχει. Αναζητεί γιατί δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο. Ψάχνει απαντήσεις γιατί δεν γνωρίζει καν τις ερωτήσεις. Είναι «προγραμματισμένος» να βρει τον στόχο αλλά δεν έχει τα πολεμοφόδια για να τον πετύχει. Και ενδύεται τον μανδύα του επαναστάτη, γιατί αυτός είναι ο μόνος ρόλος που απέμεινε. Έτσι πρέπει.

Κάθε χαρακτήρας που συναντάει στο μοναστήρι αντιπροσωπεύει μία πτυχή του εαυτού του. Μη με ρωτάτε πως το ανέδειξα σκηνοθετικά. Θα σιχαινόμουν τον εαυτό μου αν το ανέλυα. Είναι μια «επαναστατική», «πολεμική» ταινία στην οποία δεν χύνεται ούτε μια ρανίδα αίματος. Γιατί δεν μιλάει για τέτοιου είδους επανάσταση. Μιλάει για εκείνη την επανάσταση της απώλειας πριν την αλλαγή. Και όπως αναφέρει ένας χαρακτήρας: «Αλλάζουν οι άνθρωποι; Δύσκολο να αλλάξεις έναν άνθρωπο…». Και έτσι πρέπει να είναι. Δύσκολο.

Πώς θα χαρακτήριζες την ταινία;

Η ταινία είναι εκεί, έτοιμη προς κριτική ή μάλλον, προς συζήτηση, φτιαγμένη έτσι ώστε να υπάρχουν όλες οι απαντήσεις μέσα στις ερωτήσεις. Δεν είναι ταινία «μηνύματος» ή «κάθαρσης», δεν είναι ταινία «δράσης» όπου στο τέλος «θριαμβεύει το καλό». Δεν είναι ταινία με γρήγορους ρυθμούς, αυτούς στους οποίους μας «εγκλώβισε» το εμπορικό σινεμά εδώ και χρόνια. Δεν είναι είναι ταινία με «καλές» ερμηνείες από ηθοποιούς που «υποδύονται» χαρακτήρες. Οι ηθοποιοί υποδύονται αυτό που υπάρχει κάτω απ’ το σενάριο, μέσα στις εικόνες, στο χείλος του μοντάζ, στα απαράβατα όρια της μουσικής επένδυσης. Υποδύονται μια εσωτερική επ-ανάσταση, καθαρά ατομική, που διαμορφώνεται σε κάθε θέαση ξεχωριστά και ατομικά.

Δεν επενδύει στο συναίσθημα. Ούτε στο «φτηνό» (υπάρχει άραγε τέτοιο πράγμα;) ούτε στο «ακριβό». Δεν θέλουμε άλλο συναίσθημα. Η ζωή μας είναι γεμάτη από δαύτα. Καμία μεγάλη απόφαση δεν πάρθηκε με άξονα ένα φευγαλέο συναίσθημα. Ούτε όμως και μόνο με τη λογική, αυτή την ξεδιάντροπα έντιμη κυρία που μας στερεί χαρές και πάθη αλλά που έχει πάντα δίκιο. Αν θέλετε κάτι τέτοιο, αν θέλετε μια απόδραση από την πολλές φορές δυσβάσταχτη πραγματικότητα, να μην δείτε τον «Προφήτη». Θα είναι το χειρότερο πρώτο ραντεβού που έχετε βγει ποτέ. Ψάξτε μια άλλη ταινία καλύτερα. Άλλωστε, οι επ-αναστάσεις δεν είναι για όλους.



Για ποιον είναι «κατάλληλη»;

Αν θέλετε να ξεκινήσετε από κάπου και δεν γνωρίζετε από που, αν νιώθετε πραγματικά έτοιμοι για μια επ-ανάσταση, αν ψάχνετε, όχι τις σωστές απαντήσεις αλλά τις κατάλληλες ερωτήσεις, κοπιάστε. Θα δυσκολευτείτε, θα εξαγριωθείτε, θα αγανακτήσετε, θα ξεφυσάτε. Θα δείτε κάτι που δεν έχετε ξαναδεί. Δεν θα φύγετε από την αίθουσα λυπημένοι αλλά ούτε και χαρούμενοι. Όπως και μετά από έναν χωρισμό, δεν θα καταλάβετε αμέσως τι ήταν αυτό που ζήσατε και ποια τα «μαθήματα» από αυτόν, αν δεν περάσει αρκετός χρόνος. Όχι, δεν είναι θέμα ευφυΐας. Από αυτή έχετε μπόλικη. Είναι θέμα χρόνου. Όπως λέει κι ένας άλλος χαρακτήρας: «Πάντα χρειάζεται χρόνος».

Κι εγώ ποιος είμαι; Ένας «φτηνός» κράχτης μιας ταινίας που δημιουργήθηκε με πολύ κόπο, χρόνο, πόνο, φιλοδοξία; Ή ένας «ακριβός» συνάνθρωπος, που προσπαθεί να αφυπνίσει συνειδήσεις; Τίποτα απ΄τα δύο φοβάμαι. Και τα δύο είναι γραμμένα στη μοίρα ούτως ή άλλως. «Η μοίρα είναι το άλλο όνομα της τύχης», λέει ένας τρίτος χαρακτήρας. Και πώς να σκουντήξει κανείς την τύχη; Μάταιο. Και τότε, γιατί έκανα τον «Προφήτη»; Μα, γιατί έπρεπε.


Info
«Ο Προφήτης»
Σενάριο/σκηνοθεσία : Δημήτρης Πούλος
Παραγωγή : Poulover productions/Σωκράτης Σπανός
Φωτογραφία : Ραμόν Μαλαπέτσας
Σκηνικά/κουστούμια : Κίκα Καράμπελα
Ηχοληψία : Βασίλης Γεροδήμος
Μοντάζ : Πλάτων Σ.
Πρωταγωνιστούν : Γιώργος Χρανιώτης, Μενέλαος Χαζαράκης, Steve Christofer, Nathan Thomas, Γιώργος Παπαστυλιανός, Δήμητρα Κούζα
Voice coach : Terry Siganos
Μουσική σύνθεση : Κωνσταντίνος Κατωμέρης
Παραγωγή στο soundtrack : Christodoulos Siganos