Πέντε must see παραστάσεις

Τον περασμένο Δεκέμβριο σας είχα γράψει για οκτώ παραστάσεις που αξίζει να δείτε. Αφορούσαν πρεμιέρες του πρώτου μισού της φετινής χειμερινής σεζόν, κάποιες εκ των οποίων παίζονται ακόμα. Τώρα επιστρέφω με πέντε παραστάσεις, που είδα και ξεχώρισα, στο δεύτερο μισό της θεατρικής σεζόν. Διευκρινίζω ότι γράφω για παραστάσεις που έχω δει. Μπορεί να υπάρχουν και άλλες πολλές που αξίζει να τις δείτε, αλλά εγώ δεν έχω προλάβει ακόμα να δώσω το «παρών». Επίσης, υπάρχουν και παραστάσεις που πρόλαβα να τις δω λίγο πριν ρίξουν αυλαία, οπότε παρόλο που μπορεί να μου άρεσαν δεν τις έχω συμπεριλάβει εδώ, αφού έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο τους. Έχουμε και λέμε λοιπόν…


ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ του Ερρίκου Ίψεν
Θέατρο της Οδού Κυκλάδων


Μία συναρπαστική παράσταση ενός αριστουργηματικού κλασικού έργου. Η Αμαλία Μουτούση δίνει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας υποδυόμενη τη Νόρα, που ασφυκτιά μέσα στην ίδια της τη ζωή και την κοινωνική συνθήκη που την περιβάλλει. Δίπλα της ο Άρης Λεμπεσόπουλος μας χαρίζει έναν υποδειγματικό Τόρβαντ. Μία παράσταση, που ούτε «κλασικίζει» ούτε ακολουθεί «μεταμοντέρνους» (η λέξη πια μοιάζει παρωχημένη) δρόμους. Είναι αυτό που όλα συμβαίνουν από κάτω. Που όλα βράζουν χωρίς τίποτα να εκφράζεται δυνατά. Είναι αυτή η εμμονή στον λόγο, στις παύσεις, στις σιωπές, που σε κάνει να μην χάνεις λέξη από το κείμενο. Να συνδέεσαι μαζί τους. Να αγγίζεις το «ψυχικό νόημα» τους. Η σκηνοθεσία του Γιώργου Σκευά μας χαρίζει μία νέα ανάγνωση πέρα από το ψυχόδραμα, που σέβεται το κείμενο και αναδεικνύει τις υπερβατικές του προεκτάσεις. Γιατί ο ρεαλισμός βασιλεύει στην ποίηση…

ΚΑΖΙΜΙΡ ΚΑΙ ΚΑΡΟΛΙΝΑ του Έντεν φον Χόρβατ
Τεχνοχώρος Cartel


Μετά από απουσία πέντε χρόνων στο Βερολίνο, ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος επιστρέφει στην Ελλάδα και σκηνοθετεί ένα εξαιρετικό έργο του Γερμανού συγγραφέα του Μεσοπολέμου, Έντεν φον Χόρβατ. Η ιστορία του Καζιμίρ και της Καρολίνα, που χωρίζουν όταν ο Καζιμίρ μένει άνεργος, μοιάζει σαν να γράφτηκε για την Ελλάδα σήμερα. Μια γιορτή στα χρόνια της Κρίσης. Εκείνος βουλιάζει στην αυτολύπηση και τα πάντα θολώνουν γύρω του αφήνοντας να αναδειχθεί ένα μεγάλο «κατηγορώ» προς όλους και όλα. Εκείνη αναζητά την αγάπη και μια καλύτερη ζωή. Γύρω τους ένα καρουζέλ από διευθυντές, φιλόδοξους υπαλλήλους, κορίτσια έτοιμα για όλα, μικροκακοποιούς, ανθρώπους που παλεύουν από κάπου να πιαστούν, που παλεύουν να επιβιώσουν… Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος εκμεταλλεύεται πανέξυπνα όλους τους χώρους του Cartel και φτιάχνει μία υπέροχη παράσταση, που σε στροβιλίζει στη δίνη αντιθετικών συναισθημάτων. Μία παράσταση, που ισορροπεί ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το ονειρικό στοιχείο. Μία παράσταση που εντυπωσιάζει με τη σκηνοθετική της ματιά και μιλάει απευθείας στο σήμερα (και όπως όλα δείχνουν και στο πάντα). Γιατί… «Οι άνθρωποι είμαστε ζώα. Άγρια ζώα.»


ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ
Νέο Θέατρο Βασιλάκου


Η Χάρις Αλεξίου αφήνει την αλήθεια της να ξεχυθεί χωρίς το προστατευτικό δίχτυ, που της παρείχε τόσα χρόνια ο ρόλος της τραγουδίστριας. Μιλάει, θυμάται, λυγίζει, συγχωρεί, πονάει, λυτρώνεται… Τα τραγούδια λειτουργούν απλώς συμπληρωματικά σε αυτή τη γενναία εξομολόγηση, που είναι πολύ δύσκολο να σε αφήσει ασυγκίνητο. Η Χάρις γίνεται Χαρούλα και μοιράζεται μαζί μας πράγματα, που θα μας εκμυστηρευόταν μια φίλη μας. Θες να της κάνεις μια μεγάλη αγκαλιά. Όπως την αγκάλιασε με τόση αγάπη και τρυφερότητα ο Γιώργος Νανούρης, που έστησε αυτή την παράσταση για εκείνη. Παίζοντας με το φως, τις λέξεις, τις νότες, τα συναισθήματα, τις σιωπές. Μην πάτε να δείτε το «Χειρόγραφο» για να ακούσετε τη Χαρούλα να τραγουδά… Τρέξτε να το δείτε για να τη γνωρίσετε καλύτερα. Και να την αγαπήσετε ακόμα πιο πολύ.


SWEET CHARITY των Neil Simon & Cy Coleman
Θέατρο Badminton


Ένα διάσημο μιούζικαλ και μία άκρως φροντισμένη παραγωγή με την υπογραφή ενός μετρ του Broadway, του Chet Walker. Ο Walker υπήρξε το δεξί χέρι του Bob Fosse κι αυτό μπορείς εύκολα να το διακρίνεις βλέποντας την ελληνική παράσταση του “Sweet Charity”. Μία μινιμαλιστική, αλλά ιδιαίτερα καλαίσθητη σκηνοθεσία, εξαιρετικές χορογραφίες, απολαυστική απόδοση του κειμένου στα ελληνικά από το δίδυμο Καπουτζίδη–Πατρώνη, πολύ ωραίες ενορχηστρώσεις από τον Αλέξη Πρίφτη κι ένας θίασος που βάζει τα δυνατά του. Η Σαμαράγδα Καρύδη μπορεί να μην καταφέρνει να απογειώσει φωνητικά τα τραγούδια (αν και είναι σωστή και δεν εκτίθεται ούτε στιγμή), αλλά είναι πραγματικά γλυκύτατη στο ρόλο της Charity. Υποκριτικά και κινησιολογικά είναι χάρμα οφθαλμών. Το ίδιο αξιολάτρευτος είναι και ο Μέμος Μπεγνής, που τα καταφέρνει περίφημα και στο τραγουδιστικό του σόλο. Το “Sweet Charity” είναι μια παράσταση που σέβεται τον θεατή. Θα σας κάνει να γελάσετε, να συγκινηθείτε και να περάσετε δυόμισι πολύ ευχάριστες ώρες. Αυτός δεν είναι και ο στόχος άλλωστε;


ΡΙΧΑΡΔΟΣ Ο Γ’ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ
Σύγχρονο Θέατρο


Το τόλμησαν και τους πέτυχε… Ο Τάκης Τζαμαργιάς εμπιστεύτηκε στην Καίτη Κωνσταντίνου τον εμβληματικό ρόλο του Ριχάρδου του Γ’ φτιάχνοντας μία γκόθικ παράσταση–σχόλιο πάνω στην εξουσία και το σκοτάδι της. Με έξυπνες σκηνοθετικές λύσεις, εμφανή τη δουλειά στον λόγο (ο Τζαμαργιάς επέλεξε την ποιητική μετάφραση του Κ. Καρθαίου), μία ικανή μικρή ομάδα ηθοποιών σε διπλούς και τριπλούς ρόλους και την Καίτη Κωνσταντίνου να τα καταφέρνει περίφημα στον ρόλο του Ριχάρδου, ο Τζαμαργιάς κατόρθωσε να χαρίσει μία νέα ματιά στο έργο σεβόμενος το κείμενο και ισορροπώντας με επιτυχία ανάμεσα στο κλασικό και το σύγχρονο. Δεν λειτουργούν πάντα όλα τέλεια στην παράσταση, αλλά προσωπικά τη βρήκα πολύ πιο ενδιαφέρουσα από το ανέβασμα του Εθνικού σε σκηνοθεσία Χουβαρδά. Αξίζει την προσοχή σας.