Από το όνειρο στην πράξη

Ο Δημήτρης Γαλάνης γεννήθηκε στην Πάτρα και από πολύ μικρός γνώριζε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός. Λίγο οι παιδικές παραστάσεις που παρακολουθούσε με τη μητέρα του όταν ήταν παιδί, λίγο η αγάπη για τον κινηματογράφο, λίγο οι σχολικές εκδηλώσεις και τα τηλεοπτικά προγράμματα που τον γοήτευαν, δεν του πήρε και πολύ: αμέσως μόλις ολοκλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία αποφάσισε να κάνει το όνειρό του πράξη!

Έτσι λοιπόν, φεύγοντας από την πόλη που μεγάλωσε, ξεκίνησε το ταξίδι του έχοντας ως νέα βάση πλέον την Αθήνα. Φοίτησε σε δραματική σχολή ως υπότροφος και ολοκλήρωσε τις σπουδές του με αξιοσημείωτη επιτυχία. Παρακολούθησε ταυτόχρονα μαθήματα χορού, σύγχρονου τραγουδιού και ακροβατικής γυμναστικής και έτσι, με πολύ μεράκι και όρεξη, πέρασαν τα χρόνια των σπουδών. Παράλληλα ξεκίνησε σιγά σιγά να συμμετέχει σε παραγωγές που τον γέμιζαν χαρά και αισιοδοξία για το μέλλον.



Στην τηλεόραση έχει συμμετάσχει σε σίριαλ (Με λένε Βαγγέλη, Κόκκινο δωμάτιο, Η Οικογένεια βλάπτει, Αλλού ξημερωμένοι) από τα οποία απέκτησε όπως λέει «όμορφες και ευχάριστες εμπειρίες», ενώ όσον αφορά το θέατρο θεωρεί ότι κάθε παράσταση αποτελούσε για εκείνον «έναν νέο κύκλο σπουδών». «Το κλουβί με τις τρελές», «Οι τρεις κόρες εν Καμίνω», «Η άνοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόνη», «Η ζωή μου θέατρο», «Θα σε πάρω να φύγουμε», «Μαρινέλλα-Βέμπο: η συνάντηση», «Τομ Σόγιερ», και «Ο Βιολιστής στη στέγη» αποτελούν τη θεατρική του πορεία μέχρι και σήμερα, όπου βρίσκεται στο Θέατρο Badminton και στο έργο «Ο Ιάσονας και το Χρυσόμμαλο Δέρας».

«Πρόκειται για ένα συναρπαστικό ταξίδι της ελληνικής μυθολογίας», μου εξηγεί, «μια επική περιπέτεια που αφηγείται την πορεία του Ιάσονα και των συντρόφων του από το Πήλιο και την Ιωλκό ως τις ακτές της Κολχίδας». Η αφήγηση αρχίζει με την πτήση του Φρίξου και της Έλλης καβάλα στο μυθικό κριάρι, διατρέχει τους άθλους των Αργοναυτών στο πέλαγος και στους αφιλόξενους τόπους της Κολχίδας και καταλήγει στα τεχνάσματα και τις φοβερές μάχες του Ιάσονα με τον δράκο, στην προσπάθειά του να κλέψει το χρυσόμαλλο δέρας. Σύμμαχοι του Ιάσονα είναι η γοητευτική μάγισσα Μήδεια, ο πιστός του σύντροφος Ορφέας και οι ηρωικοί Αργοναύτες, που αντιμάχονται παράξενα μυθικά τέρατα, πελώρια κύματα, αλλά και τις συνομωσίες των Θεών, που άγρυπνοι παρακολουθούν το ταξίδι των Ελλήνων στην Ανατολή.

1. Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου με πέντε λέξεις;
Αισιόδοξος, εργατικός, χαμογελαστός, νευρικός, αναποφάσιστος.

2. Θέατρο ή τηλεόραση και γιατί;
Η απάντηση είναι ότι και τα δύο είναι τόσο ξεχωριστά και τόσο διαφορετικά μεταξύ τους ώστε δεν μπορώ να επιλέξω μόνο το ένα. Το θέατρο μου δημιουργεί ένα συναίσθημα αμεσότητας με τον κόσμο, μια ζεστασιά, κάτι πολύ ρομαντικό. Η τηλεόραση από την άλλη μου μεταφέρει τη δύναμη που έχει σαν μέσο, την αίσθηση δηλαδή ότι γίνομαι η «παρέα» τόσων ανθρώπων που δεν έχουν τη δυνατότητα να έρθουν στο θέατρο. Χωρίς αμφιβολία και τα δύο αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς μου και, ευτυχώς, και τα δύο μου δημιουργούν όμορφα συναισθήματα.

3. Είπες ότι κάθε παράσταση αποτελεί έναν νέο κύκλο σπουδών για σένα. Γιατί;
Κάθε συνεργασία, κάθε παράσταση, είναι μια επιμόρφωση πάνω στις σπουδές μου ως ηθοποιός. Όλοι όσοι δουλεύουν για μια παράσταση έχουν κάτι να μου προσφέρουν. Πιστεύω ότι σε αυτή τη δουλειά διδάσκεσαι συνεχώς, από τον τρόπο που θα προσεγγίσει και θα αποδώσει τον ρόλο ένας συνάδελφος μέχρι το στήσιμο και τη σκηνοθετική ματιά των ανθρώπων που έχουν «χτίσει» την παραγωγή. Όλο αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον και εντυπωσιακό, γιατί ανακαλύπτω πτυχές που με εξελίσσουν είτε ως ρόλο είτε ως προσωπικότητα.



4. Τι είναι αυτό που σε μαγεύει πάνω στη σκηνή;
Κάθε φορά που είμαι στη σκηνή νιώθω μια ιδιαίτερη επικοινωνία με τον κόσμο. Σαν να ανταλλάσουμε την καλή μας διάθεση, με αποτέλεσμα να νιώθω πλήρης και ευτυχισμένος για τη δουλειά που επέλεξα να κάνω. Νομίζω πως αν νιώθεις πληρότητα, έχεις καταφέρει να πραγματοποιήσεις και τα όνειρά σου. Ευτυχώς αυτό το συναίσθημα το νιώθω κάθε φορά που βρίσκομαι στη σκηνή. Είναι κάτι σαν ευλογία που την παίρνω από τον κόσμο, από τον εαυτό μου και από το θέατρο ταυτόχρονα! Ελπίζω να το νιώθω πάντα και η σκηνή να συνεχίσει να λειτουργεί για μένα πάντα μαγικά.
 
5. Μια ευχή για τη νέα χρονιά;
Εύχομαι το 2016 να είναι μια χρονιά χωρίς πόλεμο, χωρίς τρομοκρατία και χωρίς ρατσισμό. Να υπάρχει το χαμόγελο στο πρόσωπο κάθε παιδιού και να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε γεμάτοι αισιοδοξία και υγεία.